Του Γιώργου Δουατζή*
Με πνίγει η ανημποριά να αντιδράσω, να εμποδίσω τη Γενοκτονία. Μπρος στην πρωτόγνωρη σφαγή, ξέρω πως δεν χωρούν οι λέξεις. Αλλά δεν έμαθα παρά να γράφω στίχους…
Από το ποίημα «Πόλεμος»:
“Χώρα παράνοιας, σφαγείο
χώρα αιμάτινη, θανάτου
χώρα αντάρας και καταστροφής
…Ερείπια τα κτίρια, τα ανοικοδομούν
Με τους νεκρούς, πες μου τι γίνεται
με τους ανθρώπους…
Μπήκα στο αθώο βλέμμα των παιδιών
ρούφηξα εκπνοές γεμάτες πρωτόγνωρη καπνιά
ανάδεψα στάχτες στο παιδικό κεφάλι
πήρα ολόκορμη αγκαλιά τον τρόμο τους
σαν διασχίζουν οργωμένη γη από εκρήξεις
έσφιξα το τρυφερό τους χέρι μη ξέροντας
σημείο του ορίζοντα με καταφύγιο ασφαλές
…Ξέρεις τι είναι
εκατομμύρια να ονειρεύονται
τώρα μονάχα τη φυγή
και αύριο επιστροφή στην καταχνιά;
Ξέρεις τι να σημαίνουν άραγε
χαρά, ελπίδα, και ζωή
ακρωτηριασμένες;
Μόνο να φανταστείς μπορείς
χορτάτος και ξεδιψασμένος
σε έναν καναπέ οχυρωμένος”.
*Ο Γιώργος Δουατζής είναι δημοσιογράφος, ποιητής και εικαστικός.
