20 μινυακά κεραμικά ήρθαν «στο φως» για πρώτη φορά στην ανατολική Θεσσαλία, μαζί με άλλα κτερίσματα που «έκρυβαν» 11 τάφοι
Πάνω, μινυακός αμφορίσκος, κάτω, ένας από τους 11 τάφους και κάλαθος με αμαυρόχρωμη διακόσμηση
Σπάνιους τύπους αγγείων που συνόδευαν τους νεκρούς και πλήθος άλλων κτερισμάτων αποκάλυψε η αρχαιολογική σκαπάνη σε ταφικό σύνολο της Μέσης Εποχής Χαλκού (17ος π.Χ. αιώνας) στη θέση «Οβρια», νοτιοδυτικά της λίμνης Κάρλας Μαγνησίας. Ιδιαίτερο ενδιαφέρον έχουν περίπου 20 μινυακά αγγεία, με μονόχρωμη γυαλιστερή επιφάνεια -που βρέθηκαν για πρώτη φορά στην ανατολική Θεσσαλία-, καθώς και μεγάλος αριθμός από αμαυρόχρωμα με γραμμική διακόσμηση και καστανή βαφή.
Οι δύο αυτοί τύποι των αγγείων συνδέονται με ταφικά έθιμα, δεν συνηθίζονται δηλαδή σε οικιστικά σύνολα, συνόδευαν τους νεκρούς και συνήθως ήταν γεμάτα τρόφιμα ή υγρά.
Η μινυακή κεραμική είναι εντελώς χαρακτηριστική. Τα αγγεία είναι τροχήλατα, μονόχρωμα, γκρίζα ή κιτρινωπά και είναι επηρεασμένα από μεταλλικά πρότυπα. Τα γκρίζα μινυακά, που θεωρούνται και τα παλαιότερα, σταματούν να εμφανίζονται γύρω στο 1550 π.Χ., ενώ τα κιτρινωπά κατασκευάζονται έως περίπου το 1400 π.Χ., που είναι και η εποχή κατά την οποία η μινυακή κεραμική παίρνει διαφορετικές κατευθύνσεις.
Οσο για τα αμαυρόχρωμα αγγεία, θυμίζουν τα κυκλαδικά και η μόδα τους συνεχίζεται παράλληλα με τα μινυακά, ενώ σημαντικό κέντρο παραγωγής τους θεωρείται η Αίγινα.
«Προς το παρόν έχει βρεθεί το νεκροταφείο, το οποίο ενδεχομένως να σχετίζεται με τον παραπλήσιο οικισμό στον λόφο Ντελή-Χάνι, ανατολικά του χωριού Ριζόμυλος. Συνολικά ανασκάφηκαν 11 τάφοι, οι 10 ενηλίκων και 1 παιδιού, και με βάση τα ευρήματα χρονολογήθηκαν στο τέλος της Μέσης και στις αρχές της Υστερης Εποχής του Χαλκού (1700-1600 π.Χ.)», είπε στο «Εθνος» ο αρχαιολόγος της ΙΓ΄ Εφορείας Προϊστορικών και Κλασσικών Αρχαιοτήτων, Δημήτρης Αγνουσιώτης, ο οποίος επέβλεπε την ανασκαφή μαζί με τη συνάδελφό του, Καλλιόπη Αλματζή.
Οι τάφοι ήταν κιβωτιόσχημοι, οι πλευρές τους ήταν επενδυμένες με τέσσερις μονολιθικές πλάκες, στις οποίες για την καλύτερη στήριξή τους είχαν τοποθετήσει μικρές πέτρες ή βότσαλα, ενώ υπήρχαν και ίχνη από παλαιότερες ταφές. Οι νεκροί είχαν τοποθετηθεί σε συνεσταλμένη στάση, με τα χέρια λυγισμένα, τοποθετημένα στον θώρακα και τα πόδια επίσης λυγισμένα, ενώ το κεφάλι ήταν τοποθετημένο στα αριστερά. «Τα αγγεία, τα οποία τοποθετούνταν είτε στα πόδια είτε στον θώρακα του νεκρού, είναι ως επί το πλείστον χειροποίητα. Τα σχήματα συνάδουν με την τάση της εποχής, καθώς έχουν βρεθεί πολλά παράλληλα τόσο από θέσεις της Θεσσαλίας όσο και της υπόλοιπης ηπειρωτικής Ελλάδας.
Το πιο δημοφιλές σχήμα αποτελεί το καλαθόσχημο σκεύος με σφαιρικό σώμα. Πολύ χαρακτηριστικά για την περίοδο αυτή είναι και τα κυάθια και τα μόνωτα κύπελλα, όπως και οι σκύφοι με διχαλωτές λαβές, οι οποίοι αποτελούν σήμα κατατεθέν για την περιοχή τη συγκεκριμένη εποχή, αλλά και τα σφονδύλια», μας είπε η κ. Αλματζή.
Η ύπαρξη αγγείων σε ταφικά σύνολα αυτής της περιόδου δεν είναι κάτι σπάνιο, αυτό ωστόσο που τα καθιστά ιδιαίτερα είναι η ποιότητα και η σπανιότητά τους, ενώ η περαιτέρω μελέτη τους οδηγεί στο συμπέρασμα για την παρουσία ανταγωνιστικών κοινωνικών ομάδων και κοινοτήτων, που δρούσαν στο πλαίσιο προσπάθειας αναπροσδιορισμού ατομικών και συλλογικών ταυτοτήτων.
ΜΑΡΙΑ ΡΙΤΖΑΛΕΟΥ
