“The silence of love” “Έτσι όπως συχνά ο ήλιος με την εντυπωσιακή του λάμψη διώχνει το θαμπό φεγγάρι, όσο και αν αντιστέκεται στη σκοτεινή σπηλιά του, χωρίς να ακούσει ούτε ένα τραγούδι από το αηδόνι έτσι η ομορφιά σου μου σφραγίζει τα χείλη και κάνει παράφωνα για μένα τα πιο όμορφα τραγούδια Κι όπως την αυγή πάνω από τα λιβάδια περνά ο άνεμος με τα ορμητικά του φτερά και σπάει τα καλάμια με τα δυνατά φιλιά του που αυτά μόνο, μπορούν να γίνουν όργανα τραγουδιού έτσι τα ορμητικά μου πάθη, παραδέρνουν συνέχεια μέσα μου και η τόσο μεγάλη αγάπη κάνει την αγάπη μου βουβή Όμως τα μάτια μου σου έδειξαν εσένα γιατί είμαι σιωπηλός και η λύρα μου ακούρδιστη πριν γίνει ο χωρισμός μας μοιραίος και πριν μας αναγκάσει να φύγουμε εσύ για άλλα χείλη που τραγουδούν με αρμονία κι εγώ εδώ να αναπολώ μάταια φιλιά που δεν έδωσα, τραγούδια που δεν είπα”.
«Δεν αγαπάς κάποιον για την εμφάνιση του, τα ρούχα του ή τον πλούτο του, αλλά επειδή τραγουδά ένα τραγούδι που μόνο εσύ ακούς».
Οσκαρ Ουάιλντ Δουβλίνο 15 Οκτωβρίου 1856 –Παρίσι 30 Νοεμβρίου 1900
Γράφει η Μαίρη ΒασάλουΟ ‘0σκαρ Ο΄ Φλάερτυ Ούάιλντ γεννήθηκε στο Δουβλίνο στις 15 Οκτωβρίου 1856. Από πολύ νωρίς αναδείχθηκε μεταξύ των συμφοιτητών του σαν ένα πρώιμο ταλέντο. Σε λίγο τα λογοπαίγνια του κυκλοφορούσαν σ΄όλα τα σαλόνια και η λαμπρή του ορολογία σκορπούσε παντού απόψεις για την τέχνη και την ψυχολογία. Αυτά τον έκαναν πέτρα σκανδάλου στους πουριτανικούς κύκλους που με την πρώτη ευκαιρία που τους προσφέρθηκε τον εκδικήθηκαν. Η ευκαιρία αυτή ήταν η σχέση
του Όσκαρ Ουάιλντ μ΄εναν νέον της αριστοκρατίας.
Ο Ουάιλντ καταδικάστηκε σε φυλάκιση και η δημόσια ζωή του καταστράφηκε. Το πλήγμα αυτό συνετέλεσε σε μια βαθύτερη ψυχική μεταβολή που εκδηλώθηκε με το ΅« Ντέ Προφούντις». Ο Ουάιλντ πέθανε στο Παρίσι στις 30 Νοεμβρίου 1900.
Ο «Ευτυχισμένος Πρίγκιπας» του Όσκαρ Ουάιλντ
Η συγκινητική ιστορία του χρυσού αγάλματος που ανακαλύπτει τη φτώχεια και την αδικία, και του μικρού χελιδονιού που θυσιάζεται από αγάπη και αλληλεγγύη, συγκινεί βαθιά μικρούς και μεγάλους!!!

«Δεν μπορείς πάντα να αποφύγεις το σκοτάδι. Αλλά μπορείς να φτιάξεις κάτι με φως μέσα του».
Οι κοινωνικές κωμωδίες του ΄΄ Μια γυναίκα δίχως σημασία, ” Η Βεντάλια της λαίδης Γουήνρτερμιρ,’‘ διατηρούν όλη τη σπιρτάδα τους χάρη στους συναρπαστικούς διαλόγους τους. Αλλά και το μυθιστόρημα του ‘‘ Το πορτραίτο του Ντόριαν Γκρέυ’‘ πλησιάζει στο επίπεδο της ποίησης του Χόφφμαν και του Στήβενσον, χάρη στον μεταφυσικό, ηθικό συμβολισμό του.
“Αν έτσι συμπεριφέρεται η βασίλισσα Βικτώρια στους κρατουμένους της, δεν της αξίζει να έχει κρατούμενους”.








