Γιά όσους δεν θυμούνται τους αγώνες και το αίμα που έχει χυθεί για την κατάκτηση του 8ώρου…
Υπενθύμιση χωρίς δικά μας ”σημερινά ”λόγια.
Σεπτέμβρης 1866 το «Διεθνές Εργατικό Συνέδριο» της Γενεύης [το Συνέδριο της Διεθνούς Ένωσης των Εργατών] ύστερα από πρόταση του Γενικού Συμβουλίου του Λονδίνου ψήφισε την παρακάτω απόφαση:
«Δηλώνουμε πως ο περιορισμός της εργάσιμης ημέρας αποτελεί προκαταρχτικό όρο χωρίς τον οποίο θα ναυαγήσουν όλες οι άλλες προσπάθειες για χειραφέτηση των εργατών… Προτείνουμε τις 8 ώρες εργασίας σαν νόμιμο όριο της εργάσιμης ημέρας».
Έτσι το εργατικό κίνημα που και στις δυο πλευρές του Ατλαντικού Ωκεανού γεννήθηκε ενστιχτώδικα από τις ίδιες τις σχέσεις παραγωγής επισφραγίζει τα λόγια του Άγγλου επόπτη εργασίας Ρ. Τζ. Σώντερς:
«Ποτέ οι παραπέρα ενέργειες για τη μεταρρύθμιση της κοινωνίας δε θα έχουν κάποιες πιθανότητες επιτυχίας, αν δεν περιοριστεί προηγούμενα η εργάσιμη ημέρα και αν δεν επιβληθούν αυστηρά τα όρια που θα της καθοριστούν».
«Εμείς οι εργάτες του Ντάνκερκ, δηλώνουμε ότι η διάρκεια του χρόνου εργασίας που απαιτείται στο σημερινό καθεστώς είναι πολύ μεγάλη και δεν αφήνει στον εργάτη χρόνο για να αναπαυθεί και να αναπτυχθεί, απεναντίας τον ρίχνει σε μια κατάσταση δουλείας που δεν είναι πολύ καλύτερη από τη σκλαβιά («a condition of servitude but little better than slavery»). Γι’ αυτό αποφασίσαμε ότι 8 ώρες είναι αρκετές για μια εργάσιμη ημέρα και πρέπει να αναγνωριστεί με νόμο ότι είναι αρκετές, αποφασίσαμε να ζητήσουμε τη βοήθεια του τύπου, αυτού του τεράστιου μοχλού… και θα θεωρούμε εχθρούς της μεταρρύθμισης της εργασίας και των δικαιωμάτων των εργατών όσους αρνούνται να μας προσφέρουν αυτή τη βοήθεια» (Αποφάσεις των εργατών του Ντάνκερκ της Πολιτείας της Νέας Υόρκης,
Η μεγάλη απεργία των εργατών του Σικάγο την Πρωτομαγιά του 1886, είχε τραγική κατάληξη με πολλά θύματα λόγω της καταστολής από τις δυνάμεις της αστυνομίας αλλά και μπράβους των εργοδοτών, ενώ ακολούθησε η στοχοποίηση και η τιμωρία των πρωτεργατών της εξέγερσης.
Σε ανάμνηση αυτής της εξέγερσης, καθιερώθηκε η Πρωτομαγιά σαν παγκόσμια μέρα της εργατικής τάξης, ύστερα από απόφαση που πήρε η ιδρυτική συνέλευση της Δεύτερης Διεθνούς στο Παρίσι (που πραγματοποιήθηκε στις 14/7/1889 και στην οποία μετείχαν 391 αντιπρόσωποι συνδικάτων από 20 χώρες).
Από τη στιγμή που η Πρωτομαγιά καθιερώθηκε ως μέρα διεθνούς διαμαρτυρίας της εργατικής τάξης, συνδέθηκε με τους εργατικούς αγώνες και επιβλήθηκε – μέσα από νίκες και ήττες – σαν εκδήλωση της αλληλεγγύης και της ενότητας του παγκόσμιου εργατικού κινήματος.
Η Εργατική Πρωτομαγιά είναι συνδεδεμένη και στην Ελλάδα με κορυφαίες καμπές του εργατικού κινήματος και με σημαντικούς αγώνες για την απόσπαση δικαιωμάτων αλλά και τη διεκδίκηση ενός καλύτερο μέλλοντος για τον κόσμο της εργασίας.
Κυριακή 2 Μαΐου 1893 περίπου 2.000 άνθρωποι συγκεντρώθηκαν στην Αθήνα και διαδήλωσαν, ζητώντας την καθιέρωση της οκτάωρης ημερήσιας εργασίας. Ήταν η Πρώτη «Εργατική Πρωτομαγιά» στην Ελλάδα. Την κινητοποίηση είχε οργανώσει ο Κεντρικός Σοσιαλιστικός Σύλλογος του Σταύρου Καλλέργη, ο οποίος είχε ιδρύσει τον Σύλλογο τρία χρόνια πριν, ενώ εξέδιδε παράλληλα την εφημερίδα «Σοσιαλιστής».
