της Δήμητρας Γκουντούνα
Για να ζήσω περαιτέρω θέλω νέους επαναστατικούς κανόνες. Να ξαναδώ από την αρχή, τη σχέση κράτους και ατόμου. Ποιά είναι τα όρια της ελευθερίας μου, με λίγα λόγια.Τι δίνω και τι παίρνω, σε μια χώρα συναλλαγής που εμφανέστατα πλέον έχει αποτύχει στην πολιτική και κοινωνική της απελευθέρωση.
Δημοκρατία και σοσιαλισμός είναι πλέον αφηρημένες έννοιες, αφού έχουμε κατοχή. Και προτείνω στον εαυτό μου, ν΄ αφήσω την συρραφή των ατέρμονων λογαριασμών και να χαλάω φαιά ουσία για να βρω τη λύση των πληρωμών και να σταθώ αντιμέτωπη σ΄ αυτό το άστοργο κράτος που κάθε κάθε μέρα εφευρίσκει χειροποίητες αλυσίδες να περάσει στη ζωή μου.Το ζήτημα είναι πως θα σταθώ αντιμέτωπη, στους πανίσχυρους μηχανισμούς που τόσο περίτεχνα έχουν φτιάξει γύρω μου. Να πάρω παραμάσχαλα πάλι έναν από τους αγαπημένους μου ποιητές; τον Μαγιακόφσκι ή τον Λειβαδίτη; θα με παρηγορήσουν για λίγο. Ο μεγάλος ρώσος ποιητής θα μου δείξει τον δρόμο της Επανάστασης. Μα, σκέφτομαι, ο Μάρξ ο γερμανός φιλόσοφος δεν βασίσθηκε στους αρχαίους έλληνες και στην αρχαία οικονομία; Και ο μεγάλος στοχαστής ο δικός μας Καστοριάδης, δεν ανέτρεψε με την “Μετάβαση” ,όρκους του “έρωτα” που είχαμε μ΄αυτή την ιδεολογία; Η εποχή των προφητών έχει περάσει ανεπιστρεπτί.
Ο εχθρός είναι πια ορατός. Έχει ονομα και διεύθυνση. Έχουν αρχίσει εδώ και χρόνια να παραχαράζουν την ιστορία μας τη γλώσσα μας τον πολιτισμό μας. Τώρα μας εξουθένωσαν και οικονομικά. Είμαστε έτοιμοι, να αποδεχθούμε τα χειρότερα, αφού δεν αντισταθήκαμε στα πιο μικρά. Δεν δώσαμε την πρέπουσα αγανάκτηση στο κόψιμο μισθών, συντάξεων και δώρων. Δεν δίνουμε σημασία -γιατι δεν γνωρίζουμε- στον πλούτο αυτής της χώρας και στις υπόγειες συμφωνίες και υπογραφές που ‘πέφτουν’. Δεν δίνουμε σημασία στις εντολές της τρόικας, να μην έχουμε στρατό… [μ΄ άλλες συνθηκες ποιός θα ηθελε στρατό;] Δεν δίνουμε σημασία στον Μπερίσα που βροντοφωνάζει ότι η Πρέβεζα είναι Αλβανική…. Δεν δίνουμε σημασία τελικά σε τίποτα. Χθες ο ρεπορτερ μας που καλύπτει το αστυνομικό ρεπορτάζ έκανε μια βόλτα στη νυχτερινή Αθήνα και ρώτησε κάποιους θαμώνες στα γεμάτα από νεολαία μαγαζιά,”πως βλέπεται παιδιά τη χώρα μας οικονομικά και εθνικά;” και στην πλειοψηφία τους απάντησαν “Άραξε ρε φίλε άς τα βρουν οι μεγάλοι…” . καλέ φίλε αράζω… και ας είμαι μεγάλη.
