συνέντευξη στην Λαμπριάνα Κυριακού
Μια ζωή ολόκληρη στη σκηνή του κόσμου. Υπήρξε ο πρώτος σολίστ του πιάνου στην Ελληνική Ραδιοφωνία. Με το πρώτο χάιδεμα των πλήκτρων ήξερε τι τον περίμενε. Τον έκοβαν.
Εκείνος όμως έβρισκε πρόσφορη γη για να βλαστήσει αλλού. Οι δυσκολίες πολλές. Οι καιροί σκληροί ,χαρίζονται μόνο σε αυτούς που υποτάσσονται, όπως το απαιτούσε η κάθε καθεστωτική κυριαρχία.
Η μητέρα του, του έδωσε ευχή και κατάρα να μην γίνει ποτέ ένας μουσικάντης. Ο Δημήτρης Πλέσσας, άνθιζε μέρα με την μέρα πιο πολύ, έγινε μεγάλος συνθέτης – ανέδειξε τα μεγαλύτερα ονόματα ερμηνευτών της πατρίδας του και με την μαεστρία – το πάθος του και την έμπνευση του έγραφε πια μόνο στο πεντάγραμμο της μουσικής ιστορίας.
Και όταν απέναντι σου κάθεται η ιστορία…οι λέξεις που ξεστομίζεις δυστυχώς βγαίνουν μπερδεμένες.
Συνάντησα τον Μίμη Πλέσσα την Τρίτη το πρωί. Δεν είναι οι επιτυχίες οι αμέτρητες, του λέω, δεν είναι τα διαφορετικά μουσικά στοιχεία που μας έχετε δώσει. Είναι που αναδείξατε τον έρωτα, την αγάπη την ευαισθησία σε μια Ελλάδα που τότε σήκωνε κεφάλι. Και σήμερα τούτο τον κρίσιμο καιρό μας δίνετε όλη τη μουσική γραφή σας σε διάφορες μουσικές παραστάσεις μέσα από νέους ταλαντούχους καλλιτέχνες.. Εμπιστεύεστε τα τραγούδια σας στους νέους Κύριε Πλέσσα!
Θα περιοριστώ σε ένα, μου απαντάει, μήπως δεν είναι υποχρέωση μου, να βοηθήσω τον κάθε καλλιτέχνη που έχει να δώσει μια ποιότητα που να χαρακτηρίζει όχι μόνο την εποχή του αλλά και τα μελλούμενα; Εμείς όταν τα γράφαμε όλα αυτά τα τραγούδια, δεν ξέραμε κάποια στιγμή ότι θα συνεχίζουν να γίνονται αγαπητά και στα δισέγγονα μας. Σήμερα λοιπόν που το βλέπουμε αυτό, εγώ τουλάχιστον αναλογίζομαι την τεράστια ευθύνη που έχει όλο αυτό το έργο μου από την στιγμή που έχει κατακτήσει τόσες γενιές. Γιατί να μην δώσω το λόγο σε ένα νέο παιδί που έχει ικανότητες στα 24 και στα 25 του χρόνια που είναι ζηλευτές. Είναι υποχρέωση μου να σταθώ δίπλα του και να τον βοηθήσω με τον αυστηρότερο τρόπο.
Στην εποχή μας βλέπουμε ότι όσο εύκολα γράφονται τα τραγούδια τόσο εύκολα ξεχνιούνται, που οφείλεται αυτό;
Στο ότι δεν έχουν περιεχόμενο. Στο ότι δεν απηχούν παρα μονάχα στις επιθυμίες, της εταιρίας των εταιριαρχών των εφημερίδων. Το επάγγελμα μας το έχω ανάμεσα στις σελίδες των πιο ιερών βιβλίων. Όταν βλέπω ένα πιάνο, κάθομαι αμέσως, κλείνω τα μάτια μου γιατί νιώθω ότι χαϊδεύω την αιώνια ερωμένη μου.
Αναλογίσου την ευθύνη που έχουμε σε όλα αυτά που κάνουμε γιατί κάποια στιγμή – σήμερα οι εποχές δεν πάνε ανα δέκα χρόνια – εγω ήμουνα στην δεκαετία του 40 του 50 του 60 – σήμερα κάθε 2 χρόνια αλλάζουν δραματικά οι γνώσεις των νέων παιδιών. Ο τρόπος με τον οποίο επικοινωνούνε πια. Δεν τολμώ να συνειδητοποιήσω τι σημαίνει το Youtube τι σημαίνει το facebook και φαντάζομαι είμαι από τους πιο παλιούς κουμπάκιδες, και απ ότι βλέπεις στο σπίτι μου έχω περιορίσει τις δραστηριότητες μου σε ενάμιση τοίχο με ένα κλαβιέ μπορώ να τα έχω και να τα κατασκευάζω.
Ναι είναι ταχύρρυθμες οι εποχές, χάνονται πολύ εύκολα ακόμα και οι σκέψεις αλλά και το Youtube και το facebook δεν είναι ένας γρήγορος τρόπος και εύκολος να προβληθεί ένας καλλιτέχνης και κυρίως η δουλειά του;
Ακριβώς, και οφείλει να το κάνει και από εκεί και πέρα ο χώρος είναι τεράστιος. Αν θα αντέξουν εκείνοι που τον επισκέπτονται θα το δείξει ο χρόνος. Εξαρτάται ο καθένας για πιο λόγο το κάνει. Η νέα γενιά έχει κάθε λόγο να το κάνει αλλά να υποπτευθεί πρώτα γιατί θέλει να ακολουθήσει τη μουσική. Το κάνει, γιατί τον κάνει να ονειρεύεται ή γιατί θέλει την δημοσιότητα και το χρήμα. Αυτό τα λέει όλα. Διάλεξε και πάρε..
Επειδή τους όρους «αυτοδίδακτος» – «ερασιτέχνης» τους υποτιμούμε και εσείς από αυτοδίδακτος αρχίσατε και καταλήξατε ένας από τους πιο μεγάλους συνθέτες της χώρας μας, στείλτε ένα μήνυμα στα παιδιά εκείνα που λόγω της οικονομικής κρίσης δεν μπορούν να συνεχίσουν;
Αυτοδίδακτοι ήσαν οι μεγαλύτεροι συνθέτες. Αυτοδίδακτος ήμουνα και εγω και γι αυτό μπορώ να θεωρώ το κάθε είδος μουσικής υπάρχουσα ή μελλούμενη ως δεδομένη. Εγώ δεν θα σταματήσω μπροστά σε οποιαδήποτε μουσική πρόταση γιατί δεν έχω κανένα κόμπλεξ. Όλα τα είδη της μουσικής τα θεωρώ επισκέψιμα δικά μου, αμφισβητήσιμα, ή έχουν την ανάγκη να στηριχθούν από έναν αυτοδίδακτο και αυτός είμαι εγω.
Αυτοδίδακτος διεύθυνα τις μεγαλύτερες ορχήστρες του κόσμου, αυτοδίδακτος πήρα τα μεγαλύτερα βραβεία, αυτοδίδακτος παίζαμε στο ναό της Jazz με τη σπουδαία Μαρία Μαρκεσίνη. Κάποια πράγματα συμβαίνουν όταν αυτό που κάνεις – όπως αυτό που έκανα με την ΔΑΝΑΗ μου στο «Αν σ΄ αρνηθώ αγάπη μου – το έκανα με συνείδηση ότι κάποια στιγμή θα βρεθεί εκεί που πρέπει και ΝΑ ΠΟΥ ΒΡΕΘΗΚΕ
Έτσι τον ευχαρίστησα με ευχαρίστησε και έφυγα με την καρδιά να τραγουδάει:
«Ξημερώνει Κυριακή μη μου λυπάσαι, είναι όμορφη είναι όμορφη ζωή να το θυμάσαι»
