Του Χρήστου Βλαχογιάννη
Η αλήθεια είναι πως ήθελα να κραυγάσω. Να περάσω από γενεές 14 τον Παπανδρέου τον Γ’, μετά το νέο εκβιασμό στον ελληνικό λαό για το δημοψήφισμα και τις τρίχες του τις κατσαρές. Όμως επειδή οι εξελίξεις παίζουν κρυφτό μαζί μας και μετά την ανεξαρτητοποίηση της Μιλένας Αποσταλάκη ποτέ δεν ξέρεις τι σου ξημερώνει, αποφάσισα να μην το «παίξω» μελλοντολόγος – μέντιουμ – χαρτορίχτρα και αποφάσισα να σας διηγηθώ μία ιστορία.
Μια φορά κι έναν καιρό πριν από 59 χρόνια, κάπου στο μακρινό Σαιντ Πωλ της Μινεσότα έβλεπε το φως του ήλιου (από τους σύγχρονους ιστορικούς δεν έχει διευκρινισθεί ακόμα) το καμάρι του Ανδρέου Παπανδρέου ο Γιωργάκης.
Ήταν 12 Ιουνίου του 1952, η σύνοδος Αφροδίτης – Ερμή βρισκόταν στον… πρόδρομο Υδροχόο και ακόμα και τα άστρα έδειχναν ότι αυτό το παιδί είχε γεννηθεί για πολύ μεγάλα πράγματα.
Στη CIA αμέσως σήμανε συναγερμός αφού κάτι τέτοια τα παρακολουθούσαν με κομμένη την ανάσα και πριν καλά – καλά ο Γιωργάκης μπουσουλίσει βρισκόταν υπό τη στενή επιτήρηση των best of the best πρακτόρων της.
Ο μικρός Γιωργάκης μεγάλωνε σαν ένα φυσιολογικό παιδί. Σπούδασε στα καλύτερα πανεπιστήμια του κόσμου, έκανε και μεταπτυχιακό στο Harvard, γενικά είχε όλα τα εχέγγυα για να παίξει το παιχνίδι που του είχε ορίσει η μοίρα και οι Αμερικάνοι. Βέβαια πολύ σημαντικό ρόλο έπαιζε και το γεγονός ότι είχε τόσο παππού, όσο και μπαμπά πρωθυπουργό.
Οι Αμερικάνοι 60 χρόνια πριν είχαν δει το τέλος του ψυχρού πολέμου, τη διάλυση της Σοβιετικής Ένωσης και τη δημιουργία της ισχυρής (εδώ γελάμε) Ευρωπαϊκής Ένωσης και έπρεπε να βρουν το αντίδοτο όταν το παιχνίδι θα γινόταν μόνο για άντρες.
Στη CIA το πρόγραμμα «Παγκόσμιος Οικονομικός Δολοφόνος» είχε στηθεί τόσο καλά, που ο Γιωργάκης λάμβανε την εκπαίδευσή του όλα αυτά τα χρόνια χωρίς να το γνωρίζει. Κάθε μεταπτυχιακό και μία νέα ανώτερη βαθμίδα μέχρι που πλέον είχε γίνει ο τέλειος στρατιώτης κι ήταν έτοιμος να εκτελέσει οποιοδήποτε σχέδιο, χωρίς να το επεξεργαστεί καν.
Κάπως έτσι φτάνουμε στον Παπανδρέου τον Γ’ που ξέρουμε σήμερα, ο οποίος είναι ικανός να κάνει διορθωτικό διάγγελμα και να μας πει, ότι το δημοψήφισμα δεν ήταν εκβιασμός στον ελληνικό λαό, αλλά προς τους Ευρωπαίους για να ζήσουν αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα.
Αλλιώς είμαι απόλυτα σίγουρος ότι όλα όσα έγραψα δεν είναι αποκυήματα της φαντασίας μου, καθώς είναι ο μόνος που κατάφερε με μία και μόνο ατάκα να «διαλύσει» όλου του κόσμου τα χρηματιστήρια.
