της Δήμητρας Γκουντούνα
Το χιούμορ, ήταν πάντα η άμυνά μου. Η μουσική η διαφυγή μου, και τα βιβλιαράκια μου η πηγή των ονείρων μου και των στόχων μου. Και φυσικά η δουλειά μου, η ατμομηχανή της ζωής μου.
Μια γενιά που είχε δίπλα από το κρεββάτι της το τηλέφωνο, που είχε ζεστό και κρύο νερό όποτε ήθελε και όλα αυτά τα αγαθά, που δεν αποτελούσαν προνόμιο της άρχουσας τάξης. Δεν πολύ καταλάβαινα τότε γιατί ήμουν τυχερή. Αυτή η καθημερινότητα ήταν δικαιωματικά δεδομένη. Έτσι νόμιζα. Ώσπου ο Θεός μου έδωσε χρόνια και ζω στο εφιαλτικό 2019.
Η ενόραση του Οργουελ, που μας είχε προειδοποιήσει, από το 1949, ότι το γυάλινο μάτι θα γίνει ο επόπτης της ζωής μας, η αστυνομία της σκέψης μας είναι η πραγματικότητά μας.
Ο δημοσιογράφος και συγγραφέας, μας είχε προειδοποιήσει με το βιβλίο του “1984″ ότι ο εφιάλτης είναι δίπλα μας και με την “ανάπτυξη” θα στερηθούμε το απόλυτο της ελευθερίας μας.
Έτσι από το τραβηγμένο κουρτινάκι της γειτόνισσας που παρακολουθούσε τις παρέες μας, και με ποιον φεύγουμε για βόλτα, ώστε να διαδώσει την είδηση στον απογευματινό της καφέ, τώρα έχουμε τα καλά ‘’παιδιά’’ με τα ‘’βαλιτσάκια’’ τους, μας ελέγχουν ηλεκτρονικά. Όλες μας οι επιθυμίες, έχουν πια φωτεινό σηματοδότη.
Όποτε περνάμε τη γραμμή, που κατά την γνώμη τους δεν είναι αρεστή ανοίγει το Αλάρμ… με ποιον μιλάμε, τι επιθυμίες έχουμε, τι τολμήσαμε να ψωνίσουμε.
Συνοδοιπόρος μας η εφορία, οι ληξιπρόθεσμες οφειλές στους δημόσιους φορείς. Μια αγχόνη οικονομική επικρέμαται πάνω από το κεφάλι μας, προπαγανδιστές του τρόμου τα τηλεοπτικά δίκτυα. Αλλά αυτός που δεν μας αφήνει στην κυριολεξία από τα μάτια του είναι ο επίδοξος κλέφτης, ο ληστής, ο φονιάς, της περιοχής μας. Γιατί από το ρεπορτάζ μαθαίνω ότι έχουν χωρίσει σε χάρτες και τις περιοχές. Δεν θα σας μεταφέρω τους επίσημους αριθμούς των ανθρώπων που έχασαν τη ζωή τους. Και δεν χρειάζεται να σας αναφέρω τις κλοπές και τις ληστείες, γιατί δεν γνωρίζω κανέναν συμπεριλαμβανομένης και εμένα να μην έχει δεινοπαθήσει τα τελευταία χρόνια από τέτοιες καταστάσεις. Και ναι. Δεν είναι ο νόμος Παρασκευόπουλου για να μην μας παραπλανούν, και παραπληροφορούν. Μετά από το άδειασμα του δικού μου σπιτιού και αφού τους πιάσανε και μαζί μ΄ εμένα είχαν κλέψει τη μισή περιοχή, και είμαστε όλοι οι ‘’τυχεροί’’ εκεί, αυτούς που βεβήλωσαν τη ζωή μας τους είδαμε στο δικαστήριο. Τιμωρήθηκαν. φυσικά τίποτα από τα υπάρχοντά μας δεν βρέθηκε.
Είχαν προωθηθεί όλα στους κλεπταποδόχους. Λίγο καιρό αργότερα, περνώντας από την πλατεία της περιοχής ,είδα τον έναν από τους τέσσερις να πίνει τον καφέ του. Ξαφνιάστηκα. Ομολογώ ότι δεν φοβήθηκα, γιατί δεν υπάρχει πια τίποτα για να μου πάρουν…αλλά και γιατί συνήθισα στον φόβο.
Επέστρεψα όμως στο σπίτι μου και έστειλα μήνυμα στον Γιώργο Οικονομέα που εκείνη τη στιγμή ήταν στον αέρα η εκπομπή του. Ξαφνιασμένος και ο συνάδελφος, βγάζει αμέσως τον τότε υπουργό κ. Καστανίδη και έκπληκτοι όλοι ακούσαμε από το στόμα του, ότι δεν υπάρχει χώρος στις φυλακές και όσοι κλπ κλπ.
Και ερωτώ εγώ η αφελής και απροστάτευτη πολίτης, γιατί να συνηθίσω σ΄ αυτόν τον φόβο; Γιατί να έχουμε όλοι οι συγκάτοικοι κωδικό για το αν μας συμβεί κάτι να ειδοποιήσει ο ένας τον άλλον η την αστυνομία; Γιατί οι μισοί να οπλοφορούν, και να περιμένουν την αυτοδικία; Γιατί οι ηλικιωμένοι να φοβούνται να βγουν μόλις πέσει ο ήλιος από τα σπίτια τους; Ζούμε συνεχώς σε μια αγωνία. Αχ κόπηκε ο μισθός, αχ κόπηκε η σύνταξη, αχ κόπηκαν τα φάρμακα, αχ με κυνηγούν όλοι οι κρατικοί φορείς και για ένα ευρώ. Αχ βρήκα το σπίτι μου άδειο, αχ σκότωσαν την γειτόνισσα. Ε Όχι δεν είναι ζωή αυτή που ζούμε.
Τα “βαλιτσάκια” που έχετε για να παρακολουθείτε αυτούς που νομίζετε επικίνδυνους, βάλτε τα στις παρέες που πολύ καλά γνωρίζετε ότι είναι οι εγκέφαλοι του εγκλήματος. Κάντε κάτι. Γιατί η αυτοδικία είναι ότι χειρότερο μπορεί να συμβεί σ΄ έναν άνθρωπο που κατά τα άλλα δεν έχει πειράξει ούτε μύγα. Μιλάω για το προχθεσινό γεγονός που είδε μια σκιά στο σπίτι του και πυροβόλησε το θείο του. Δώστε μας λίγη ασφάλεια, μας το χρωστάτε.
Κάντε το λάθος στους “μηχανισμού” σας. Η ανθρωπιά νικάει το σύστημα.
