Μάνα πονάω
του Δημήτρη Αλεξόπουλου
Μάνα μου σήμερα πονάω.
Σήμερα πονάω για όλες αυτές τις μάνες που έχασαν παιδί. Σήμερα πονάω για όλους αυτούς που χάθηκαν. Πάντα πονούσα μπροστά στην απώλεια του ανθρώπου.
Αλλά σήμερα χάθηκαν πολλοί. Χάθηκαν πολλοί και άδικα. Χωρίς λόγο,
Σήμερα δεν θα ακούσω λόγια από κάνενα. Μπορεί και αύριο. θα θρηνήσω μόνο. Τι και αν δεν τους ήξερα. Ξἐρεις όλα τα σημεία του σωματός σου; όχι. Τα γνωρίζεις όταν πονάνε μόνο και ψάχνεις την αιτία.
Γιατί όσοι χάθηκαν ήταν σώμα μου. Ηταν ο άγνωστος διπλανός μου που τυχαία τον είδα στο δρόμο χαμογελαστό και χάρηκα και εγώ.
Και σήμερα δεν υπάρχει αυτό το χαμόγελο. Αυτο το χαμόγελο που χάθηκε ήταν το βάλσαμο της ψυχής μου. Και χάθηκε τόσο βίαια, τόσο απρόσμενα.
Μάνα σήμερα θα σταθώ δίπλα στις άλλες μάνες και θα κλάψω μαζί τους, βουβά αλλά σπαρακτικά.
Μάνα αυτός ο πονος δεν περνά. Μάνα αυτός ο πόνος δεν θα περάσει. Μάνα αυτός ο πόνος δεν θέλω να περάσει.
Πρέπει να είναι εδώ να μου θυμίζει. Να μου θυμίζει πόσα λουλούδια κόπηκαν την πρώτη ημέρα της Ανοίξης χωρίς να έχουν ανθίσει.
Μάνα ξέρω ότι πονάς και εσύ. Εσύ με έμαθες να πονάω με τον πόνο του άλλου.
Μάνα πρέπει να φύγω. Η Άνοιξη πρέπει να ξανάρθει πίσω. Έφυγε και δεν ξερω αν θα ξαναγυρίσει.
Μάνα πάω. Τα νέα λουλούδια να προλάβω να μην ξεραθούν και αυτά.
Μάνα σε ευχαριστώ που με έμαθες να πονάω. Μάνα λυπάμε που πονάς.
