Τζοάν Μπαέζ “Καλημέρα σε όλους! Ευχαριστώ που μείνατε”
Της Δέσποινας Μακρινού
Ηταν Αύγουστος του ΄69 και στη σκηνή του Γούντστοκ ανεβαίνει μία γυναίκα, έγκυος, 28 χρονών. Ήταν ξημερώματα Σαββάτου. Οι περισσότεροι είχαν αποσυρθεί για να ξεκουραστούν. Ο ήχος απο τη μεταλική φωνή που ακούστηκε στα μεγάφωνα διέκοψε το σιωπητήριο της κατασκήνωσης.
“Καλημέρα σε όλους. Ευχαριστώ που μείνατε” ακούστηκε να λέει.
Ήταν η Τζοάν Μπαέζ. Η μελωδική προσέγγιση μιάς επαναστατημένης γενιάς. Μιάς γενιάς που έγραφε ειρηνικές σελίδες σε ένα ταραγμένο βιβλίο απανθρωπιάς και αδικίας.
Ο πόλεμος στο Βιετνάμ με τους άταφους νεκρούς, οι φυλετικές διακρίσεις, η Κου Κουξ Κλάν, ο Μάρτιν Λούθερ Κίνγκ…
Έχω ένα όνειρο, έτσι ξεκίνησε η ομιλία του Μάρτιν Λούθερ Κίνγκ στην είσοδο του Μεγάρου Λίνκολν και η Τζοάν ήταν εκεί δίπλα του. Γιατί το όνειρο του Μάρτιν ήταν και δικό της όνειρο. Ήταν κομμάτι του δικού της οράματος, για έναν κόσμο πιο δίκαιο πιό ανθρώπινο, πιο υποφερτό.
Η Τζοάν Μπαέζ, το αντισυστημικό κορίτσι της δεκαετίας του 60, η πιο μελωδική αμφισβήτηση, που τάραξε τα νερά ενός καταπιεστικού συστήματος, είναι σήμερα 84 ετών. Στέκεται απέναντι στην παγκόσμια μουσική βιομηχανία χωρίς ρετούς, με ένα πρόσωπο καθαρό με τα σημάδια του χρόνου και των βιωμάτων να είναι ευπρόσδεκτα, χωρίς επεξεργασία.
Η Τζοάν Μπαέζ, γεννήθηκε στις 9 Ιανουαρίου του1941 σε ένα προάστιο της Νέας Υόρκης. Ενα γιοκαλίλι, δώρο απο φίλο του πατέρα της, κατάφερε να δημιουργήσει μουσικό προσανατολισμό σε ένα μικρό κορίτσι, σε μιά “ηλίθια Μεξικανή” όπως την αποκαλούσαν στο σχολείο. Για να μπορέσει να αντιμετωπίσει το bulling των συμμαθητών της, εθίστηκε στα αγχολυτικά. Δέκα χρόνια εξάρτησης απο αυτές τις χημικές ουσίες, ήταν αρκετά για να απεξαρτηθεί και να νοιώσει ελεύθερη.
Η Μπαέζ, δεν είχε να αντιμετωπίσει μόνο τον χλευασμό των συμμαθητών της, όπως δήλωσε η ίδια μετά απο μία διαδικασία ύπνωσης και ανίχνευσης των βιωμάτων της, είχε κακοποιηθεί και απο τον πατέρα της όταν ήταν παιδί.
“ Το δηλώνω αυτό γιατί θέλω να αφήσω πίσω μου μία αλήθεια για τη ζωή μου” γράφει στην αυτοβιογραφία της με τίτλο “I am a Noise”.
Η γνωριμία της και ο δεκαετής δεσμός της με τον Μπόμπ Ντύλαν, στιγμάτισαν τη ζωή της. “ Χρειαζόταν μία μητέρα να τον προσέχει και εγώ κάποιον να προσέχω”. Ωστόσο δέκα χρόνια ήταν αρκετά για να μπορέσουν να συνεχίσουν, αφού ο Ντύλαν ήταν βαριά εξαρτημένος απο τα ναρκωτικά “ Τόση εξάρτηση και τόση αρρενωπότητα δεν μου χρειαζόταν” είχε δηλώσει σε παλαιότερη συνέντευξή της.
Όταν αργότερα παντρεμένη με παιδί χτύπησε το τηλέφωνο και ήταν ο Μπόμπ, εκείνη του απάντησε με “Διαμάντια και σκουριά” ( Diamonds and Dust ). Αυτά ήταν τα συναισθήματα που της άφησε η σχέση τους.
Η Τζοάν Μπαέζ η τραγουδίστρια της φόλκ μουσικής, η ακτιβίστρια, η υπέρμαχος της Δικαιοσύνης, η μελωδική επαναστάτρια μιλά για την “αιώνια ποινή” της ανθρώπινης ευαισθησίας.
Εκφράζει την απογοήτευση της για την εκλογή Τράμπ, υποστηρίζοντας ότι “αυτή γράφει το καλύτερο σενάριο για την άνοδο του νέου φασισμού. Δεν μπορούσα ποτέ να φανταστώ ότι αυτός ο ηλίθιος Τράμπ, υποστηριζόμενους απο ακόμα πιο ηλίθιους ψηφοφόρους, θα ερχόταν στην εξουσία”.
Ζει ήρεμα, εν ειρήνη στο σπίτι της στην εξοχή και αναζητά απεγνωσμένα τη χαμένη χορωδία των πουλιών, που η υπερθέρμανση του πλανήτη έχει εξαφανίσει.
“ Δεν περιμένω ολόκληρη χορωδία. Ένα μόνο ένα, αλλά όμορφο”.