Του Θέμη Δημητρακόπουλου,συγγραφέα ,πολιτικού επιστήμονα.
Η Δημοκρατία των Νεκρών
Στο πρόσωπο ενός μόλις νεκρού, αδυνατώ να δω ένα καλομαθημένο πλουσιόπαιδο, πολύ περισσότερο ένα ”κωλόπαιδο με Πόρσε”.
Βλέπω μόνο την απέραντη λύπη γύρω από το θύμα-θύτη, τους γονείς-συντρίμμια, τα αγαπημένα πρόσωπα παραμορφωμένα από την οδύνη, τους οικείους των ανύποπτων νεκρών αποσβολωμένους.
Βλέπω κατεστραμμένες ζωές, νεκρών τε και επιζώντων.
Ούτε ο όποιος πλούτος είναι σε θέση να απαλύνει τη συντριβή (θυμηθείτε τον Ωνάση).
Στον παράλογο θάνατο, δεν υπάρχει καρμική ή όποια άλλη δικαιοσύνη – ούτε ταξικό πρόσημο.
Είναι ίσως η μόνη δημοκρατία, αυτή των νεκρών, όπου η ισότητα δεν μπορεί να αμφισβητηθεί από κανένα.
Θλίψη μόνο.
Και περίσκεψη μπροστά στο τέλος.
