Καλησπέρα από το Τελ Αβίβ
Του φίλου και συναδέλφου Αχιλλέα Πεκλάρη
Καλησπέρα από το Τελ Αβίβ.
Είμαστε όλοι καλά, ήρεμοι και ασφαλείς, εμείς, τα μικρά μας και η οικογένεια της γυναίκας μου. Είναι η πέμπτη νύχτα συνεχών επιθέσεων με βαλλιστικούς πυραύλους από το Ιράν. Όπως έχω ξαναγράψει, ζούμε στο κέντρο του Τελ Αβίβ, στον 18ο όροφο του κτιρίου το οποίο στεγάζει το κεντρικό, μεγαλύτερο και πιο καλά εξοπλισμένο καταφύγιο της πόλης, στο -4.
Από την Παρασκευή, μπαινοβγαίνουμε σ’ αυτό, 3-4 φορές την ημέρα και τη νύχτα, συνήθως από αργά το απόγευμα μέχρι τις πρώτες πρωινές ώρες.
Λαμβάνουμε ειδοποιήσεις στα κινητά μας για τις επικείμενες επιθέσεις. Στην καλύτερη περίπτωση 20’ πριν από την άφιξη των πυραύλων (όταν βλέπουν τις προετοιμασίες για εκτόξευση στο Ιράν), και στη χειρότερη 10’ πριν (όταν οι πύραυλοι εκτοξεύονται). Περίπου 2’ πριν χτυπάει και ο συναγερμός.
Το καταφύγιο απέχει από το κρεβάτι μας 22 ορόφους και περίπου 5’, με το ασανσέρ και με τα μωρά κοιμισμένα στην πλάτη. Δυο – τρεις φορές όλα τα ασανσέρ ήταν γεμάτα και το κατεβήκαμε με τα πόδια. Κάναμε περίπου τον ίδιο χρόνο.
Ο κόσμος είναι σοκαριστικά ήρεμος και πειθαρχημένος, γιατί εδώ αυτά τα ζουν όλοι από τη μέρα που γεννιούνται, για τα τελευταία 80 χρόνια. Οι περισσότεροι έχουν φέρει στρώματα, καρέκλες, σκηνές, ανεμιστήρες κλπ. και έχουν πιάσει από μια γωνία. Είναι κάτοικοι του κτιρίου μας και γειτονικών κτιρίων που δεν έχουν καταφύγιο, αλλά και πολλοί τυχαίοι επισκέπτες και εργαζόμενοι του κέντρου της πόλης.
Η Λίμπι και ο Ματτέο δεν καταλαβαίνουν τι ακριβώς γίνεται και δείχνουν να απολαμβάνουν την γενική αναμπουμπούλα, παίζουν με τα άλλα γειτονικά, τρέχουν δεξιά κι αριστερά, κοιμούνται στρωματσάδα. Σ’ αυτό μου θυμίζουν 100% τα μικρά προσφυγάκια που γνώρισα στα διάφορα καμπς της περιόδου ‘14-‘18 στην Ελλάδα. Ευτυχώς είναι ασφαλείς.
Πτήσεις για να φύγουμε δεν υπάρχουν, αλλά ούτε και η κατάσταση είναι τέτοια που να απαιτεί άμεση φυγή. Έχουμε ξαναζήσει, τους προηγούμενους μήνες, πυραυλικές επιθέσεις του Ιράν και οι τωρινές δεν έχουν καμία ιδιαίτερη διαφορά.
Τις πρώτες τρεις μέρες ήταν πιο έντονες, την πρώτη νύχτα με περίπου 200 πυραύλους σε δύο κύματα. Χθες και σήμερα, μέχρι στιγμής, τα νούμερα έχουν πέσει, οι τελευταίες τρεις επιθέσεις ήταν με μόλις 8, 2 και 2 πυραύλους αντίστοιχα, οι οποίοι όλοι αναχαιτίστηκαν.
Από την αρχή του πολέμου, δύο πύραυλοι έχουν πέσει μέσα στην πόλη του Τελ Αβίβ: Ο ένας σε κτίριο στον περίβολο του Ισραηλινού Πενταγώνου (την πρώτη νύχτα) και ένας δεύτερος (χθες το βράδυ) σε κτίριο κατοικιών. Θύματα δεν υπήρχαν, όλοι ήταν στα καταφύγια. Οι υπόλοιποι περίπου 10-15 πύραυλοι που δεν αναχαιτίστηκαν, έπεσαν σε προάστια, συνοικίες και σημεία που απέχουν από το κέντρο της πόλης από 7-8 χλμ και πάνω (σαν να λέμε η απόσταση Σύνταγμα με Μαρούσι ή Χαϊδάρι), με απολογισμό 25 νεκρούς σε όλη τη χώρα.
Πόσο θα κρατήσει η φρίκη; Κανείς δεν ξέρει. Ίσως μέρες, ίσως εβδομάδες. Ίσως αύριο ή μεθαύριο να κατέβουμε στο Εϊλάτ, που είναι εντελώς ήσυχα και εκτός ζώνης πυρός, μέχρι να περάσει η καταιγίδα.
Μακάρι να τελειώσουν όλα όσο πιο γρήγορα γίνεται.
Μακάρι να μην υπάρξουν άλλα αθώα θύματα, σε όποια πλευρά κι αν βρίσκονται.
Να σταματήσει το μακελειό στη Γάζα και να επιστρέψουν οι όμηροι.
Να απομονωθούν οι φανατικοί και οι πολέμαρχοι, σε όποια πλευρά κι αν βρίσκονται.
Μακάρι να έρθει η ειρήνη και η συνύπαρξη.
Ξέρω ότι δυστυχώς αυτό ακούγεται, εξαιρετικά απίθανο, αλλά -συγχωρέστε με- είναι πραγματικά το μοναδικό πράγμα που μπορώ να ευχηθώ.
Όχι άλλο θάνατο.
