Δεν είναι τυχαίο, νομίζω, ότι σε καιρό καραντίνας ξεκίνησε να εμφανίζεται ο άνθρωπος καθημερινά στις κάμερες και να αποκαλύπτεται …πότε για κακοποίηση και άλλοτε για παρενόχληση.
Δεν νομίζω για κάτι που του είναι τόσο επώδυνο και τον κατατρέχει τραυματικά στο διάβα της ζωής του να οφείλεται μόνο στην ανάγκη του να βρεθεί ξανά στο προσκήνιο και στο φως της δημοσιότητας.
Μήπως είναι κάτι άλλο, κάτι περισσότερο; Να είναι απλώς ο άνθρωπος -αδύναμος και ανίσχυρος- μπροστά στη θέα του θανάτου, στην απροκάλυπτη, αόρατη απειλή;
Και να θέλει να μοιραστεί μαζί σου το βάρος της εσωτερικής του μοναξιάς και της υπαρξιακής του αγωνίας;
Μήπως δημιουργούνται νέες σκέψεις, νέοι δρόμοι που έτσι μ’ αυτόν ή τον άλλο τρόπο τον βγάζουν από το αδιέξοδο της απογοήτευσης, του θυμού , του φόβου ;
Να θέλει ο άνθρωπος να νιώσει ότι υπάρχει κάποιος εκεί έξω, που θα του δώσει νέα οπτική και τα παλιά μοτίβα που τον κρατούσαν δέσμιο χρόνια τώρα, να θέλει δραματικά ν’ αλλάξουν;
…σκέψεις , γράφοντας
