Συναντήσαμε την ηθοποιό Κέλλυ Νικηφόρου, η οποία πρωταγωνιστεί στην παράσταση «Το Κόψε Κόψε» που παίζεται κάθε Κυριακή στο Θέατρο Μπιπ. Συζητήσαμε για το έργο του Θανάση Τριαρίδη, το ρόλο της αλλά και τα επόμενα επαγγελματικά της σχέδια….
Τι σας γοήτευσε στο έργο του Τριαρίδη ;
Το κείμενο έρχεται σε ρήξη με κυρίαρχα στερεότυπα και σε ξεβολεύει. Με βοήθησε να κάνω και δικές μου προσωπικές αναγωγές καταπραΰνοντας ένα στοιχειώδες βάσανό μου: το ότι δεν είμαστε πια πολίτες αλλά ένα άθροισμα ιδιωτών. Θέλω να πιστεύω ότι κάποια στιγμή θα αποκτήσουμε συλλογική συνείδηση. Επίσης, δεν μου αρέσει να προχωράω στη δουλειά μου και κατ’ επέκταση και στη ζωή μου με ασφάλεια. Πιστεύω πως τα ωραιότερα πράγματα εμπεριέχουν το στοιχείο του ρίσκου. Δεν με ενδιαφέρει αν βγαίνουν πάντα σε καλό. Μου αρέσει να κάνω τολμηρές επιλογές και να πατάω σε άκρα γιατί μου ανοίγουν δρόμους.
Το κείμενο δεν είναι θεατρικό πόσο σας δυσκόλεψε αυτό;
Αρκετά. Η μετατροπή του συγκεκριμένου αφηγήματος σε θεατρικό έργο ήταν μια επίπονη διαδικασία. Θέλαμε να κρατήσουμε το ύφος του κειμένου και τις ποιότητες του συγγραφέα αλλά να δώσουμε και το δικό μας στίγμα. Μου αρέσει όμως να βουτάω στα δύσκολα, αυτή είναι η δική μου θάλασσα από την οποία βγαίνω ανανεωμένη.
Πολλές φορές τα κείμενα του συγγραφέα προκαλούν αντιδράσεις γιατί συμβαίνει αυτό;
O συγγραφέας (όπως και ο ηθοποιός) είναι ένας καλλιτέχνης που σίγουρα η δουλειά του δεν είναι να είναι αρεστός και ούτε πρέπει να τον απασχολεί πως θα εκλάβει το κοινό το έργο του. Ο καλλιτέχνης συνήθως ενοχλεί το κοινό. Το έργο του Τριαρίδη κινείται σε ένα φάσμα συναισθημάτων που κάνει το κοινό να νιώσει άβολα γιατί δεν μπορεί να περιγράψει τα συναισθήματά του. Ο σκοπός του κειμένου δεν είναι να κάνει τον θεατή να περάσει ευχάριστα την ώρα του, όπως και το θέατρο δεν μπορεί να είναι ευχάριστο. Ο Νίτσε είχε πει: σήμερα, όπως πάντα, οι άνθρωποι εμπίπτουν σε δύο κατηγορίες: σκλάβοι και ελεύθεροι.
Όποιος δεν μπορεί να αφιερώσει τα δύο τρίτα της ημέρας στον εαυτό του, είναι σκλάβος, ό,τι κι αν είναι: πολιτικός, έμπορος, αξιωματούχος ή διανοούμενος. Το μέρος του κοινού που ανήκει στην πρώτη κατηγορία είναι λογικό να ενοχλείται. Είναι πράξη γενναιότητας για έναν συγγραφέα να είναι ο εαυτός του και να εκφράζει αυτό που σκέφτεται.
Υπήρξε κάτι που σκεφτήκατε διαφορετικά μετά από αυτό το έργο;(μια ιδέα κάτι που σας επηρέασε)
Μέσα από αυτό το έργο αναμετριέμαι κάθε φορά με την ουσιαστική ανθρώπινη ύπαρξη. Σκέφτομαι αυτήν την δυνατή αίσθηση ευθύνης που θα έπρεπε να έχουμε όλοι απέναντι στον εαυτό μας αλλά και στους άλλους.
Επόμενα επαγγελματικά σχέδια;
Στις 2 Νοεμβρίου είναι προγραμματισμένη η πρεμιέρα του έργου «Toulouse Lautrec: Η φαντασία της αμαρτίας» του Χριστόφορου Χριστοφή σε σκηνοθεσία Παναγιώτη Γεωργούλα στο Ίδρυμα Εικαστικών Τεχνών και Μουσικής Β. & Μ. Θεοχαράκη.Έχω επιμεληθεί τα teaser και τις video προβολές της παράστασης καθώς κρατώ και τον ρόλο της Κάρμεν στη μία video προβολή.Επίσης είμαι και βοηθός σκηνοθέτη της παράστασης.
Υπάρχει κάποιος ρόλος ή θεατρικό κείμενο που θα θέλατε πολύ να ερμηνεύσετε;
Δεν ονειρεύομαι ρόλους. Ονειρεύομαι παραστάσεις.Μια καλή παράσταση,σε σπρώχνει να προχωρήσεις, να κάνεις ένα ακόμα βήμα στη διαδικασία της εξέλιξης.
