“Οι τρελοί μείνανε λίγοι και ο Σκαρίμπας έχει φύγει”-Γράφει η Δέσποινα Μακρινού

R (16)
Facebook
Twitter
LinkedIn

 

Οι τρελοί μείνανε λίγοι και ο Σκαρίμπας έχει φύγει”

 28 Σεπτεμβρίου 1893 – 21 Ιανουαρίου 1984

 Γιάννης Σκαρίμπας

 

Thumbnail 8 5 169x300 1

Γράφει η Δέσποινα Μακρινού

 

Ο μπάρμπα Γιάννης Σκαρίμπας, έφυγε στις 21 Ιανουαρίου του 1984, στο σπίτι του στη Χαλκίδα. Στη Χαλκίδα, όπου “ φυσάει ο νότος κι εγώ καταμόναχος και να λέω : Τι πόλη! Να μην ξέρω αν είμαι μέσα στην ασβόλη, ένας λυπημένος Πιερότος”.

Ο Γιάννης Σκαρίμπας, ο ασυμβίβαστος, ο υπερρεαλιστής λογοτέχνης, ο ποιητής, ο θεατρικός συγγραφέας, ο “ανάξιος απόγονος ορεσίβιων προγόνων”, γεννήθηκε στην Αγία Ευθυμία Φωκίδας. Υπηρέτησε στον ελληνικό στρατό κατά τον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο, όπου και τραυματίστηκε σοβαρά.

Ο μπάρμπα Γιάννης, υπήρξε μιά ιδιαίτερη προσωπικότητα στα Ελληνικά Γράμματα. Το “αλά Σκαρίμπα” αναρχικό ύφος, η σουρρεαλιστική προσέγγιση στις καθιερωμένες αξίες της ζωής, οι εικονογραφημένες λέξεις και φράσεις,  συμπλήρωναν ένα δύσκολα αποδεκτό παζλ στην λογοτεχνική εθνική μας ταυτότητα.

Ωστόσο, ο Σκαρίμπας κατάφερε να διακριθεί και να ξεχωρίσει επιβάλλοντας με τον τρόπο του, τον δικό του τρόπο σκέψης και έκφρασης.

Αγαπούσε πολύ τον Καραγκιόζη ως σκηνογραφική φιγούρα και συνέθεσε κείμενα για πολλές παραστάσεις με μεγάλη επιτυχία.

Παντρεύτηκε την Ελένη Κεφαλινίτη και απέκτησε πέντε παιδιά. Εγκαταστάθηκε

Εδώ (στη Χαλκίδα) ελθόντας για στρατιώτης (κληρωτός) το 1914 παντρεύτηκα (… εξ’ έρωτος). Έκτοτε, σχεδόν δεν ‘‘το κούνησα’’ από την πόλη ετούτη = τη Χαλκίδα. Έκανα οικογένεια (παιδιά, νύφες κι εγγόνια) και μνέσκω ακόμα, γράφοντας Λογοτεχνία και Ιστορία. Αλλά και Ποίηση και Θέατρο”.

Ο Σκαρίμπας αυτοσυστηνόταν ώς “τάχα λογοτέχνης” επιμένοντας και όχι εκχωρώντας το προσωπικό του στύλ στα συνήθη λογοτεχνικά πρότυπα.

Λίγα χρόνια πρίν μας εγκαταλείψει έγραψε “Τώρα εφησυχάζω (σχεδόν μόνος) στο σπιτάκι μου, ζων ‘‘αεί -μη- διδασκόμενος’’, εν αναμονή του ‘‘εσχάτου-μου-μαθήματος’’, ευχαριστώντας εκείνο που ονομάζουμε Θεό, ‘‘για τα βουνά και για τα δάση που είδα…’’ (του Ζαχ. Παπαντωνίου).
Και για το ακριβές των παραπάνω αυτών μου ασημάντων, υπογράφομαι,
ο ταπεινότατος. Γιάννης Σκαρίμπας.

 

Γιατί “Τι είναι η ζωή μας; Όνειρο! Κι εμείς ψυχές στο χρόνο…
Κι όσ’ αστεράκια έχει ο ουρανός κι η γης οσ’ άνθια – τα’όντις,
Τόσα οι καημοί μου εγίνηκαν άνθια, και τα μαζώνω
Και τόσοι πόνοι μου, τα’ αστριά εκεία των γοβακιών της…”.

 

 

Σχετικά Άρθρα

Αυτός ο ιστότοπος χρησιμοποιεί cookies για να σας προσφέρει μία καλύτερη εμπειρία.