Τα λόγια του αείμνηστου Κάρολου Κουν θυμήθηκα παρακολουθώντας την παράσταση για παιδιά «Χωρίς Οικογένεια» σε θεατρική διασκευή Άνδρης Θεοδότου και σκηνοθεσία Δημήτρη Δεγαϊτη. Αυτό το πάθος του για την Τέχνη του Θεάτρου θυμήθηκα, που είναι απαλλαγμένη από βεντετισμούς και εμπορικές συναλλαγές. Δεν ξέρω αν είναι φτωχό το λεξιλόγιο μου και δεν μπορώ να σας μεταφέρω με ακεραιότητα τα όσα η καρδιά μου ένιωσε βλέποντας αυτήν την παράσταση για παιδιά, αλλά σίγουρα μπορώ να σας μιλήσω για την άριστη δουλειά των ηθοποιών και συντελεστών.
Δύσκολο εγχείρημα η θεατρική διασκευή ενός Μυθιστορήματος. Είναι η ραχοκοκαλιά και ο καθοδηγητής της δημιουργίας μιας παράστασης. Πόσο μάλλον όταν το έργο είναι κλασσικό και γνωστό στον ενήλικο και άγνωστο στον ανήλικο. Η Άνδρη Θεοδότου, μπορεί να κουράστηκε, ωστόσο ολοκλήρωσε μια δουλειά άριστη, με ροή, όμορφους διαλόγους, συνοπτικές στιγμές γεμάτες νόημα και περιπέτεια. Κράτησε την αγωνία, τον προβληματισμό του συγγραφέα, τις δυσκολίες και την ευγένεια της εποχής. Είναι μια σημαντική διασκευή, γιατί κρατάει τα δομικά και μορφολογικά χαρακτηριστικά του πρωτότυπου έργου, όπως ο μύθος και η δράση, η πλοκή και οι δραματικές καταστάσεις.
Δυο είναι τα στοιχεία που χαρακτηρίζουν τη σκηνοθεσία του Δημήτρη Δεγαϊτη στο «Χωρίς Οικογένεια». Ευρηματικότητα και δημιουργία. Σκηνοθεσία με σχέδιο, απόλυτα συνυφασμένη με τη δουλειά των υπόλοιπων συντελεστών. Χρησιμοποιεί εκφραστικά μέσα που βοηθούν κυρίως στην ανάπτυξη των δεξιοτήτων του παιδιού. Υπάρχει μια πλούσια δημιουργία ηχητικών εικόνων με τη βοήθεια κρουστών οργάνων. Χρησιμοποιεί μέσα που συνδράμουν στην ανάπτυξη της φαντασίας του παιδιού και το βλέπουμε αυτό με τις ψάθινες σκούπες. Μεταμορφώνονται σε παγόνια, λουλούδια, καθημερινά αντικείμενα σπιτιού και οτιδήποτε άλλο πλάσει η φαντασία του παιδιού.
Τα κουστούμια της Μαντώς Ψυχουντάκη, έχουν και φαντασία και έμπνευση. Μπορεί να είναι φτιαγμένα από λινάτσα, ένα δύσκολο υλικό για ρούχα, ωστόσο η ομορφιά και οι λεπτομέρειες που δίνει στις ενδυμασίες των ηθοποιών, συνάδουν με την εποχή, τον χαρακτήρα αλλά και το κοινωνικό επίπεδο του κάθε ρόλου.
(φωτογραφίες Τζωρτζίνα Πιτιανούδη)
Η Μουσική του Νίκου Τσέκου και η κινησιολογία της Μαρίζας Τσίγκα, είναι επίσης δυο από τα ατου της παράστασης. Δρουν με ευγένεια στην ιστορία. Η μουσική είναι ο συναισθηματικός κόσμος των ηθοποιών και η κίνηση ο σωματικός διάλογος τους Οι Φωτισμοί́ είναι της Στέλλας Κάλτσου
Στην παράσταση πρωταγωνιστούν ηθοποιοί του θεάτρου Τέχνης αλλά και σπουδαστές της Δραματικής Σχολής. Παίζουν: Δημοσθένης Φίλιππας, Κατερίνα Μηλιώτη, Κωνσταντίνος Ευστρατίου, Μάριος Κρητικόπουλος, Φραγκίσκη Μουστάκη, Φοίβος-Μαρίνος Σαμαρτζής, Τάσος Προβιάς, Χρήστος Δεσπότης, Σταύρος Καραμπάτσος
Το «Χωρίς Οικογένεια» είναι παράσταση που ανταποκρίνεται στις προσδοκίες του παιδικού κοινού. Είναι συγκινητική, διδακτική παράσταση που βοηθά στην κοινωνική και συναισθηματική νοημοσύνη του παιδιού.
Υπόθεση:
Η παράσταση μας αρχίζει όταν ο 8χρονος Ρεμί μαθαίνει ξαφνικά, πως η γυναίκα που θεωρούσε μητέρα του δεν είναι η αληθινή. Τα πράγματα δυσκολεύουν όταν ο άντρας της, λόγω οικονομικών δυσχέρειών, πουλάει τον Ρεμί στον Βιτάλη, έναν πλανόδιο θιασάρχη. Στη νέα του ζωή θα τα βγάλει πέρα χάρη στην εξυπνάδα, την τιμιότητα και την καλή καρδιά του – αλλά και χάρη στον συνοδοιπόρο του, τον καλό και έμπιστο νέο φίλο του, Ματτία. Ο μικρός Ρεμί θα βρεθεί στα ίχνη της πραγματικής του οικογένειας και θα οδηγηθεί σε νέες απρόσμενες περιπέτειες. Θα γνωρίσει την σκληρή πλευρά της ζωής, όμως θα βρεθούν στο δρόμο του και άνθρωποι που θα ανταποκριθούν στην καλοσύνη και την τιμιότητά του.
