«Δεν κατάλαβα πώς πέρασαν είκοσι χρόνια στο θεατρικό σανίδι», μου εξομολογείται. «Στο θέατρο φαίνεται σαν να μην υπάρχει ο χρόνος. Η αν υπάρχει, δεν προλαβαίνεις να τον σκεφτείς. Πριν καλά καλά τελειώσει μια δουλειά έχεις ήδη ξεκινήσει την επόμενη.
Νέο έργο, νέος ρόλος, νέοι συνεργάτες, νέα σκηνή. Όλα νέα. Μπορεί καμιά φορά, μια φωτογραφία να σου θυμίσει κάτι απ τα παλιά, αλλά και πάλι δεν στέκεσαι. Χαμογελάς λίγο, και ξανά, πάλι απ την αρχή.»
Ο Κωνσταντίνος Γιαννακόπουλος, είναι από τους ηθοποιούς, που δεν σε κερδίζουν μόνο για το ταλέντο τους και τα επιλεκτικά έργα που παίζουν, αλλά και για την συγκροτημένη καλλιτεχνική προσωπικότητα του. Αυτό το διάστημα, πρωταγωνιστεί στην παράσταση «Το μικρό Πόνι» που ολοκλήρωσε τον πρώτο του κύκλο στο Θέατρο του Νέου κόσμου και άρχισε ένα δεύτερο στο Θέατρο 104, αλλά και στην παράσταση «Μέγας Αλέξανδρος» στον Ελληνικό κόσμο σε σκηνοθεσία Νανάς Νικολάου.
Ας πάμε να τον γνωρίσουμε καλύτερα
Μιλάει στη Λαμπριάνα Κυριακού
Κάνοντας μια αναδρομή προς τα πίσω ποιος είναι ο μέχρι τώρα απολογισμός σου;
Είμαι τυχερός. Δεν ξέρω τι να σου πω. Μόνο και μόνο το γεγονός ότι κατάφερα να βρίσκομαι ανελλιπώς στο θέατρο όλα αυτά τα χρόνια είναι τύχη. Πόσο μάλλον όταν όλες αυτές οι συνεργασίες ήταν με τους καλύτερους. Υπάρχει μεγαλύτερη ευλογία; Τότε βέβαια δεν καταλάβαινα και πολλά. Τώρα πια όμως, το βλέπω καθαρά. Αυτό που είμαι , είναι το αποτύπωμα που μου άφησε ο καθένας τους , και αυτά ασφαλώς που ανακάλυψα δουλεύοντας μόνος μου απο ένα σημείο και μετά, επιλέγοντας να εξερευνήσω καινούργιους δρόμους, να αμφιβάλλω , να μην μένω στα κεκτημένα ,και να τολμάω.
Είσαι ευχαριστημένος;
Επειδή με ρώτησες αν είμαι ευχαριστημένος, θα σου απαντήσω όπως απάντησε κάποτε ο Γκάλης το 1987 όταν μετά τον νικηφόρο παιχνίδι με την Ιταλία και πριν τον ημιτελικό με την Γιουγκοσλαβία, τον ρώτησαν αν είναι η πιο ευτυχισμένη στιγμή της ζωής του, και της καριέρας του με την εθνική ομάδα . Και η απάντηση ήταν : «Ναι. Είναι. Μέχρι το επόμενο παιχνίδι.»
Ποιες συνεργασίες δεν θα ξεχάσετε ποτέ;
Όλες τις συνεργασίες τις θυμάμαι, αλλά αν θες λίγο περισσότερο κρατάω τα τρία έργα που έκανα με τον Λευτέρη Βογιατζή , την συνεργασία μου με την Κατερίνα Ευαγγελάτου και τον Σπύρο Ευαγγελάτο λίγο πριν κλείσει το Αμφιθέατρο, την πρώτη φορά στην Επίδαυρο με την Ορέστεια του Εθνικού και τον Γ.Κόκκο , και κάθε κάθοδο μου από κει και πέρα στο Αργολικό θέατρο, τον Βιζυηνό που έκανα με τον Αβδελιώδη, τον Γαλιλαίο του Μπρεχτ πριν δυο χρόνια στο Εθνικό με τον Βαγγέλη Θεοδωρόπουλο, το πρώτο πάτημα μου στη σκηνή με τον αφηγητή απο τον Μικρό πρίγκιπα και τον Π.Παπαϊωάνου αλλά και την πρώτη μου απόπειρα να δημιουργήσω με φίλους ένα σύγχρονο cabaret , τον «Μαύρο σκύλο» που το θυμάμαι ακόμη με πολύ αγάπη. Και σταματάω εδώ γιατί αλλιώς θα τις πω όλες. Δεν ξεχνώ τελικά..
Είναι το θέατρο, όπως το φαντάστηκες τότε, που μπήκες στην Ανώτερη Δραματική σχολή του Ωδείου Αθηνών;
Όχι δεν είναι φυσικά. Η δραματική σχολή συνήθως είναι η ρομαντική πλευρά του θεάτρου. Βέβαια κατά την γνώμη μου είναι και μια τεράστια ευκαιρία να συναντηθείς για πρώτη φορά με κείμενα και ρόλους που μπορεί να αργήσεις πολύ να αναμετρηθείς ξανά , ή μπορεί να μην αναμετρηθείς και ποτέ. Το θέατρο είναι γι αυτούς που το αγαπούν βαθιά και γι αυτούς που αντέχουν σε δύσκολες συνθήκες. Γιατί αν νομίζει κάποιος ότι το θέατρο είναι εύκολο πράγμα καλύτερα να μην το επιλέξει ως..επάγγελμα. Συνήθως βέβαια το διαπιστώνεις αφού το έχεις κάνει. Τα πρώτα χρόνια αναρωτιόμουν γιατί κάποιοι βρίσκονται εκεί που βρίσκονται. Δεν το έβρισκα λογικό. Τώρα ξέρω. Δεν είναι όλα για όλους. Κάτι πρέπει να πληρώσεις για να φτάσεις απέναντι. Εγώ πληρώνω μέχρι εκεί που αντέχω. Και περηφανεύομαι μόνο για ένα. Ότι δεν χρωστάω σε κανέναν.
Μετανιώνεις για κάτι που σου προτάθηκε να παίξεις και αργότερα το μετάνιωσες γιατί το εκτίμησες λάθος; Μπορεί και το αντίθετο.
Α όχι . Δεν μετανιώνω για κάτι τέτοια . Άλλωστε αυτός ήμουν τότε , αυτό επέλεξα , αυτό έκανα. Ακόμη κι αν ήταν λάθος , ήταν χρήσιμο. Πως θα ξεχώριζα το σωστό , αν δεν έκανα και κανένα λάθος. Δεν πιστεύω στους τέλειους, έχει κάτι πολύ αλαζονικό όλο αυτό. Πιστεύω στους θνητούς που προσπαθούν με τα λάθη τους , με τα πάθη τους , και με την πίστη τους , κάποια μέρα να φτάσουν τα ουράνια.
Η τηλεόραση, αναμφισβήτητα κάνει τον ηθοποιό πιο αναγνωρίσιμο στο κοινό. Πώς επέδρασε σε σένα; Σε βοήθησε περισσότερο;
Καλά, δεν έχω κάνει και πολύ τηλεόραση, αλλά όταν το έκανα, είχα ήδη αρκετή εμπειρία στο θέατρο. Αυτός ήταν και ο λόγος που δεν φοβήθηκα να το κάνω. Ναι για όσο παίζονταν η σειρά , έγινα αμέσως γνωστός. Με ακολουθούσαν ακόμα και μέσα στο σούπερ μάρκετ. Αλλά και μετά ακόμα , εξακολουθούσαν να με αναγνωρίζουν. Με βοήθησε ας πούμε επαγγελματικά στο κομμάτι αυτό, που βλέπεις ξαφνικά ότι σε ζητούν περισσότεροι κι επομένως έχεις περισσότερες προτάσεις για δουλειά και για ρόλους. Αλλά ήξερα ότι όλο αυτό έχει κάτι βαθιά υποκριτικό απ όλες τις πλευρές. Ένιωθα ότι παίζω ένα παιχνίδι που δεν μ αρέσει. Και δεν το χρειαζόμουν κιόλας. Γιατί όσοι με εκτιμούν πραγματικά, είναι για την πορεία μου εκτός τηλεόρασης. Η τηλεόραση είναι ένα συναρπαστικό μέσο , που βρίσκεται δυστυχώς στα χέρια τυχάρπαστων. τεχνοκρατών, διαφημιστών, επιχειρηματιών , πολιτικών και πάντως όχι καλλιτεχνών. Καλό το εμπόριο, αλλά γεμίζει μόνο την τσέπη σου , όχι την καρδιά σου. Θέλει κι αυτή η έρμη, κάτι περισσότερο απ το χρήμα, για να συνεχίσει να χτυπάει. Αγαπώ λοιπόν το μέσο , δεν αγαπώ τον τρόπο χειρισμού του.
Δε θα λέγατε όχι σε μια νέα τηλεοπτική πρόταση;
Θα ξανάπαιζα ευχαρίστως αν υπήρχε σειρά σαν «Το νησί» π.χ. αλλά και σε μια έξυπνη κωμωδία. Και θα δούλευα με το ίδιο πάθος όπως και στο θέατρο.
Πόσο έχει αλλάξει η ζωή σου με την γέννηση του παιδιού σου;;
Όταν έχεις να κάνεις με την γέννηση μιας ζωής , σημασία πια δεν έχει η ποσότητα, αλλά η ποιότητα. Ναι άλλαξε η ζωή μου κι έγινε πιο ωραία. Κι αυτό δεν είναι κάτι που μπορώ να το μετρήσω, απλά το νιώθω. Νόμιζα πως θα άλλαζε η ζωή μου και δεν θα έκανα πια αυτά που ήθελα και κάτι τέτοια. Ψέμα. Κάνω όλα αυτά που χρειάζονται , κι αυτά που έχουν νόημα. Τα υπόλοιπα δεν.. Αυτό στο μαθαίνει το παιδί. Έχεις έναν άγγελο για οδηγό. Γίνεται να μην τον εμπιστευτείς;;
Βρισκόμαστε στην καρδιά του χειμώνα, σε μια χρονική στιγμή που το σκοπιανό ζήτημα, περι ονόματος είναι η πρώτη είδηση παντού. Ταυτόχρονα όμως, παίζεται η παράσταση «Μέγας Αλέξανδρος», όπου λαμβάνεται μέρος. Αυτός ο συγχρονισμός των δυο, για ένα παιδί που πρέπει να σχηματίσει την δική του εικόνα πάνω στο θέμα αυτό, χωρίς να επηρεαστεί από το κοινωνικό και οικογενειακό περιβάλλον, για μένα αυτή η παράσταση είναι μια ευτυχής συγκυρία.
Ναι μπορείς να το πεις κι έτσι. Αν βέβαια δεν πέφτει καμία πλύση εγκεφάλου στο σπίτι. Γιατί τότε δεν σε σώζει καμιά παράσταση δυστυχώς. Νομίζω όμως πως επειδή ο Καζαντζάκης γράφει τον Μέγα Αλέξανδρο παραθέτοντας τα γεγονότα της ζωής του και της πορείας του με απόλυτα ακριβή- ιστορικά –τρόπο, δεν τίθεται θέμα αμφισβήτησής του. Εννοείται πως οι Μακεδόνες ήταν Έλληνες. Αυτό λέει η ιστορία και αυτό δεν αλλάζει. Το τι κάνουν οι πολιτικές και οι πολιτικοί στην Ευρώπη αλλά και στην Ελλάδα, και τι νέο θέλουν να επιβάλουν χρόνια τώρα στη χώρα αυτή, αυτό είναι μια άλλη ιστορία. Ο Μέγας Αλέξανδρος έφτασε μέχρι τα βάθη της Ασίας, ως την Ινδία. Όλες οι χώρες που πέρασε θα μπορούσαν να ισχυριστούν ότι έχουν κάτι απο εκείνον. Και δεν θα ήταν λάθος . Τους μετέδωσε τον Ελληνικό πολιτισμό.
Τα παιδιά είναι πιο έξυπνα απο μας. Αν τα αφήσεις ελεύθερα, θα καταλάβουν πιστεύω.
Η παράσταση «Μέγας Αλέξανδρος» είναι η θεατρική διασκευή του παιδικού βιβλίου του Νίκου Καζαντζάκη, την οποία έχει αναλάβει η Νανά Νικολάου. Ας μιλήσουμε για την υπερπαραγωγή αυτή που παίζεται κάθε Σάββατο και Κυριακή στο «Θέατρον» του Ελληνικού κόσμου;
Ναι, για τον Νίκο Καζαντζάκη δεν χρειάζονται συστάσεις φαντάζομαι. Η αλήθεια είναι πως αγνοούσα ότι είχε γράψει ένα βιβλίο για τον Μέγα Αλέξανδρο και μάλιστα ως σχολικό βοήθημα για τους μαθητές. Κι όμως, έτσι άρχισε να το γράφει. Η ιστορική καταγραφή όπως είπα είναι ακριβής και τα πρόσωπα επίσης. Τα μόνα πρόσωπα που εντάσσει ο ίδιος ως μυθοπλασία στην ιστορία του Αλέξανδρου είναι δυό μικρά παιδιά.
Από την παράσταση “Μέγας Αλέξανδρος” που παίζεται κάθε Σάββατο και Κυριακή στο “Θέατρον του Ελληνικού Κόσμου”
Δηλαδή;
Ο Στέφανος και η Άλκα – πέντε χρόνια μικρότεροι απο τον Αλέξανδρο ο οποίος στην αρχή του έργου εμφανίζεται σαν δεκαπεντάχρονος έφηβος. Η Νανά Νικολάου έχοντας εμπειρία στο θέατρο για παιδιά, έκανε την απαραίτητη θεατρική προσαρμογή, κρατόντας όσα περισσότερα στοιχεία μπορούσε απο τον Καζαντζάκη. Το εγχείρημα δεν ήταν καθόλου εύκολο, αφού με τέτοια εκστρατεία, μόνο οι μάχες θα γέμιζαν τρείς ώρες χρόνο. Το πλήρες κείμενο του Καζαντζάκη ήταν τριακόσιες είκοσι σελίδες…Κρατήθηκαν μέσω της γρήγορης, κινηματογραφικού χαρακτήρα, αφήγησης οι περισσότεροι και σημαντικότεροι σταθμοί της πορείας του.
Είναι μεγάλη παραγωγή.
Πραγματικά το να έχεις σήμερα, έναν θίασο δέκα πέντε ηθοποιών στην σκηνή , με κοστούμια εποχής , με video art- προβολές , μάχες με σπαθιά και κοντάρια, είναι ένα θέαμα που δεν μπορεί να το κάνει οποιοσδήποτε. Το ίδρυμα μείζονος Ελληνισμού όμως είχε την τόλμη να το αναλάβει ως παραγωγή, και πιστεύω ότι δικαιώθηκε. Το ενδιαφέρον μικρών και μεγάλων θεατών αυτό μαρτυρά.
Ο Μέμος Μπεγνής ενσαρκώνει τον Μέγα Αλέξανδρο. Ποιος είναι ο δικός σας ρόλος;;
Είναι δύο. Ο ένας είναι ο Νέαρχος. Ο αρχηγός του στόλου του Μεγάλου Αλεξάνδρου. Ο πρώτος Ναύαρχος στην ιστορία , που κατάφερε να κάνει ένα τόσο δύσκολο και μεγάλο ταξίδι ταξίδι φτάνοντας όχι μόνο ως τον Περσικό κόλπο και τις Ινδίες, αλλά καταγράφοντας πράγματα που για την εποχή , έμοιαζαν με επιστημονική φαντασία. Όταν π.χ. κανείς εκ των Ελλήνων δεν είχε δει ποτέ του μέχρι τότε φάλαινα , μπορείτε να φανταστείτε με πόση έκπληξη περιγράφονταν στο «ημερολόγιο καταστώματος» μια τέτοια συνάντηση;
Ο δεύτερος είναι ο Άτταλος ,δυναμικός και φιλόδοξος, φίλος του βασιλιά Φίλιππου και ανταγωνιστής με τον Αλέξανδρο.
Πώς είναι οι αντιδράσεις του παιδικού κοινού; Το ρωτάω γιατί το παιδί, όσο ετών και να είναι, αντιλαμβάνεται τα πάντα. Ρουφάει το κάθε τι που βλέπει στην τηλεόραση, αλλά και το κάθε τι που ακούει από την οικογένεια του.
Οι αντιδράσεις είναι ζωηρές κι αυτό γιατί τα παιδιά μέσα απ την ιστορία του νέου- δεκαπέντε μόλις χρόνων- Αλέξανδρου βλέπουν κάτι απο την ορμή που έχουν και τα ίδια και θα λεγα ότι κάπως, με κάποιο τρόπο, ακολουθούν κι αυτά, το όνειρο του νεαρού ήρωα. Γιατί έτσι εμφανίζεται στα παιδικά τους μάτια. Όταν ο Αλέξανδρος μεγαλώνει και προχωράει στα βάθη της Ασίας παρακολουθούν και μια άλλη πλευρά της ζωής του ήρωά τους , που είναι οι δυσκολίες, και πως τίποτα δεν επιτυγχάνεται χωρίς όραμα, κόπο και σκληρή προσπάθεια. Πως όταν υπερβείς τα όρια, το περίφημο Αριστοτελικό μέτρο δηλαδή , δεν είσαι πια δυνατός. Κι πως όσο κι αν φαινόταν σαν θεός στα μάτια τους ο Μέγας Αλέξανδρος, ήταν κι αυτός ένα θνητός, όπως όλοι. Πιστεύω ότι είναι πολύ έξυπνα για να τα καταλάβουν όλα αυτά. Οι μάχες επι σκηνής με σπαθιά και κοντάρια , είναι γεγονός ότι κλέβουν παράσταση που λέμε, διότι όπως και να το κάνουμε , η δράση τέτοιου τύπου στην σκηνή, είναι ακαταμάχητη. Και οι στολές κι όλα αυτά, συνεχίζουν να κάνουν εντύπωση στα παιδιά , και πως όχι. Αλλά στην περίπτωση αυτή, έχουν την ευκαιρία ν΄αντιληφθούν πολύ περισσότερα. Και βλέπω ότι το πετυχαίνουν.
Ας βάλουμε μια άνω τελεία στον Μέγα Αλέξανδρο και να πάμε σε μια άλλη παράσταση. Δεύτερος κύκλος παραστάσεων για το έργο «Το μικρό πόνυ» του Πάκο Μπεθέρα όπου πρωταγωνιστείτε. Αλλάξατε θέατρο;
Ναι «Το μικρό πόνι» πια καλπάζει στο θέατρο 104 στο Γκάζι. Η πορεία του απο τον Οκτώβρη έως τις αρχές Γενάρη στο θέατρο του Νέου Κόσμου ήταν πολύ επιτυχημένη και αυτός ήταν ένας λόγος για να συνεχίσουμε.
«Το μικρό πόνι» ανεβαίνει για πρώτη φορά στην Ελλάδα σε μετάφραση της Μαρίας Χατζηεμμανουήλ.
Ανεβαίνει όντως για πρώτη φορά στην Ελλάδα, αφού το έργο γράφτηκε στην ουσία μόλις το 2016 και παίχτηκε για πρώτη φορά στην Μαδρίτη το Φθινόπωρο του ίδιου έτους. Βέβαια μέσα σ ένα χρόνο πρόλαβε να παιχτεί σε αρκετές χώρες της Ευρώπης και στην Λατινική Αμερική.
Είναι ένα έργο που γράφτηκε με αφορμή το θάνατο δυο παιδιών από κακοποίηση;
Ναι, είναι όντως εμπνευσμένο από πραγματικά γεγονότα που έγιναν σε δυο διαφορετικά σχολεία της Καλιφόρνια των Η.Π.Α. το 2014, όταν απαγορεύτηκε η είσοδος σε δύο δεκάχρονα αγόρια επειδή είχαν στην πλάτη τους μια σάκα με φιγούρες απ την αγαπημένη τους σειρά κινουμένων σχεδίων. Το σχολείο θεώρησε το γεγονός αυτό ώς αφορμή για παρενόχληση. Το ένα παιδί προσπάθησε να κρεμαστεί , το πρόλαβαν τελευταία στιγμή , όμως η εγκεφαλική βλάβη ήταν μεγάλη και τώρα ζει μεν, αλλά σε κατάσταση «φυτού». Το άλλο αγόρι ευτυχώς είναι μια χαρά.
Αυτά διάβασε ο Πάκο Μπεθέρα στις εφημερίδες και εμπνεύστηκε «Το μικρό πόνι».
Η σκηνοθεσία είναι;
Την σκηνοθεσία λοιπόν στο πρώτο ανέβασμά του στη χώρα μας, ανέλαβε η Σοφία Καραγιάννη. Με την Σοφία γνωριζόμαστε αρκετά χρόνια.Ενθουσιάστηκα όταν μου έδωσε το έργο να το διαβάσω. Με συγκίνησε. Την πήρα αμέσως στο τηλέφωνο και της είπα ναι, αυτό να κάνουμε! Αλλά η ίδια αντίδραση υπήρξε και απο την Ρηνιώ Κυριαζή που μοιραζόμαστε την σκηνή, όταν κι εγώ με την σειρά μου , της έδωσα τότε, το κείμενο να το διαβάσει.
Θίγει πολλά θέματα που αφορούν όλους μας…
Δεν είναι ένα έργο μόνο για τον εκφοβισμό ή για την διαφορετικότητα. Είναι ένα έργο για το παιδί που όλοι έχουμε μέσα μας και το έχουμε ξεχάσει . Για τις επιθυμίες του που δεν αφουγκραζόμαστε, όταν προβάλουμε μόνο τις δικές μας. Ένα έργο που δεν επιρρίπτει ευθύνες δείχνοντας με το δάχτυλο, αλλά που γεννάει γόνιμους προβληματισμούς και ερωτήματα.
Ας μιλήσουμε για την υπόθεση…
Πρωταγωνιστής είναι ο δεκάχρονος Λουίσμι ο οποίος δεν εμφανίζεται ποτέ επι σκηνής. Όλα ξετυλίγονται μέσα απ τα λόγια και τις πράξεις τον γονιών του, του Χάϊμε και της Ιρένε. Οι σχέσεις τους δοκιμάζονται όταν μαθαίνουν απο τον διευθυντή του σχολείου ότι κανείς δεν κάθετε μαζί του στο θρανίο ούτε κάνει παρέα μαζί του, μάλλον εξαιτίας της σάκας που έχει στην πλάτη του , με τις φιγούρες από «Το μικρό πόνι». Το ενδιαφέρον δεν εστιάζεται μόνο στο σχολικό περιβάλλον όπως θα ήταν αναμενόμενο αλλά και στο οικογενειακό. Βλέπουμε δυο φυσιολογικούς γονείς και καλλιεργημένους, κι όχι όπως θα περίμενε κάποιος, κάποια τέρατα που αδιαφορούν για το παιδί τους . Όμως διαφωνούν μεταξύ τους για τον χειρισμό της υπόθεσης , κι έτσι όταν τα πράγματα στο σχολείο γίνονται ακόμα χειρότερα, οι αποκαλύψεις για το πως πραγματικά θέλουν το παιδί τους, και τι φοβούνται, έρχονται στην επιφάνεια. Αποφασίζουν για το παιδί τους χωρίς καν να λάβουν υπόψιν τους, τι επιθυμεί εκείνο. Τελικά, ως που φτάνει η θεωρία της αγάπης και ως που η πράξη της;
Κάθε πότε παίζετε;
Παίζουμε κάθε Σάββατο και Κυριακή στις 21.15
Μια ερώτηση που την κάνω σε όλους. θ αλλάξει ποτέ αυτός ο κόσμος;;
Ο κόσμος είμαστε εμείς. Αν αλλάξουμε εμείς, τότε ναι, μπορεί να αλλάξει κάποτε αυτός ο κόσμος,
Σ ευχαριστώ πολύ
