Ο Σταμάτης Πακάκης, εργάζεται κυρίως στο χώρο του μουσικού θεάτρου. Όπως λέει ο ίδιος στην συνέντευξη μας «Ως μονωδός ήρθα από πολύ νωρίς σε επαφή με το θέατρο. Εκεί είδα πως μου αρέσει η υποκριτική και η κίνηση. Ένας ολοκληρωμένος καλλιτέχνης, κατά τη γνώμη μου, για να υπάρχει πάνω στο σανίδι θα πρέπει να έχει ανεπτυγμένες όλες του τις δεξιότητες (μουσικότητα, κίνηση, υποκριτική). Έτσι ξεκίνησα σπουδές. Θέλησα να έχω γνώσεις και εργαλεία ώστε να μπορώ να είμαι συνεπής στην τέχνη μου και λειτουργικός στην εκάστοτε δουλειά. Όσο ταλέντο κι αν έχεις ή όσες σπουδές κι αν έχεις κάνει, αν αυτά τα δύο δε συνυπάρξουν δεν πας πουθενά.»
Τον Σταμάτη Πακάκη, τον συνάντησα με αφορμή την παράσταση «ΜΑΝΑ» που έγραψε και σκηνοθέτησε ο ίδιος και παίζεται στο Faust μέχρι τέλος του μήνα. Πρόκειται για ένα έργο που πραγματεύεται τη σχέση Μάνας-Παιδιού και πως αυτή διαμορφώνεται στην πορεία. Παιδικοί φόβοι, ενηλικίωση, «φορεμένοι» κοινωνικοί ρόλοι, βία κατά των γυναικών, το πέρασμα του χρόνου, η απώλεια των αγαπημένων προσώπων, το διαζύγιο, η υιοθεσία και ο κοινωνικός καθωσπρεπισμός.
Ας γνωρίσουμε αυτόν τον σπουδαίο καλλιτέχνη μέσα από μια συνέντευξη εφ όλης της ύλης:
μιλάει στη Λαμπριάνα Κυριακού
ΛΚ: Ξέρεις Σταμάτη, όταν κάνεις συνέντευξη με έναν ηθοποιό που είναι υπερ – ταλαντούχος και εξελίσσεται με γρήγορους ρυθμούς, μ αρέσει να του κάνω ερωτήσεις πιο προσωπικές, γιατί ο αναγνώστης θα ήθελε να ξέρει κάτι περισσότερο.. Θέλω να μιλήσουμε για τις σπουδές σου.
ΣΠ: Αυτή η ερώτηση πάντα με προβληματίζει. Φυσικά και είναι σημαντικές οι σπουδές μας αλλά το να αραδιάζει κανείς πτυχία, διπλώματα και παπλώματα δεν έχει κανένα νόημα διότι στη δουλειά μας φαίνεται την ώρα της επιτέλεσης το τι background, παιδεία και γνώσεις έχει ο καθένας μας. Τον Σεπτέμβριο που μας πέρασε κυκλοφόρησε το πρώτο μου βιβλίο με τίτλο “ΜΑΝΑ” από τις εκδόσεις i-Write Publications, εκεί δεν ανέφερα σπουδές στο βιογραφικό μου σημείωμα αλλά έγραψα την εργασιακή μου εμπειρία. Θέλησα να μείνω πιστός στην άποψη μου για τα βιογραφικά. Οι δουλειές μας κάνουν αυτό που είμαστε και όχι οι σπουδές. Ωστόσο βρέθηκαν γνωστοί μου να με ρωτάνε γιατί το έκανα και ότι είναι κρίμα να αποκρύπτω τέτοια πράγματα.
ΛΚ: Σε έχουμε απολαύσει και σε πολλές παραστάσεις της Λυρικής Σκηνής.
ΣΠ: Στην Εθνική Λυρική Σκηνή εργαζόμουν παλαιότερα στην παιδική της σκηνή και τα τελευταία χρόνια ως έκτακτος εξωτερικός συνεργάτης στη χορωδία. Είναι μοναδική η εμπειρία να είσαι μέλος των παραγωγών της Ε.Λ.Σ
ΛΚ: Οι παραστάσεις με πολλούς ηθοποιούς επι σκηνής, πιστεύεις ότι αδικεί τους ηθοποιούς που δεν έχουν πρωταγωνιστικούς ρόλους; Το λέω γιατί υπάρχουν ηθοποιοί που έχουν κάνει πολλές θεατρικές δουλειές επι χρόνια, είναι πολύ καλοί, αλλά στον κόσμο μένουν άγνωστοι.
ΣΠ: Εγώ δούλευα, δουλεύω και θα δουλεύω σε παραστάσεις με πολλούς ηθοποιούς επί σκηνής. Αρχικά θέλω να πω πως είναι μεγάλο σχολείο να συνυπάρχεις με συναδέλφους και να λειτουργείς ομαδικά. Δεν το έχουν πολλοί. Εκεί βλέπεις το καλό της ομάδας και όχι το ατομικό σου. Όλοι μας έχουμε βιώσει άσχημες συμπεριφορές συναδέλφων που δεν θέλουν να είναι μέσα σε σύνολα και να προσπαθούν να ξεχωρίσουν θέτοντας σε κίνδυνο το καλλιτεχνικό αποτέλεσμα. Θα τις χαρακτήριζα ανήθικες αυτές τις συμπεριφορές. Σίγουρα όταν είσαι σε ένα πλήθος ηθοποιών δεν μπορείς να ξεχωρίσεις και να δώσεις αυτά που θα μπορούσες με το αν είχες έναν ρόλο μεγαλύτερο ή σημαντικότερο. Το κοινό βλέπω πως ανέκαθεν θυμάται μόνο τους ηθοποιούς που ξέρει από την τηλεόραση και είναι λογικό. Το ευρύ κοινό αλλά και οι επαΐοντες δεν θα ασχοληθούν αναζητώντας το όνομα ενός νέου ταλαντούχου ηθοποιού που παίζει σε ένα πολυπληθές σύνολο.
ΛΚ: Σαφώς υπάρχουν και εξαιρέσεις.
ΣΠ; Συνήθως σε μεγάλους θιάσους κυριαρχούν τα “μεγάλα ονόματα” τα οποία καταπίνουν τον όποιο νέο υπάρχει δίπλα τους. Λογικό όπως προανέφερα εφόσον αν κάποιος είναι γνωστός είναι και ο λόγος που το ευρύ κοινό έρχεται στην συγκεκριμένη παράσταση.
Προσωπικά χαίρομαι να παρακολουθώ παραστάσεις με νέους καλλιτέχνες. Νέα παιδιά τα οποία αποτελούν το μέλλον μας
ΛΚ: Ομολογώ ότι και στην δική σου παράσταση, αν μπορούσα να βαθμολογήσω την υποκριτική ικανότητα των ηθοποιών που παίζουν στην παράσταση, θα έβαζα σε όλους 10 από τα 10. Είστε πολλά ανεκτίμητα διαμάντια….
ΛΚ: Για το νεαρό της ηλικίας σου, έχεις δοκιμαστεί σχεδόν σε όλα τα είδη θεάτρου. Τι είναι αυτό που σου πάει καλύτερα;
ΣΠ: Είναι αλήθεια πως κάθε είδος μου προσφέρει άλλη ευχαρίστηση. Εξαρτάται τόσο από το έργο όσο και από τον ρόλο που έχω. Επειδή βαριέμαι εύκολα θέλω συνεχώς να δοκιμάζομαι σε ποικίλα είδη. Μου αρέσει να μπορώ να συνδιάζω κίνηση, μουσική και υποκριτική….επομένως το Μουσικό Θέατρο, με ότι αυτό περιλαμβάνει, με βοηθάει πολύ στο να αισθάνομαι ενεργός και δημιουργικός. Τώρα στο τι μου πάει δεν ξέρω. Αυτό θα πρέπει να το κρίνουν άλλοι. Μένω στο που αισθάνομαι εγώ καλά.
ΛΚ: Πώς πήρες την απόφαση να ασχοληθείς με την συγγραφή αλλά και τη σκηνοθεσία;
ΣΠ: Η συγγραφή δεν ήταν μία απόφαση. Προέκυψε. Θέλησα να γράφω πράγματα που με απασχολούσαν, ιδέες που είχα και στην πορεία πήραν μορφή. Κάπως έτσι έφτασα στο σημείο να γράφω θεατρικά έργα. Σίγουρα βοήθησε η ενασχόληση μου με θεωρητικές επιστήμες καθώς και η ιδιότητα του ηθοποιού. Ως προς τη σκηνοθεσία έχω εργαστεί ως βοηθός σκηνοθέτη και βοηθός σκηνοθέτης. Ανέκαθεν ως ηθοποιός είχα πάντα πράγματα να προτείνω. Σκεφτόμουν πως θα σκηνοθετούσα εγώ το εκάστοτε έργο. Δεν είχα όμως σκοπό να γίνω σκηνοθέτης. Προέκυψε ως ανάγκη. Στο “ΜΑΝΑ” αποφάσισα να σκηνοθετήσω εγώ διότι έχοντας γράψει το κείμενο είχα ήδη στο μυαλό μου το στήσιμο στη σκηνή και την ερμηνεία που ήθελα από τον κάθε ρόλο. Το “ΜΆΝΑ γράφτηκε ως θεατρικό.
ΛΚ: Όταν μια παράσταση μ΄ αρέσει, δεν μπορώ να γράψω «ήταν μια πολύ καλή παράσταση να την δείτε, ή απλά να γράψω με λέξεις που λίγοι θα καταλάβουν». Πολλές φορές οι «κριτικοί» αδικούμε τις παραστάσεις. Εσύ Σταμάτη, μετέφερες στη σκηνή ένα δικό σου έργο, που ομολογώ ότι με ενθουσίασε τόσο η σκέψη σου, όσο και το θέμα σου – που είναι κοινωνικό. Ας τα πάρουμε από την αρχή τα πράγματα κι ας μιλήσουμε για την παράσταση «Μάνα».
ΣΠ: Έμπνευση μου ήταν ο κόσμος μέσα στον οποίο ζούμε. Επιρροή μου ήταν οι καθημερινοί άνθρωποι της διπλανής πόρτας. Έχω μάθει να παρατηρώ και να βλέπω πίσω από τις ιστορίες που ακούω. Τα κοινωνικά ζητήματα είναι πάρα πολλά. Γύρω μας συμβαίνουν τα πιο σκοτεινά παραμύθια. Δίπλα μας υπάρχουν άνθρωποι που υποφέρουν χωρίς να μιλάνε κι εμείς τους προσπερνάμε. Κάποιους επειδή δεν καταλαβαίνουμε το πρόβλημά τους και κάποιους επειδή δε θέλουμε να το καταλάβουμε. Έτσι θέλησα να παρουσιάσω μέσα από το κείμενο μου ό.τι έχω δει και παρατηρήσει.
ΛΚ: Θα μπορούσαμε να το πούμε και θεατρικό θρίλερ;
ΣΠ: Θα μπορούσε να χαρακτηριστεί και έτσι. Ωστόσο εγώ το χαρακτήρισα ως ένα μουσικό, σκοτεινό κοινωνικό παραμύθι για ενήλικες.
{youtube}S6-ZJ6WgzVc&t=4s{/youtube}
ΛΚ: Έγραψες μια πολύ ωραία μουσική για την παράσταση. Η οποία κυκλοφορεί και σε cd; Που μπορούμε να το βρούμε;
ΣΠ: Μουσική δεν έχω γράψει μόνος μου. Έχω δύο υπέροχους συνεργάτες. Τον Αλέξανδρο Δημητρόπουλο ο οποίος υπογράφει και την πρωτότυπη μουσική των μονολόγων, και την Άννα-Μαρία Ζαχαριάδη Το βιβλίο “ΜΑΝΑ” περιέχει ηχογράφηση ολόκληρου του κειμένου καθώς και των τραγουδιών. Το βιβλίο-cd μπορείτε να το βρείτε στις επόμενες δύο παραστάσεις μας στο Faust, στον εκδοτικό i-Write καθώς και σε επιλεγμένα βιβλιοπωλεία (Ιανός, Πολιτεία, Πρωτοπορία, Book Plus).
ΛΚ: Γιατί πρέπει να δει κάποιος την παράσταση σας;
ΣΠ: Είναι μία ιδιαίτερη παράσταση που σίγουρα δε συναντάς συχνά. Ωστόσο το ότι παρουσιάζονται πολλά κοινωνικά ζητήματα μέσα από το πρίσμα ενός παραμυθιού ενηλίκων πιστεύω έχει ενδιαφέρον. Στόχος πάντως είναι να προβληματίσουμε τον θεατή και να δείξουμε πως ο πιο σκοτεινός εφιάλτης μας μπορείς να κατοικεί στο διπλανό μας διαμέρισμα.
ΛΚ: Κάπου είπες ότι είναι ένα είδος γερμανικού cabaret με κοινωνικό χαρακτήρα. Συμφωνώ απόλυτα και επαυξάνω είναι ένα «μιούζικαλ καμπαρέ». Η παράσταση σου, είναι από αυτές που ξεχωρίζουν μέσα στη θεατρική πληθώρα της Αθήνας. Το κοινό πως την δέχθηκε;
Οι χαρακτηρισμοί είναι πολλοί. Οι ταμπέλες πάντα με δυσκόλευαν. Το κοινό αγάπησε το “ΜΑΝΑ”. Πέρα από πολύ καλές κριτικές σε διάφορα μέσα, είδα να γράφουν για εμάς άνθρωποι που ήρθαν να το δουν. Ακόμη και τίποτα να μην είχα διαβάσει μόνο που παίζεις και ακούς να σκουπίζουν τα δάκρυά τους ή να γελάνε αναλόγως τη σκηνή του έργου για μένα είναι η μέγιστη ικανοποίηση. Δείχνει πως το “ΜΑΝΑ” επικοινωνεί με το κοινό.
ΛΚ: Είσαι ευχαριστημένος;
ΣΠ: Είμαι απόλυτα ικανοποιημένος με το γεγονός πως το “ΜΑΝΑ” πήρε σάρκα και οστά ίδια με αυτά της φαντασίας μου. Στην πορεία με δικαίωσε η αγάπη που εισπράξαμε.
ΛΚ: Είναι ένα είδος που θα καταφέρεις να καθιερώσεις; Θα το ήθελες;
ΣΠ: Θα το ήθελα. Δε θα το έλεγα νέο είδος αλλά θα το χαρακτήριζα ως ένα αποτέλεσμα πολύ προσωπικό. Έχει να κάνει με τις προσλαμβάνουσες και την πολύπλευρη ιδιότητα μου ως performer διαφορετικών ειδών θεάτρου καθώς και ποικίλων επιμορφώσεων που έχω καθώς και της φαντασίας μου.
ΛΚ; Σκοτεινιάζουν οι σχέσεις των ανθρώπων, όταν τα παιδικά τραύματα και οι φόβοι διεισδύουν στο μέλλον μας. Δεν είμαστε ψυχολόγοι, αλλά με ενδιαφέρει η δική σου σκέψη. Ένα καλό μεγάλωμα ισούται με ένα καλό μέλλον;
ΣΠ: Πιστεύω πως οι γονείς θα πρέπει να έχουν ζήσει πρώτα τις δικές τους ζωές, να έχουν συμφιλιωθεί με τους εαυτούς τους και τους δαίμονες τους και μετά να φέρνουν στον κόσμο παιδιά. Ένα μεγάλωμα δεν έχει συνταγή επιτυχίας. Εξαρτάται από πολλά πράγματα. Πολλές φορές βλέπουμε γονείς να θεωρούν πως πράττουν το σωστό και το μόνο που καταφέρνουν είναι να δημιουργούν ανθρώπους μη λειτουργικούς. Από την άλλη μέσα από δύσκολες καταστάσεις βγαίνουν πραγματικοί αγωνιστές για το μέλλον. Όπως και να έχει τα τραύματα πρέπει να ανακαλύπτονται άμεσα και να διαχειρίζονται. Καλό είναι να υπάρχει περιθώριο υγιούς επικοινωνίας μεταξύ παιδιών και γονέων.
ΛΚ: Είναι τόσο τρομακτικός ο κόσμος μας;
ΣΠ: “Τόσο….κι άλλο τόσο” που λέγαμε όντας παιδιά. Πρέπει να προσέχουμε τόσο στο σκοτάδι, όσο και στο φως!
ΛΚ: Τι είναι αυτό που σε απογοητεύσει στην εποχή μας;
ΣΠ: Ο ευνουχισμός των ονείρων μας.
ΛΚ: Μετά τη δολοφονία του κοριτσιού στη Ρόδο, και το ξυλοδαρμό του ενός από τους δράστες στις φυλακές, έχω βγάλει το συμπέρασμα ότι στα σχολεία πρέπει να ενταχθούν ψυχολόγοι και σεξολόγοι, ή μέσα στην διδακτέα ύλη να μπουν αυτά τα δυο μαθήματα. Με είπαν υπερβολική. Εσυ τι λες;
ΣΠ: Όντας εκπαιδευτικός και έχοντας εργαστεί σε δημόσιο σχολείο πρωτοβάθμιας εκπαίδευσης είδα πως οι δάσκαλοι λίγα μπορούν να κάνουν. Ό.τι κι αν υπάρχει σε ύλη θα πρέπει να υπάρχουν εξειδικευμένοι εκπαιδευτικοί για να το διδάξουν. Στην μαθητική μου πορεία ήταν αισθητή η απουσία σεξολόγου καθώς και ψυχολόγου. Όμως το σχολείο θα πρέπει να βοηθήσει τόσο τα παιδιά όσο και τους ίδιους τους εκπαιδευτικούς. Προσωπικά πιστεύω πως όλα θα μπορούσαν να ήταν καλύτερα αν ξεκινούσαν διαφορετικά μέσα από την οικογένεια.
ΛΚ: Αγαπάς τα Χριστούγεννα; Έγραψες γράμμα στον άγιο Βασίλη;
ΣΠ: Μας μαθαίνουν να τα αγαπάμε. Από παιδί λάτρευα τις χριστουγεννιάτικες συναυλίες. Αγαπώ την θρησκευτική μουσική της Δύσης. Μου αρέσει που τα Χριστούγεννα είναι μια ευκαιρία να δεις αγαπημένα πρόσωπα.
Έγραφα γράμμα όταν ήμουν πολύ μικρός. Πριν πάω δημοτικό σταμάτησα να γράφω. Κάτι δεν έβρισκα λογικό σε όλη αυτή την ιστορία. Ωστόσο έπαιρνα δώρα επομένως δεν επικοινωνούσα την αμφισβήτηση μου ως προς την ύπαρξη του συγκεκριμένου Αγίου, όπως μου τον παρουσίαζαν.
ΛΚ: Τι δώρο θα ήθελες να σου φέρει φέτος;
ΣΠ: Αν υπήρχε θα ήθελα τίποτα για εμένα αλλά πολλά για όλους μας. Θα ζητούσα παγκόσμια ηρεμία.
ΛΚ: Μια ευχή για το νέο έτος;
ΣΠ: Να είμαστε δυνατοί για όσα συμβαίνουν και να αγαπάμε ανιδιοτελώς.
