του Αλέξανδρου Αναστασόπουλου
Διαπέρασε τὸν χῶρο, διακτινίσου ‘ κι ἒλα κοντά μου.
Ἂς τὰ μακάβρια πῶς καὶ γιατί κι ἒλα στὴν ἀγκαλιά μου. Νιώσε τὸν στίχο τῆς πνοῆς, ποὺ ψέλνει τὴν ἀγάπη.
Νιώσε τὴν λέξη “σ’ ἀγαπῶ” καὶ φόρα την σὰ δάκρυ.
Μεῖνε μαζί μου ἀγάπη μου ἒστω καὶ νοητά.
Σὲ λίγες ὥρες ἂλλωστε θὰ ‘ναι κανονικά.
Κυλίσου μὲς τὸν ἂνεμο στῆς πόλεως τὶς ἂκρες.
Μὴν φοβηθεῖς τὰ κτίρια, μῆτε τοὺς καριοθραύστες.
Μονάχα ἒλα δίπλα μου, τῆς μοναξιᾶς μου χάδι
Καὶ ἂσε τὶς συνἐπειες νὰ γίνουν ὅλες στάχτη.
Τὰ παγερὰ μου χέρια -φῶς μου- ἂγγιξε μὲ σιωπή.
Κάνε στὴ νύχτα θαῦμα καὶ φέρ’ τὴ χαραυγή.
Μονάχα ἐσὺ κατάφερες νὰ μὲ κρατήσεις πίσω,
τί κι ἂν πολλοὶ φωνάζανε ἐμπρός μου νὰ βαδίσω.
Στὰ δίχτυα τῆς φιλότητος χρόνια τώρα πιασμένος
σὲ κυνηγῶ γιὰ μιὰ στιγμὴ μὲ τὸ περίσσιο σθένος.
Κανένας δὲν κατάφερε νὰ μὲ ἀπομακρύνει.
Τῆς ὅψης σου ἡ ὀμορφιὰ πάντα μὲ κατευθύνει.
Μὰ πάντοτε ἡ λογική σου δείχνει μιὰν ἂλλη γῆ
καὶ ἡ καρδιά σου ἀπορεῖ ‘ τὴ δέχεται σὰν προσταγή.
Μακάρι νὰ ‘χα δύναμη σὲ ἂλλη ζωὴ νὰ ζούσαμε,
καὶ τὸ κρεβάτι τὸ κοινὸ γιὰ πάντα νὰ τιμούσαμε.
Τί νὰ τὴν κάνω αὐτὴν ἐδῶ ποὺ μὲ ἀναστατώνει,
καὶ ποὺ τὰ βράδια συνεχῶς στὴ σκέψη σου ματώνει;
Δέξου Ἀφροδίτη μου ἐσὺ τ’ ἀφιερώματα μου,
γιὰ νὰ ζεστάνῃ κάποτε ἡ παγερὴ ματιά μου.
Τὸ κρύο ἐτοῦτο τῆς ψυχῆς δὲν τ’ ἂντεξε κανείς,
γιὰ αὐτό σοῦ στέλνω γράμματα μὲ δίστιχα στιγμῆς…
Τὸ χάδι της γιὰ μιὰ φορὰ σὲ μὲ νὰ τὸ προσδώσεις,
καὶ ὕστερα γλυκὰ-γλυκὰ σὺ νὰ μὲ θανατώσεις…
Δὲν ἂντεξα τέτοια ζωὴ νὰ τὴ ‘νε περιμένω,
γι’ αὐτὸ κι ἐγὼ δειλὰ-δειλὰ σὰν ἐποχὴ πεθαίνω…
