της Δήμητρας Γκουντούνα
Πώς να γίνεις ο κατασκευαστής ονείρων και να δώσεις σήμερα εισιτήριο για μια ανάσα στην παραλία της ουτοπίας. Να πεις, ότι δήθεν η χώρα μου σώθηκε. Και δεν θα είμαι σε λίγο επαίτης μιας σύνταξης ,που πλήρωνα επί 38 χρόνια. Δουλεύοντας, όταν τα άλλα παιδάκια της ηλικίας μου παίζανε στις αλάνες, έχοντας υποθήκη το χάδι των γονιών
τους.
Τι να πω σήμερα ,σ΄ αυτούς που εξαργύρωσαν στις τράπεζες των εμπόρων των Εθνών τη ζωή των παιδιών μας; Όπως θα έλεγε ο αγαπημένος μου κοσμοκαλόγερος Παπαδιαμάντης.
Στ αλήθεια τι θέλετε σήμερα να σας πω; Εγώ που κατέχω καλύτερα από τον καθένα την τέχνη της ουτοπίας για να ζήσω; Που χρόνια σας την μεταφέρω από εφημερίδες, από την τηλεόραση από το ραδιόφωνο. Προσπαθώντας να σας μιλήσω όμως με ήχους φυσικούς καταργώντας τους ήχους των γεννητριών για να ακούω και εγώ με τη σειρά μου επι ίσοις όροις και τη δική σας φωνή. Τι να σας πω σήμερα που είμαι έτοιμη να πέσω στην παγίδα των δημοσκόπων ,των δελτίων ειδήσεων.
Να σας μιλήσω για Αισχύλο, για Σαίξπηρ, για Αριστοφάνη; Όλοι σήμερα θα μιλάνε για την ισχυροποίηση των τραπεζών. Πως εγώ να σας μιλήσω για τον τρελό Θεό της γειτονιάς σας, που σαν ντελάλης του χωριού φωνάζει για την πραμάτεια που πουλάμε .Πραμάτεια με την ένδειξη Ελλάς. Ας μείνω σιωπηλή στη γωνιά μου, διαβάζοντας τους στοίχους ,ενός τραγουδιού που άλλο νόημα θα δώσω εγώ και άλλο θα καταλάβει ο αποδέκτης. Εξουσία και Λαός πουθενά δεν συναντιούνται. Ελάτε να πούμε ανέκδοτα για να περάσει η ημέρα. Και όλοι μαζί μετά να συλλαβίσουμε για το χαμένο χρόνο ..για τη χαμένη μας ζωή. ‘’12 η ώρα πως πέρασε η ώρα πως πέρασαν τα Χρόνια.’’
