Του Χρήστου Βλαχογιάννη
And the Oscar goes to… 300! Απίστευτη φαρσοκωμωδία. Πάλι ποντάραμε σε στημένο ματσάκι και χάσαμε, αφού η παραπομπή Παπακωνσταντίνου ήταν δεδομένη.Ένα θέατρο σκιών στήθηκε για ακόμα μία φορά στη βουλή, με αρχηγούς και παρατρεχάμενους να ξεφτιλίζουν κατά την προσφιλή τους συνήθεια τους θεσμούς. Τι μυστικές ψηφοφορίες και πράσινα άλογα. Μπήκαν τα γίδια στο μαντρί κι όποιος ήθελε πέρναγε επιδεικτικά από την μία κάλπη κι έκανε το κομμάτι του!
Το κοινό περί δικαίου αίσθημα σαφώς και με βρίσκει σύμφωνο, αφού όλοι θέλουμε να δούμε τους ανθρώπους που κατέστρεψαν τούτη τη χώρα να πληρώνουν επιτέλους για τις επιλογές τους. Όμως δεν καταλαβαίνω γιατί το αυτονόητο πρέπει να κάνει τόσο κρότο και να μας το περάσουν και από πάνω ως νίκη της δημοκρατίας.
Τα προβλήματά μας δεν εξαφανίστηκαν ως δια μαγείας με την παραπομπή του πρώην τσάρου της οικονομίας. Οι άνεργοι παραμένουν άνεργοι τα φορομπηχτικά μέτρα γίνονται πιο αδυσώπητα και η κεντροαριστερά κονταροχτυπιέται σε φάλτσους ρυθμούς για τα ψηφαλάκια. Στο δια ταύτα αποπροσανατολισμός και για το Γολγοθά του λαού παίζουμε με τις αντοχές του.
Κατά τ’ άλλα το όνομα της κυρίας Λαγκάρντ είναι άρρηκτα συνδεδεμένο μόνο με τη λίστα. Τι κι αν τα τελευταία εικοσιτετράωρα έχει δώσει συνέντευξη σε όποιον μιλάει ελληνικά και όχι μόνο. Όλοι στα ψιλά περνάνε τις δηλώσεις της για πάταξη της φοροδιαφυγής, μεταρρυθμίσεις ή νέο μαχαίρι σε μισθούς και συντάξεις. Τι τους νοιάζει αυτούς. Κοκοράκια στο κοτέτσι κι ο λαός ας υποφέρει.
Κι εμείς αμέτοχοι σ’ ένα ατέρμονο παιχνίδι εντυπώσεων. Χωρίς λαλιά, χωρίς πνοή καθισμένοι στη γωνιά μας να περιμένουμε το μοιραίο. Αποκαμωμένοι απ’ όλους κι απ’ όλα, απλά να περιμένουμε το νέο μέτρο που θα μας δώσει τη χαριστική βολή.
Έχει δίκιο η Δήμητρα που γράφει στο άρθρο της «Καμία αντίσταση από ένα Λαό για τον οποίο κάποτε είχε πει ο Τσώρτσιλ ότι οι ήρωες πολεμάνε σαν Έλληνες. Είμαστε ήσυχα ανθρωπάκια υποταγμένα στη μοίρα τους». Καμία αντίσταση, χαμένο θάρρος και σιωπή…
