Αψηφήσαμε τους ανέμους και συναντηθήκαμε σ΄ένα από τα αγαπημένα στέκα του Δημήτρη Γιώτη στον Πειραιά, το «ΙΧΝΟΣ».
Είχαμε καιρό να τα πούμε… και έπρεπε να ανανεώσουμε το ραντεβού μας, γιατί αυτή η σεζόν για τον Δημήτρη έχει τρία καλλιτεχνικά μέτωπα που πρέπει εμείς που τον αγαπάμε να γνωρίζουμε το κάθε του βήμα… Το καλοκαίρι του, μου είπε, ξεκίνησε υπέροχα, μ΄ ένα ξαφνικό ταξίδι στη Disneyland που έκανε με τον γιο του Γιάννη. Έτσι άρχισε η κουβέντα μας, που αργότερα εξελίχθηκε σε μια θύελλα αποκαλύψεων. Μπείτε στην παρέα μας και μάθετε τι έγινε…
Μιλάει στην Λαμπριάνα Κυριακού
ΛΚ: Πόσο παραμυθένιο ήταν το ταξίδι στην Disnay Land;
ΔΓ: Με τον Γιάννη και την Τζωρτζίνα έχουμε πάει πολλές φορές σε αυτή την παραμυθένια χώρα. Ξέρεις κάθε φορά ήταν ξεχωριστά, μοναδικά, όμως ειδικά φέτος ίσως επειδή μας έλειπε η Τζωρτζίνα (λόγω δουλειάς δεν είχε άδεια)…ήταν αντρική υπόθεση. Δεν είχε τύχει να ταξιδέψουμε, ως τώρα, μόνοι μας στο εξωτερικό και το απολαύσαμε στο έπακρο.
ΛΚ: Ωστόσο το καλοκαίρι σου δεν τελείωσε εκεί;
ΔΓ: Ξέρεις το καλοκαίρι μου, αν και ήταν αρκετά καλό αργότερα πήγαμε και στην Νάξο… απόλαυσα και τον Μενέλαο στην παρωδία που στήσαμε με το Ζανό Ντάνια… μα όλα ήρθαν να μαυρίσουν με τα φρικτά γεγονότα στο Μάτι και την Κινέτα.
ΛΚ: Ήταν εφιαλτικό
ΔΓ: Αν και δεν είχα συγγενείς ή φίλους στο Μάτι, ένοιωσα ότι είναι δικοί μου άνθρωποι. Ήταν ασύλληπτα τρομακτικό… προσπάθησα όσο μπορούσα να βοηθήσω. Όταν θέλουμε όλοι μαζί μπορούμε Και μπορούμε.
ΛΚ: Αυτό το καλοκαίρι είχαμε και την απώλεια της Τζέσης Παπουτσή. Κάτι που σε πονάει ακόμα.
ΔΓ: Η Τζέση ήταν οικογένειά μου, ήταν ο άνθρωπός μου. Όλοι, ξέρεις θα σου πουν μια καλή κουβέντα για εκείνη. Μα βέβαια, δεν υπήρχε πιο γενναιόδωρος άνθρωπος από τη Τζέση. Κι όμως ήξερα πίκρες και πισώπλατες μαχαιριές που μου είχε εξομολογηθεί κατά καιρούς η αγαπημένη μου… είχαμε μοιραστεί τόσο μα τόσο πολλά… Έχω ταλαιπωρηθεί και γω πολύ από τις ”καλοπροαίρετες αγάπες” και το ”εγω σαν φίλος στο λέω” δε θέλω τέτοιους φίλους που με κάνουν να πονώ…
ΛΚ: Καμιά αυτοκριτική…
ΔΓ: Δεν μπορώ να βλέπω σήμερα να βρίζονται και αύριο αγκαλιές και πάλι πισώπλατες μαχαιριές, θέλω ξεκάθαρα πράγματα στη ζωή μου. Δεν διεκδικώ το κομμάτι κανενός, πάω σε μια παράσταση και έχω την αγωνία όλα να πάνε καλά, να χαρώ με τη χαρά τους… αλλά επίτρεψε μου το κομμάτι μου, έστω και μικρό, είναι δικό μου και χω δουλέψει, ματώσει πολύ γι αυτό…
ΛΚ: Από τον Οκτώβριο ετοιμάζεις stand up comedy στο «Ίχνος» στον Πειραιά; Ξεδίπλωσε μας όλα όσα πρέπει να ξέρουμε.
ΔΓ: Τις Παρασκευές του Οκτωβρίου θα κάνω κάτι ανατρεπτικό, τρελό, διαδραστικό, επίκαιρο, εύστοχο, έξυπνο stand up comedy. Στόχος του είναι να προβληματίσει αλλά και να κάνει τους θεατές να γελάσουν. Να γίνουμε όλοι μια παρέα και να περάσουμε καλά. Καλά, πολύ καλά, χωρίς ενοχή για την ελαφρότητα της στιγμής. Θα είμαι μαζί με την Δανάη Μιχαλακάκη.
ΛΚ: Τι θέματα σχολιάζεις;
ΔΓ: Σχολιάζουμε τις σχέσεις των ανθρώπων, την αιώνια σχέση Αδάμ και Εύα, την σχέση της νύφης με την αιώνια Ελληνίδα πεθερά… τελικά η γνώση ή το χρήμα είναι που μετράει…τα χρόνια που πήγανε χαμένα, τ όνειρά μας που σκορπίστηκαν σαν χάρτινοι πύργοι στον Ξενοφώντα… ποιός είναι αυτός ο ξένος του Φώντα; κανείς δεν μας είπε, μας πήρε και μας σήκωσε… τώρα το πως μπερδεύεται η Βίσση με τον Καρβέλα, η Μύκονος και τα όνειρα της Ελενίτσας (της γυναίκας μου) με το Χfactor και Survivor είναι του Τρελού…μα και του Γιατρού συνάμα αν αναλογιστείς ότι όλοι τον θέλουμε τον ψυχολόγο μας… Ε, εγώ σκέφτηκα αντι να ξαπλώσω και να βγάλω τα εσώψυχα ας τα κάνω παράσταση, να βγουν στο φως και να καούν, να γίνουν παρελθόν. Είναι τόσο, μα τόσο κωμικό που είναι η χαρά αυτή
που μας ενώνει, μας κάνει πιο δυνατούς.
ΛΚ: Μέσα από την κωμωδία, μπορεί κανείς να περάσει στο υποσυνείδητο του θεατή πολλές αλήθειες και να τον «ερεθίσει». Εσύ ποιες αλήθειες θες να θίξεις σε αυτήν την παράσταση;
ΔΓ: Την απομόνωση, την αποξένωση. Χαθήκαμε στην κοινωνικότητα του Fb και των social media. Δεν ζούμε για μας, ζούμε για τους άλλους. Ανεβάζουμε φωτογραφίες για το που πάμε, που βρισκόμαστε και τι τρώμε. Αυτός ο αγώνας των like και της ψεύτικης εικόνας. Διαβάζω κάθε τόσο ”χωρίς φίλτρο” και γελάω βέβαια, ξέρεις ότι δεν το χω με την τεχνολογία, αλλά αυτή η τρέλα ποιος θα ανεβάσει τι ποτό πίνει, το ηλιοβασίλεμα, άσε δε πόση γάμπα με θέα θάλασσα έχει καταγραφεί… σημεία των καιρών. Θέλω να θίξω… τη σπουδή, τη γνώση. χαθήκανε τ όνειρα, όλα παίζονται για το χρήμα και τη φήμη. Ποια φήμη δηλαδή, αν σκεφτείς ότι η εικόνα του 2018 είναι…το Power of love και Game of love θέλω να φύγω για τα ξένα…να πάω μακριά…
ΛΚ: «Σταμάτα τη γη να κατέβω» που λέμε…
ΔΓ: Ε ναι. Δεν μπορεί να ακούγεται ”δεν είμαι καμιά δίμουρη” ή το άλλο ”τι είμαι και τι δείχνω;” (γέλια)
ΛΚ: Ρε εσύ Δημήτρη απορώ πολλές φορές, ενώ γνωρίζουμε πόσο αναλώσιμοι είμαστε οι άνθρωποι, γιατί συνεχίζουμε να είμαστε τόσο ανταγωνιστικοί, σχολαστικοί και υποταγμένοι στην ύλη;
ΔΓ: Είμαστε μικροί Θεοί μα δεν το γνωρίζουμε. ”Κατ εικόνα και ομοίωση” λέει. Αν το ξέραμε θα δημιουργούσαμε χωρίς ανάγκη υποταγής και ψεύτικων υποσχέσεων. Ανάγκη το ποιος είναι πιο δυνατός και γιατί; Άντε καλέ. Μ αυτά δεν είναι σημεία των καιρών; Δες γύρω σου, σπίτια έχεις, αυτοκίνητα έχεις, πισίνες έχεις, κινητά έχεις… μόστρα γκόμενα έχεις…ΧΑΡΑ ΕΧΕΙΣ; Όλα στο βωμό της εικόνας και του χρήματος.
ΛΚ: Μα κανένα συναίσθημα…
ΔΓ: Συναίσθημα κανένα… ο άδειος, του άδειου, το άδειο, άδειο…κενό. Κακίες, μικροπρέπειες και ζήλεια. το χω ζήσει στο πετσί μου, αλλά για να χεις γενναιοδωρία πρέπει να χεις αγάπη. Το συναίσθημα είναι η κινητήριος δύναμη γι όλα. Ευτυχώς ζω, απολαμβάνω και αντέχω βρίσκοντας ανθρώπους ”συγγενείς” στο ταξίδι της ζωής! Πάντα έτσι συμβαίνει, τα σκατά με τα σκατά και οι φελλοί με τους φελλούς…
ΛΚ: Το θέμα είναι να μην παρασυρθείς από το φελλό όπως το ψάρι.
ΔΓ: Οι άνθρωποι που κοιτάνε τα άστρα, μπορεί να παρασυρθούν αλλά ξεφεύγουν. Εγω είμαι με αυτούς που κοιτούν τ΄ αστέρια. Μ αυτούς συμπορεύομαι, αγαπώ, εξελίσσομαι και τολμάω! Είμαι ευγνώμων για ότι έζησα, συνάντησα και ζω!
ΛΚ: Μια αστραπή είναι η ζωή μα προλαβαίνουμε;
ΔΓ: Νίκος Καζατζάκης… Προλαβαίνουμε. Όλα ξεκινούν και τελειώνουν στην αγάπη. Αγάπη έχεις μέσα σου; Μια καλημέρα από καρδιάς, μια αγκαλιά, μια καλή κουβέντα, κι όλα θα ήταν διαφορετικά. Δεν έχουμε να μοιράσουμε τίποτα. Θέλει αλήθεια και φως για να δεις την αξία της ζωής! “Το να μοιράζεσαι τις σκέψεις σου, τα συναισθήματά σου με κάποιον άλλον είναι μια απ τις μεγαλύτερες ευτυχίες στη ζωή”Γκόγκολ
ΛΚ: Τι θα κάνεις στο Μικρό Μπρόντγουαιη από 9 Νοεμβρίου Δημήτρη;
ΔΓ: Θα μαι στους “Απάχηδες των Αθηνών”, τη γνωστή οπερέτα του Νίκου Χατζηαποστόλου και του Γιάννη Πρινέα σ έναν εξαιρετικό χώρο που φτιάχνει ο Βασίλης Πλατάκης, το Μικρό Μπρόντγουαιη – σκηνή Μάνος Κατράκης. Έτσι για την ιστορία, εκεί ο σπουδαίος Μάνος Κατράκης εκτός των άλλων έκανε και το Ντα, μια από τις μεγαλύτερες επιτυχίες του. Ο Βασίλης αποφάσισε τους Απάχηδες με μια πιο σύγχρονη ματιά, πιστός βέβαια στην οπερέτα και με εκλεκτούς συνεργάτες. Το θέατρο που φτιάχνεται, ακριβώς πάνω από το Μπρόντγουαιη και κάτω απο το θέατρο ”Κάτια Δανδουλάκη” είναι ένα διαμαντάκι με στόχο να γίνει ρεπερτόριο αξιώσεων. Θα μαστε μαζί με την Τιτίκα Σαριγκούλη, τον Μανώλη Δεστούνη, τον Αντώνη Τρικαμηνά, τον Σπύρο Ιωάννου, την Χρυσάνθη Γεωργιάδου, τον Δημοσθένη Σταυριανό,τη Μαρία Συμεών, τον Κρις Σονόρα και πολλούς άλλους που δίνουμε τον καλύτερο μας εαυτό για μια αξιόλογη παράσταση.
ΛΚ: Πόσο σημαντικό είναι το γέλιο στη ζωή μας;
ΔΓ: Το σημαντικότερο! Μέρα που δε γελάμε είναι μέρα που δεν ζούμε. Χαμένη μέρα. Το γέλιο ξυπνά τις αισθήσεις για κάτι καλό. Οι συσπάσεις που γίνονται στο πρόσωπο, η διάθεση που πηγάζει από μέσα μας, δείχνει κατά πόσο είμαστε ανοιχτοί στο καινούργιο, στο απρόσμενο, χαλαροί να το ζήσουμε χωρίς δηθενιές και ψευτοπόζες. Το γέλιο είναι συνηφασμένο με τη χαρά…και γω θέλω να ζω με χαρά, αυτό επιλέγω κι αυτό μ αρέσει.
ΛΚ: Όταν κάτι επαναλαμβάνεται στη σκηνή, σημαίνει άρεσε και με το παραπάνω. Πες μου λεπτομέρειες; Το “Ημερολόγιο ενός τρελού” συνεχίζει για 4η σεζόν.
ΔΓ: Τι πιο μεγάλη ευτυχία! Με το ”Ημερολόγιο ενός Τρελλού” του Νικολάι Γκογκολ έχω ζήσει τις μεγαλύτερες συγκινήσεις πάνω στη σκηνή. Η για να μαι πιο συγκεκριμένος και σε όλη την προετοιμασία, που κράτησε ενάμιση χρόνο μα και στα χρόνια που παίζεται. Είναι τόσα τα συναισθήματα και τα δικά μου, μα και όλων όσων έρχονται που με γεμίζει,νοιώθω μια λύτρωση και μια ευθύνη γιατί το Ημερολόγιο αφορά. Βρίσκει ο καθένας τον καθρέφτη του, μια ατάκα, μια σκέψη, μια δήλωση του ήρωα μου, είναι βγαλμένη απ τη ζωή του κάθε θεατή. Δεν είμαι ευγνώμων, είμαι ευτυχισμένος για τη συνάντηση μαζί του. Το ημερολόγιο έχει σελίδες απ όλους μας. Έχω παίξει με πληρότητα παντού πρώτα στην Αθήνα, μα και έχει ταξιδέψει στη Θεσσαλονίκη με μοναδική επιτυχία, όπου πήγαμε Σύρο, Θήβα, Ερέτρεια, Χαλκίδα, στο φεστιβάλ της Νέας Σμύρνης τα λόγια και οι αντιδράσεις μοναδικές. Τον αγαπάω, τον νοιάζομαι και τον πονάω τον ήρωα μου…έχω φτάσει στα όρια της ταύτισης και μ αρέσει…όσο επόπονο κι αν είναι κάθε φορά. Στο φεστιβάλ της Γλυφάδας 1.800 άτομα να φωνάζουν ”μπράβο” όρθιοι, μπιζ και ξανά μπιζ…Ε, ήρθε τώρα η πρόταση του Βασίλη του Πλατάκη να κάνουμε τον κύκλο μονολόγων, με τον Τρελλό να επιστρέφει για 4η χρονιά. Είμαι καταενθουσιασμένος! Έχουμε πολλά να πούμε ακόμη, είναι οι σελίδες του έτοιμες να γραφτούν πάλι απ την αρχή. Απ τη Δευτέρα 7 Ιανουαρίου και για ένα μήνα ”Το Ημερολόγιο ενός Τρελλού” στο Μικρό Μπρόντουγαιη – σκηνή Μάνος Κατράκης…Ανυπομονώ!!
ΛΚ: Νιώθεις ευλογημένος που αυτή η σεζόν, αρχίζει με τρεις υπέροχες παραστάσεις;
ΔΓ: Α, ναι! Νοιώθω τυχερός. Νοιώθω ότι υπάρχουν ”συγγένειες” που πρέπει να φροντίσω, είμαι σε μια πολύ δημιουργική περίοδο. Βέβαια δεν λείπει το άγχος της ευθύνης, να πάνε όλα κατ ευχήν. Να φτάσει το καθένα στο προορισμό του και να βάλει πλώρη για τα σπουδαία, τα μεγάλα. Τα μεγάλα είναι η στιγμή, η κάθε στιγμή με το γεμάτο συναίσθημα και πλήρης.
ΛΚ: Χάσαμε την ζωή μας, αναζητώντας μια χαμένη ευτυχία. Τελικά τι είναι η ευτυχία; Θέλω ένα αισιόδοξο μήνυμα για να κλείσουμε την κουβέντα μας.
ΔΓ: Ευτυχία είναι να ζεις σαν να ναι η πρώτη φορά! Όχι η τελευταία, η πρώτη. Η τελευταία έχει μια θλίψη, μια αγωνία, τι να πρωτοκάνεις; ενώ η πρώτη, σε όλα, βλέπεις την ανατολή για πρώτη φορά, ενα χαμόγελο, τον έρωτα, ένα φαγητό, ένα παιχνίδι, ένα ηλιοβασίλεμα…Η πρώτη φορά έχει την ανακάλυψη της ίδιας της ζωής.
