Όλα κύριε Νίκο είναι εδώ!
Της Δέσποινας Μακρινού
Νίκος Γκάτσος 8 Δεκεμβρίου 1911 – 12 Μαίου 1992
“Όλα κύριε Νίκο είναι εδώ, όπως τα άφησες εσύ και όπως τα ξέρεις”.
Εδώ το δάκρυ του αγρότη, εδώ η αδικία, εδώ η αναλγησία, εδώ η αλλαζονεία του πλούτου , εδώ είναι όλα όπως τα άφησες εσύ το 1992 που έφυγες απο κοντά μας.
Εσύ, ο ποιητής, ο στοχαστής, ο λυρικός εκφραστής του λόγου, εσύ τα ήξερες όλα αυτά και είχες προτείνει “να βρείς μιάν άλλη θάλασσα μιάν άλλη απαλοσύνη”.
Μιά άλλη θάλασσα που ονειρεύτηκες και ονειρευτήκαμε και εμείς μαζί σου. Μιά άλλη στεριά, μιά άλλη πατρίδα που αγαπήσαμε, πονέσαμε και τραγουδήσαμε με τους δικούς σου στίχους.
Μας προειδοποίησες ότι “ μόνο ένας δρόμος απατηλός και πρέπει να τον περάσεις, πρέπει στο αίμα να βουτηχτείς πρίν ο καιρός σε προφτάσε, και να διαβείς αντίπερα να ξαναβρείς τους συντρόφους σου” αλλά εμείς μείναμε στο παράπονο, εξαντλήσαμε την αναμονή μας, τις αντοχές μας στην άσπλαχνη καθημερινότητα.
Μας είπες “ Δεν ωφελεί το παράπονο. Ίδια παντού θα’ναι η ζωή με το σουράλι των φιδιών στη χώρα των φαντασμάτων. Με το τραγούδι των ληστων στα δάση των αρωμάτων. Με το μαχαίρι ενός καημού στα μάγουλα της ελπίδας. Με το μαράζι μιάς άνοιξης στα φυλλοκάρδια του γκιώνη”.
Όλα κύριε Νίκο είναι εδώ και το κάλεσμα σου για μιά άλλη γη , μιά άλλη πατρίδα, μιά άλλη Ελλάδα, ρίζωσε και καθηλώθηκε επίμονα στους στίχους, που εσύ μας πρόσφερες με γενναιοδωρία. Δεν καταφέραμε ποτέ να μην αποδεχθούμε το “Πεπρωμένο” το οποίο εσύ αρνήθηκες σθεναρά. Δεν αντέξαμε να αποδεχθούμε ότι “στου πικραμένου την αυλή δε βασιλεύει η νύχτα. Μόνο ξερνάν οι φυλλωσιές ένα ποτάμι δάκρυα. Μαύρη μεγάλη μοναξιά με τόσα βότσαλα τριγύρω στο λαιμό, τόσα χρωματιστά πετράδια στα μαλλιά σου”.
Αχ αγαπημένε κύριε Νίκο “πάει καιρός, πάει καιρός που ήταν ο κόσμος δροσερός
και καθ’ αυγή ξεκινούσε μιά πληγή για να ποτίσει όλη τη γή”.
