Ο Πέτρος Γιωρκάτζης, είναι από τους ηθοποιούς που σχοινοβατούν ανάμεσα σε Ελλάδα και Κύπρο, έχοντας μια ενδιαφέρουσα πορεία στο χώρο του θεάτρου.
Αθόρυβη, σεμνή, με σταθερά βήματα. Αυτόν τον καιρό βρίσκεται για πρόβες με τον ΘΟΚ στην Αθήνα, με αφορμή την παράσταση «Πέρσες του Αισχύλου» σε σκηνοθεσία Άρη Μπινιάρη, με πρωταγωνιστές την Καρυοφυλλιά Καραμπέτη στο ρόλο της Άτοσσας, τον Νίκο Ψαρρά στο ρόλο του Δαρείου και έναν ιδιαίτερο και υπερ ταλαντούχο θίασο.
Όταν απέναντι σου έχεις ένα ηθοποιό, που στο ενεργητικό του, γνωρίζεις ότι έχει συνεργαστεί με σημαντικούς ηθοποιούς, μουσικούς και σκηνοθέτες, είναι φυσικό επακόλουθο η πρώτη ερώτηση που θα του κάνεις, να έχει σχέση με την θεατρική του πορεία. Όλα αυτά τα χρόνια έχει συνεργαστεί μεταξύ άλλων με τους τους Στάθη Λιβαθηνό, Βασίλη Νικολαΐδη, Άντζελα Μπρούσκου, Ρούλα Πατεράκη, Παναγιώτη Λάρκου, Ευριπίδη Δίκαιο, Δημήτρη Πιατά, Λίλλυ Μελεμέ, Πάρι Ερωτοκρίτου, Μαγδαλένα Ζήρα Γιώργο Μιχαηλίδη, Κώστα Τσιάνο, Γρηγόρη Βαλτινό. Αλλά και σαν μουσικός στο θέατρο με τους Θοδωρή Αμπαζή, Δημήτρη Ζαβρό, Σταύρο Γασπαράτο, Γιώργο Κολιά. Έχει συμμετάσχει σε παραστάσεις και φεστιβάλ, από την Καλιφόρνια, μέχρι το Τόκυο
Στην εποχή του υπερθεάματος, είναι πολύ σημαντικό να γνωρίζεις τον καλλιτέχνη πρώτα μέσα από την δουλειά του και στην συνέχεια ν ανακαλύπτεις τον εσωτερικό του κόσμο.
μιλάει στην Λαμπριάνα Κυριακού
«Έχω πολύ καλές συνεργασίες να θυμάμαι» – μου λέει – «και είμαι πολύ τυχερός που πήγα στη σχολή Ίασμος – Βασίλης Διαμαντόπουλος. Την χρονιά που άρχισα να φοιτώ, ο Διαμαντόπουλος είχε πεθάνει, αλλά κρατάω τρεις μεγάλους δασκάλους. Τον Δημήτρη Ήμελλο – μετέπειτα συνεργάτη στην Πειραματική σκηνή και πλέον πολύ καλό φίλο, την Δέσποινα Μπεμπεδέλη – που είχα την τύχη και την ατυχία να την έχω στο πρώτο έτος. Ατυχία γιατί πολύ απλά δεν μπορούσα, λόγω του νεαρού της ηλικίας, να καταλάβω όλα τα σπουδαία που μας έλεγε. Τα συνάντησα βέβαια στην πορεία και κατάλαβα πολλά. Και τον Νίκο Καραγέωργο. Αυτοί οι τρεις ήταν οι τρεις σημαντικοί πυλώνες στην θεατρική μου εκπαίδευση. Τελειώνοντας την σχολή, ήμουν για πέντε χρόνια σε μια ομάδα που υπάρχει ακόμα – το θέατρο του Παπουτσιού πάνω στο δέντρο – όπου κάναμε θέατρο για το παιδί, με σκηνοθέτη την Βαλεντίνα Παπαδημητράκη, με αφοσίωση και απόλυτο σεβασμό τόσο στα παιδιά αλλά και στους ενήλικες. Το υλικό για τις παραστάσεις, το αντλούσαμε από τη λαϊκή μας παράδοση, δίνοντας επίσης έμφαση στην παραδοσιακή μουσική. Βιολί – λαούτο – τουμπερλέκι, γκάιντα, ούτι, ακορντεόν. Το θέατρο του Παπουτσιού πάνωστο δέντρο ήταν σημαντική συνεργασία για μένα, για πολλούς λόγους. Στη συνέχεια, είχα την τύχη να βρεθώ για τέσσερα χρόνια στην Πειραματική Σκηνή του Εθνικού θεάτρου, υπό την εποπτεία του Στάθη Λιβαθινού. Έπαιξα στις παραστάσεις Ηλίθιος, Ταρτούφος, Βυθός, Μαύρος Μοναχός, Η ζωή του Μολιέρου.. Μετά από 11 χρόνια στην Αθήνα, γυρνάω Κύπρο, για το σήριαλ εποχής «Βήματα στην Άμμο». Έκανα παραστάσεις με τον Παναγιώτη Λάρκου, συμπεριλαμβανομένης της «Μήδειας», με τον Ευριπίδη Δίκαιο, τον ‘’Εραστή’’ του Πίντερ, σε μια απόδοση στα Κυπριακή καθομιλουμένη, αρκετές παραστάσεις με τον ΘΟΚ. Φέτος ήμουνα στον «Γενικό Γραμματέα» σε σκηνοθεσία Βασίλη Νικολαίδη. Και τώρα πρόβες στην Αθήνα με τον Άρη Μπινιάρη για τους «Πέρσες του Αισχύλου».
ΛΚ:Ποια παράσταση χάρηκες πιο πολύ στη μέχρι τώρα πορεία σου;
Ο «Ηλίθιος» σε σκηνοθεσία Στάθη Λιβαθηνού, με τους Βασίλη Ανδρέου σε μια συγκλονιστική ερμηνεία, Δημήτρη Ήμελλο, Μαρία Ναυπλιώτου και την υπόλοιπη ομάδα της Πειραματικής Σκηνής είναι η παράσταση που σίγουρα δεν ξεχνώ. Η παράσταση ‘’Όρνιθες’’, στο Σακραμέντο της Καλιφόρνια σε σκηνοθεσία του φίλου μου, Στάθη Γράψα, που είχα τη χαρά να κάνω τη μουσική διδασκαλία στους ηθοποιούς.. Παραστάσεις που χάρηκα επίσης πολύ, από κάθε άποψη, ήταν η ‘’Μήδεια’’ και ο ‘’Εραστής’’ που ανέφερα πιο πάνω.
ΛΚ:Τι είναι αυτό που δεν θα ξεχάσεις ποτέ από τα χρόνια στη σχολή;
Την σχολή αυτήν κάθε αυτήν. Ήμασταν τρία χρόνια σε καθημερινή τριβή με τους ίδιους ανθρώπους. Γίναμε ένα. Το να βλέπεις πράγματα τα οποία συμβαίνουν γύρω σου, να τα αναλύεις και να εξελίσσεσαι με αυτά, στα πλαίσια πάντα μιας δραματικής σχολής, γιατί βγαίνοντας από εκεί δεν είσαι έτοιμος ηθοποιός, βοηθά πάρα πολύ στην μετέπειτα πορεία. Το χτίσιμο της ομαδικότητας, οι ευχέρεια της δοκιμής σε οτιδήποτε. Αυτός είναι ο κύριος λόγος που πιστεύω, ότι κάποιος για να παίζει θέατρο οφείλει να έχει τελειώσει μια δραματική σχολή. Δεν γίνεται επειδή έκανες ένα σεμινάριο με τον τάδε, να βγεις στο θέατρο. Το θέατρο δεν είναι απλά να μάθεις τα λόγια σου και να βγεις στη σκηνή και να τα πεις. Τώρα, ας πούμε, στις πρόβες με τον Άρη Μπινιάρη. Είμαστε όλοι ηθοποιοί επαγγελματίες. Κάποια πράγματα στην πρόβα λειτουργούν από μόνα τους. Είναι οι θεατρικοί κώδικες, μιας κρυφής συνομωσίας, που τους γνωρίζουν όσοι έχουν πάει στη σχολή. Οποιαδήποτε σχολή. Υπάρχουν βέβαια απειροελάχιστες εξαιρέσεις των λεγόμενων εμπειρικών ηθοποιών. Αλλά δεν είναι ο κανόνας.
ΛΚ: Από το σανίδι στην μουσική. Παίζεις βιολί, τραγουδάς… κάνεις κάποια Live στην Κύπρο.. για ξεδίπλωσε μου την σχέση σου με την μουσική.
Βασικά το αντίθετο ισχύει. Από την μουσική στο σανίδι. Ξεκίνησα από την ηλικία των 6 ετών πιάνο και μετά βιολί, στο στρατό πήρα το πτυχίο. Όταν ήρθα Αθήνα δεν φανταζόμουν ότι το βιολί θα ήταν μέρος του βιοπορισμού μου. Έχω παίξει σε αρκετές παραστάσεις βιολί, πλέον δεν το κάνω. Κάνω τα δικά μου Ιive, το προτιμώ. Σημαντική συνάντηση στην μουσική πορεία μου, ήταν με τον Ανδρέα Πρωτοπαπά, ο οποίος είναι θεατρολόγος και μουσικός. Ήταν αυτός που με έπεισε να δουλέψουμε σε μπουάτ. Στην αρχή ήμουν επιφυλακτικός γιατί δεν το είχα ξανακάνει. Παίζαμε αρκετά χρόνια σε μουσικές σκηνές εδώ στην Αθήνα και μετά στην Κύπρο και χωρίς να το καταλάβω εξελίχθηκα μουσικά. Έκανα πράγματα που δεν σκέφτηκα ότι θα μπορούσα να τα κάνω ποτέ με ένα βιολί. Την βοήθεια του την αναγνώρισα αργότερα, όταν έγινα μέλος του συγκροτήματος «The Αpotihans». Δημιουργός του είναι ο Νίκος Ξύδης, γιος της Ελένης Βιτάλη και πολύ καλός μου φίλος, με τον οποίο παίζoυμε τα τελευταία 10 χρόνια. Δισκογραφήσαμε μαζί. Με το Νίκο και την σύζυγό του Βαλερία Κουρούπη, συνάδελφο ηθοποιό και τραγουδίστρια, είμαστε πια οικογένεια. Δεν θα μπορούσα λοιπόν να ανταποκριθώ τόσο καλά στους “The Αpotihans” αν δεν ήταν ο Ανδρέας. Οι γνώσεις μου της κλασσικής παιδείας, συνάντησαν την ροκ μουσική. Ότι έχτισα μέσα μου, το θυμάμαι έντονα. Συμβάλουν στην εμπειρία μου και πραγματικά χαίρομαι.
ΛΚ: Μιας και μιλάμε για θέατρο και μουσική, τα τελευταία χρόνια στην Ελλάδα εισχωρήσαμε στο χώρο του μιούζικαλ. Ομολογώ ότι έχουμε αρκετούς ηθοποιούς που μέσα τους έκρυβαν αυτό το ταλέντο. Εσύ θα το έκανες;
Δεν ξέρω τι να σου απαντήσω. Ναι ή Όχι. Παίζω θέατρο, τραγουδάω, ξέρω μουσική, αλλά το μιούζικαλ είναι εντελώς διαφορετικό.. Πριν λίγο καιρό ήμουνα με την γυναίκα μου στη Νέα Υόρκη. Είδαμε το Chicago. Η πρωταγωνίστρια έκανε τροχό και τραγουδούσε. Κρεμόταν ανάποδα με σχοινί και τραγουδούσε! Στην φωνή της, δεν ακουγόταν καμιά πίεση. Η Εκπαίδευση στο μιούζικαλ, είναι εντελώς διαφορετική και ακραία για μας τους ηθοποιούς της πρόζας. Την εκπαίδευση για το μιούζικαλ δεν την έχω.
ΛΚ: 11 και 12 Αυγούστου θα είστε Επίδαυρο, 30 – 31 Αυγούστου θα είστε Ηρώδειο, θα παίξετε στους Δελφούς στο Αρχαίο Θέατρο Δίου. Αρχικά αρχίζετε από Κύπρο. θα παίξετε και στο αρχαίο θέατρο της Σαλαμίνας. Τι ιερή στιγμή!!
Είχα πάει, ως επισκέπτης, πριν από λίγα χρόνια στο θέατρο της Σαλαμίνας με την πρώτη μου δασκάλα στο θέατρο, την Πόπη Αβραάμ. Πάντα όταν βρεθείς σε ένα αρχαίο θέατρο, γίνεσαι μέρος μιας ενέργειας που έχει ο χώρος από μόνος του ή μπορεί να συμβαίνει και κάτι μεταφυσικό. Δεν ξέρω αν υπάρχει όντως ένα ενεργειακό πεδίο στο χώρο και ενεργεί πάνω μας, ή αν απλώς είμαστε εμποτισμένοι και μεγαλωμένοι ότι από τους αρχαίους έχουν χτιστεί τα καλύτερα και τα τέλεια θέατρα, ή επειδή παρουσιάστηκαν για πρώτη φορά έργα μεγάλα, που είναι η απαρχή του θεάτρου. Δεν ξέρω τι ευθύνεται. Αλλά σίγουρα υπάρχει ένας δυνατός παλμός. Πόσο μάλλον όταν μιλάμε για το αρχαίο θέατρο της Σαλαμίνας, ένα θέατρο στην κατεχόμενη Αμμόχωστο, που μέχρι πριν από κάποια χρόνια απαγορευόταν να πάμε..
ΛΚ: Ας μιλήσουμε για τους Πέρσες του Αισχύλου λοιπόν.
Οι Πέρσες είναι η τραγωδία στην οποία βλέπουμε τι διαδραματίζεται στα Σούσα, μετά το τέλος της ναυμαχίας της Σαλαμίνας. Τι συμβαίνει στο παλάτι όταν μαθαίνεται ο καταποντισμός των Περσών. Λέγοντας των Περσών, αξίζει τον κόπο να ψάξει κάποιος να δει την αχανή έκταση της περσικής αυτοκρατορίας στα αρχαία χρόνια, που ξεκινούσε από τα παράλια της σημερινής Μικράς Ασίας, και έφτανε σχεδόν μέχρι την Ινδία. Γεωγραφικά είναι ασύλληπτο το μέγεθος, ειδικά για την εποχή. Και σκέψου ότι όλοι αυτοί συμμάχησαν για να πάνε να πολεμήσουν στην Ναυμαχία της Σαλαμίνας εναντίων των Ελλήνων. Οι ιστορικοί και οι μελετητές λένε, πως εάν νικούσαν οι Πέρσες τότε, ο σημερινός δυτικός κόσμος, δεν θα ήταν όπως τον ξέρουμε σήμερα.
Έρχεται ο Αγγελιαφόρος λοιπόν, με το μήνυμα ότι χάθηκε όλος ο στρατός και εξιστορεί την ανεπανόρθωτη ήττα των Περσών και πάνω σε αυτό βασίζεται η τραγωδία μας.
ΛΚ: Συντελεστές; Θίασος;
Είναι παραγωγή του ΘΟΚ, στα πλαίσια του Φεστιβάλ Αθηνών και Επιδαύρου. Στο ρόλο της Άτοσσας είναι η Καριοφυλλιά Καραμπέτη, ο Χάρης Χαραλάμπους θα είναι αγγελιαφόρος, ο Νίκος Ψαρράς θα κάνει τον Δαρείος, ο Αντώνης Μυριαγκός τον Ξέρξης.
Το Χορό απαρτίζουν, οι Άρης Μπινιάρης, Ηλίας Ανδρέου, Γιώργος Ευαγόρου, Λευτέρης Ζαμπετάκης, Νεκτάριος Θεοδώρου, Μάριος Κωνσταντίνου, Παναγιώτης Λάρκου, Δαυίδ Μαλτέζε, Γιάννης Μίνως, Ονησίφορος Ονησιφόρου, Αντρέας Παπαμιχαλόπουλος, Μάνος Πετράκης, Στέφανος Πίττας, Κωνσταντίνος Σεβδαλής κι εγώ.
Η μετάφραση είναι του αξέχαστου, Παναγιώτη Μουλλά. Η Δραματουργική συνεργασία του Αντώνη Σολωμού, η Μετρική διδασκαλία του Θεόδωρου Στεφανόπουλου. Τα σκηνικά του Κωνσταντίνου Λουκά, τα κουστούμια της Ελένης Τζιρκαλλή, η κινησιολογία της Λία Χαράκη, οι φωτισμοί του Γεώργου Κουκουμά και ο Ηχητικός σχεδιασμός του Γιώργου Χριστοφή.
Αξίζει να σημειωθεί ότι θα υπάρχουν αγγλικοί υπέρτιτλοι.
“Το να έχεις στη γειτονιά σου εμπόλεμη ζώνη,
δεν ξέρεις τι μπορεί να ξημερώσει“
ΛΚ: Ποιο ιδιαίτερο στοιχείο δίνετε εσείς σε αυτή την παράσταση;
Ο Άρης Μπινιάρης ο σκηνοθέτης μας, έχει μια δική του φιλοσοφία για την μουσικότητα και την εκφορά του λόγου στα κείμενα αυτά, την οποία διδάσκει στην πρόβα, αλλά ταυτόχρονα αφήνει ανοιχτό το πεδίο στους ηθοποιούς για δοκιμή. Είναι καινούργιο για όλους μας και για το χορό και για τους ρόλους και είναι μια ευκαιρία να ζήσουμε κάτι καινούργιο. Είναι ένα σχολείο από μόνο του. Ο ίδιος είναι τόσο πιστά δοσμένος σε αυτό, που αξίζει να μπούμε μαζί του σε αυτό το ταξίδι. Είναι εξαιρετικός ηθοποιός, θα παίζει και ο ίδιος στο Χορό.
ΛΚ: Ο χορός είναι το χτυποκάρδι της παράστασης.
Ναι, όπως και σε όλες τις τραγωδίες. Ας πιάσουμε την σκηνή της επίκλησης στην οποία η βασίλισσα Άτοσσα η μητέρα του Ξέρξη, ζητάει από τον χορό, να καλέσουν το πνεύμα του Δαρείου, να επιστρέψει στα εγκόσμια. Είναι σκηνή σταθμός, θεωρώ, στην παγκόσμια δραματουργία.. Αν δεν έγραφε ο Αισχύλος τους Πέρσες, ίσως ο Σαίξπηρ, να μην έγραφε τον Άμλετ, όπου στην αρχή του έργου εμφανίζεται το φάντασμα του νεκρού βασιλιά Άμλετ.. αυτή λοιπόν η σκηνή, το να φέρεις τον νεκρό πίσω, είναι από τα πιο δύσκολα ερωτήματα που καλούμαστε με τον σκηνοθέτη να απαντήσουμε στο τι ακριβώς κάνει ο χορός.
ΛΚ: Πώς αντιμετωπίζει ο χορός τον Ξέρξη.
Στην αρχαιότητα ο βασιλιάς ήταν ο πατέρας όλων, ήταν ένα με το θεό. Όταν επιστρέφει ο Ξερξης, ο Χορός ζητά απαντήσεις. Αλλά η υποταγή του είναι πλήρης. Μάλιστα η Άτοσσα λέει στον Χορό ότι – «όταν επιστρέψει ο Ξέρξης να μην ξεχνάτε ότι θα είναι πάλι βασιλιάς της Περσίας». Δεν υπάρχει πεδίο για εξέγερση, ή φταίξιμο. Ο Ξέρξης βέβαια, έφταιγε. Διέπραξε την ύβριν του. Θεώρησε πώς το να ζεύξει τον Ελλήσποντο με καράβια, περνώντας χιλιάδες στρατιώτες, ζώα, όπλα, θα νικούσε.
ΛΚ: Ναι Γιατί και ο Ξέρξης, είχε την πεποίθηση ότι και να ηττηθεί, θα συνεχίσει να είναι βασιλιάς χωρίς να κατηγορηθεί από τον λαό του, πράγμα που δεν υπάρχει στην Ελλάδα της δημοκρατίας.
Ναι, όταν ρωτάει η Άτοσσα τον Χορό «ποιον έχουν οι Αθηναίοι βασιλέα και αρχιστράτηγο» παίρνει την απάντηση ότι οι Έλληνες, δεν είναι δούλοι και υπήκοοι κανενός.
Είναι το σημείο που φαίνεται διαφορά της δημοκρατίας από την Τυραννία.
Ο Αισχύλος, με σεβασμό στην Περσία, ταυτόχρονα δίνει τις διαφορές, των πολιτευμάτων και του πολιτισμού.
ΛΚ: Ναι οι Πέρσες του Αισχύλου, θεωρείται ένα από τα πιο αντιπολεμικά έργα, μια κραυγή αγωνίας για την ειρήνη. Αυτήν την κραυγή την ακούει κάνεις;;
Αν κάποιος δεν την ακούει σημαίνει δεν ζει στο σήμερα. Γεωγραφικά αν ασχοληθεί κάποιος περισσότερο από 1 λεπτό και δει που είναι η Συρία, πόσο κοντά είναι στην Κύπρο αλλά και στην Ελλάδα, θα καταλάβει, ότι ολόκληρη αυτή η ζώνη είναι εμπόλεμη. Η Κύπρος είναι μεν ημικατεχόμενο κράτος, αλλά δεν υπάρχει πολεμική ιαχή. Ευχόμαστε να μην συμβεί ποτέ ξανά. Αν δεν νιώσει κάποιος ότι υπάρχει απόλυτη ανάγκη να αποκοπεί η ρίζα των πολέμων, δηλαδή να κλείσουν οι βιομηχανίες όπλων, τότε θα υπάρχει πάντα ο φόβος. Αν σκεφτούμε ποιος οπλίζει ποιον και τι συμφέροντα υπάρχουν πίσω από τις μεγάλες βιομηχανίες όπλων και τις πολυεθνικές, θα καταλάβουμε ότι τα πράγματα δεν είναι απλά. Κάποιοι θησαυρίζουν. Το να έχεις στη γειτονιά σου εμπόλεμη ζώνη, δεν ξέρεις τι μπορεί να ξημερώσει.
ΛΚ: Υπάρχει αφύπνιση;
Θα έπρεπε. Πρέπει να πειστεί ο άνθρωπος ότι με τον πόλεμο δεν πετυχαίνει τίποτα. Δυστυχώς η εξόντωση των όντων είναι μέσα στην φύση. Το βλέπουμε και στα ζώα. Αλλά, άλλο το ένστικτο της επιβίωσης και άλλο η λογική που μας διαφοροποιεί από αυτά. Μετά μπαίνει η κερδοσκοπία. Είναι ασύλληπτο. Και βεβαίως όσο πιο πολλά όπλα καταναλωθούν, τόσο πιο πολύ οι βιομηχανίες όπλων θα κερδοσκοπήσουν. Είναι ένα μεγάλο γιατί. Μετά μπαίνουν τα πετρέλαια… και μια μεγάλη συζήτηση.
“Δεν βλέπω Survivor είναι
αποπροσανατολισμός του κόσμου“
ΛΚ: Έπαιξες και στην επιτυχημένη σειρά του ΑNT1 «Τα πέντε κλειδιά». Αλλά και σε άλλες κυπριακές παραγωγές. Πώς είναι η εμπειρία της τηλεόρασης;
Η συγκεκριμένη σειρά, ήταν μια ευτυχής συγκυρία γιατί συνεργαστήκαμε με την Χρύσα Παππά. Η συνεργασία με την Χρύσα που είναι μια εξαιρετική συνάδελφος, ήταν όμορφη, παρόλο που συναντηθήκαμε στην τηλεόραση. Και το λέω αυτό γιατί εκεί όλα γίνονται γρήγορα και αυτοματοποιημένα, το απαιτεί το μέσον. Δουλέψαμε παρόλα αυτά, σε μια πολύ καλή βάση χωρίς να το συνεννοηθούμε από πριν αλλά με έναν μαγικό τρόπο από το πρώτο γύρισμα ταιριάξαμε. Απ΄ τους ρυθμούς της τηλεόρασης δεν είναι εύκολο να καταλάβεις και πολλά. Παρόλα αυτά περάσαμε υπέροχα. Και ομολογώ ότι κάποια στιγμή εκφράσαμε την επιθυμία να δουλέψουμε στο θέατρο.
ΛΚ: Φαντάζομαι στα τριάντα και κάτι έκανες αναθεώρηση στον τρόπο που βλέπεις την τηλεόραση;
Ναι όταν τελείωσα την δραματική σχολή, θεωρούσα ότι η τηλεόραση είναι κάτι ευτελές, εύκολο κλπ. Δεν ισχύει. Μακάρι να είχα αρχίσει την τηλεόραση νωρίτερα. Είναι ένα μεγάλο σχολείο, στο οποίο μαθαίνεις πολλά. Τα δυο πιο σημαντικά που μαθαίνει ο ηθοποιός από την τηλεόραση, είναι η ετοιμότητα και η διαχείριση της κούρασης. Ο Τάκης Σπυριδάκης μου είπε κάποια στιγμή, ότι το πιο σημαντικό πράγμα είναι η διαχείριση της κούρασης. Δεν μπορούσα να καταλάβω τι εννοούσε. Όταν το έκανα το κατάλαβα. Μπορεί να είσαι σε ένα γύρισμα 12 ώρες. Στο 3 – 2 – 1 πρέπει να είσαι έτοιμος και ξεκούραστος να συνεχίσεις. Στο ‘’πάμε’’ παίζεις. Είτε κουρασμένος είτε νηστικός παίζεις. Το κοινό στο σπίτι δεν το νοιάζει τι συμβαίνει πριν τη λήψη.
ΛΚ: Η διαφορά του θεάτρου και της τηλεόρασης;
Νομίζω η διαφορά έγκειται στην πρόβα. Στο θέατρο δουλεύεις το ίδιο κείμενο για 2 μήνες. Δουλεύεις με τον παρτενέρ σου, με τον σκηνοθέτη σου, υπάρχει κοινή συνωμοσία γνωστή από όλους. Ενώ στην τηλεόραση γίνεται μια μικρή πρόβα πριν τη λήψη, που αν δεν είσαι θωρακισμένος θα καείς. Υπάρχει ένας μικρός χαμός τριγύρω, και οι συνθήκες δεν σε αφήνουν να μείνεις συγκεντρωμένος. Δεν προλαβαίνουν να συντονιστούν οι σκέψεις για να βγει ένα καλό αποτέλεσμα.. Τα λέω τώρα αυτά, για να τα ακούω κι εγώ. Γιατί πολλές φορές είμαστε πολύ αυστηροί με τους συναδέλφους.
ΛΚ: Βλέπεις Survivor. Γενικά τηλεόραση βλέπεις;
Ναι μου αρέσει η τηλεόραση πολύ. Οι ταινίες, τα ντοκιμαντέρ.. Μ αρέσουν πολύ οι Αμερικανιές!! Τώρα όμως, για το survivor που με ρωτάς δεν έχω ιδέα τι γίνεται, δεν έχω δει ούτε τρέιλερ, δεν μπορώ να κάτσω να δω. Δεν με αφορά σαν άνθρωπο, καθόλου. Δεν μπορώ να φανταστώ ότι κάποιοι με μισθό, είναι στον Άγιο Δομίνικο και παίζουν παιχνίδια, όπου στο τέλος ο νικητής, ο ‘’επιβιώσας’’, πάλι θα πάρει λεφτά.. Τώρα, αυτή τη στιγμή που μιλάμε θα έχουν σκοτωθεί, (και όχι πεθάνει) με οποιονδήποτε τρόπο εκατοντάδες συνάνθρωποι μας, επειδή έτυχε να γεννηθούν σε ένα γεωγραφικό πλάτος και μήκος του πλανήτη όπου γίνεται πόλεμος. Το εν λόγω πρόγραμμα λοιπόν, σίγουρα δεν είναι τηλεόραση. Είναι αποπροσανατολισμός του κόσμου, αποχαύνωση και γέμισμα τηλεοπτικού χρόνου για διαφημίσεις. Δεν με αφορά.
ΛΚ: Ποιο είναι το αγαπημένο σου φαγητό;
Τα φασόλια τα μαυρομάτικα. Αλλά απ όλα τα φαγητά η κυπριακή σούβλα και οι σεφταλιές, είναι τα αγαπημένα μου φαγητά.
ΛΚ: Αγαπημένος τραγουδιστής;
Νίκος Ξύδης, τελεία και παύλα.. Ετοιμάζει καινούργιο δίσκο αυτό τον καιρό. Ψάξτο. Αξίζει.
ΛΚ: Μελλοντικά σχέδια;
Για την ώρα έχω τις πρόβες με τους Πέρσες, ταυτόχρονα με τα γυρίσματα για την καινούργια σειρά εποχής του ΡΙΚ «Η Κυρά του Μεταξιού», αγκαλιά βεβαίως, με την σκέψη πάντα του ηθοποιού ‘’..και που θα δουλέψω την επόμενη σεζόν..’’;
