Χουντικές επαφές τρίτου τύπου!
————
Η πρώτη μου επαφή – γνωριμίας θα έλεγα- με τη χούντα των Συνταγματαρχων ήταν στα 18μου,μαθητής όντας.
Όταν
Το πρωί της 21ης Απριλίου 1967- μετά τα πρώτα πατριωτικά ταρατζουμ στο ραδιο καναμε ωτο στοπ με τον Αλέκο, το φιλαρακι μου στη Λεωφόρο Βουλιαγμένης για να κόψουμε κίνηση.
Πέρασε ένα μόνο αυτοκίνητο και αυτο του ΟΤΕ που πήγαινε να κόψει τα τηλέφωνα κομμουνιστών που τους είχαν ήδη συλλάβει από τα ξημερώματα!
Εκεί μας μπήκαν και τα πρώτα μαμουνια αμφισβητησης:
– τι πρόλαβαν να τους κάνουν οι κομμουνιστες και τους μπουζούριασαν?
Εντάξει,δεν ειμασταν και τιποτε παρθένες σε αυτά.
Και Λουντέμη είχαμε διαβάσει μέχρι Μπακούνιν και τον ρωσο πρίγκηπα της αναρχιας Κροποτκιν!
Οι σκέψεις έγιναν απόφαση και,αργότερα με την αποκοτιά της νιότης φτιάξαμε με τον κολλητό μου Μίμη Λιαπόπουλο την αντιστασιακη μας ομάδα.
Μην φανταστείτε τίποτε τρομερό τύπου ..Φραξια κοκκινος Στράτος και Μπααντερ Μαινχοφ!
Μια στενη παρεουλα από 7-8
Ειμασταν που το πρωί πηγαίναμε στις Σχολές μας και το βράδυ σε ροκαδικα της Πλάκας.
Εκεί,δίπλα στο Σινε- Παρί νοικιασαμε και μια μάλλον μίζερη γκαρσονιέρα για γιάφκα.
Μια πανάρχαια γραφομηχανή μας έκανε όλη τη δουλειά. Γράφαμε με βάρδιες καμία 100στη φλογερ ές προκηρύξεις τη μέρα ( τυπου” φανταρε παρε το οπλο σου και ριξε τους δικτατορες” και τετοια) και τα βραδυα τις πετάγαμε σε κοντινά στρατόπεδα..
Η δεύτερη,προσωπο με προσωπο και άγρια θα έλεγα, επαφή με τη χούντα ήρθε μια σημαδιακή μέρα.
Την Τεταρτη 2 Ιουνίου 1971 όταν όλη η Ελλάδα περίμενε με κομενη την ανάσα να δει τον Παναθηναικο στον τελικό του Γουεμπλει με τον Αγιαξ.
Θέλοντας να αναβαθμίσουμε τη δράση της ομάδας με ολίγα.. εκρηκτικά είχαμε προμηθευτεί από το εμπόριο καψούλια και τα σχετικά.
Μας έλειπε όμως ένας έμπειρος περί αυτά να τα συναρμολογησει.
Και εκεί τη πατήσαμε.
Εμπιστευθηκαμε έναν Αμερικανό που μας πουλούσε φούμαρα ότι δηθεν έβγαζε νάρκες στο Βιετναμ και του αποκαλυψαμε τη γιαφκα .
Τελικά ο τυπος σποδειχθηκε Καρφί της ,,,CIA και της χούντας.
Έτσι εκείνο το μοιραιο πρωινό που του δώσαμε ραντεβού αντί για τον Αμερικανό μπουκαραν καμία 30αρια ασφαλιτες στο μικρο δωματιο .
Και όταν βρήκαν τα κρυμμένα καψούλια και δυναμιτάκια στη διπλανή στέγη,άρχισε το πατιρντι .
Μπουνιές κλωτσιές ,ξεριζωμα μαλλιών( τότε ήταν μακρυα και μαύρα πανάθεμα τα) και τα τοιαύτα,για να συνεχιστούν το βράδυ εντονοτερα στην Ασφάλεια της Μπουμπουλινας.
Με πρώτο μενού το ομαδικό ξύλο.
Εκείνη τη μέρα γνώρισα και τα αστερια- βασανιστές της χούντας Μπαμπαλη και Μαλλιο που εξαρχής μου ξεκαθάρισαν τη θέση τους:.
– ” δε θα φύγεις ζωντανός από δω αν δεντα ξεράσεις ολα”
Αργότερα, όταν ξεκινησε το ματς στο Γουεμπλει και οι φυλακες ρίχτηκαν στα τρανζιστορακια,μπορέσαμε με το Μιμη – μεσα στα αίματα από τα υπόγεια της Μπουμπουλινας- να συνεννοηθούμε σε ένα συνονθύλευμα αγγλικών,γαλλικών και ανάποδων ελληνικών ( Τα λεγόμενα ποδανα) για τη γραμμή Άμυνας που θα τηρησουμε .
Και τα καταφέραμε,μπερδεύοντας τους.
Ομως μέσα στις επόμενες 10 μερες από τις 30 πούμε κράτησαν συνολικά στη Μπουμπουλινας και αργοτερα στη Μεσογειων,τα βασανιστήρια αναβαθμιστηκαν σε φάλαγγες,εικονικές εκτελέσεις από Μπαμπαλη ,Παύλου,Γιαννικοπουλο.και σια.
Ενω οι βασανιστές έγιναν πιο συγκεκριμενοι δείχνοντας μου φριχτες φωτογραφιες ενός αστυνομικού που διαμελιστηκε προσπαθώντας να εξουδετέρωσει μια μπόμπα που είχε τοποθετηθεί και έσκασε στα χέρια του αστυνομικου πανω στο ψηλο άγαλμα του Τρουμαν:
– ” κοίτα ρε πουστη πως τον καταντησες,,,” γρυλιζαν
Ήταν βέβαιοι,εξ ου και η μανία τους,ότι εγώ είχα βάλει τη μπόμπα στο αγαλμα Τρουμαν όχι μόνο επειδη βρήκαν τα καψουλια στη γιάφκα,αλλά επειδή ήμουνα…ψηλός και εφθανα ,όπως μου εξήγησε ο Μαλλιος που μου έπαιζε το ρόλο του καλού…
Ποτε δε θέλησα να μάθω ποιος συναγωνιστής είχε βάλει εκείνη τη μπόμπα..
Αλλη στενή επαφή μου με τη χούντα ήταν όταν εγκαινιασα με κλωτσιές μέχρι τον 5ο όροφο το νέο κτίριο.της Ασφαλείας στη Λεωφόρο Μεσογειων.
Ακολουθησαν οι φυλακές Κορυδαλλού που μου φάνηκαν…παραδεισος μετά από όλα αυτά και βεβαίως οι 29 μήνες στο στρατό,ως ανεπιθύμητος τυφεκιοφορος στη Νέα Σάντα και τον Έβρο.!
Αλλά αυτά είναι μια άλλη .
Υγ.
Οι τελευταίες μου χαλαρες αλλα οχι και ευχαριστες επαφές μου με τη χούντα γίνονται από τον καναπε του σπιτιού μου. Μεσα από τα επίκαιρα της εποχής με Πατακο και Παπαδόπουλο.
Θλιβομαι όμως γιατί αγωνιστηκαμε και υποφέραμε όλα αυτά τότε όχι για αυτή την κολοβή Δημοκρατία που έχουμε σήμερα….
