Της Λαμπριάνας Κυριακού
«Ο χρόνος μεμιάς έχει επιταχυνθεί και όλο το μέλλον μου αλλάζει» γράφει ο Fabien Marsaud (Grand Corps Malade), στο βιβλίο του ΠΑΝΤΑ ΗΡΩΕΣ, που κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Μεταίχμιο, σε μετάφραση Χάρις Αλεξίου.
Πως μια άτυχη στιγμή μπορεί να σου αλλάξει τα όνειρα σου. Είναι κάτι το ασύλληπτο όταν η μοίρα αλύπητα μπορεί να σου μεταλλάξει τη ζωή και να σε μεταπηδήσει από το απίθανο στο πιθανό. Πως θα μπορούσε να φανταστεί ο Fabien Marsaud – ο γνωστός γάλλος καλλιτέχνης – πως μια βουτιά στην πισίνα , θα τον καθήλωνε στην αναπηρική καρέκλα, για πάντα. Κι όμως το βίωσε και εκεί που ο κόσμος του άλλαξε χίλια χρώματα και το μυαλό του ταξίδεψε σε κόσμους που δεν θα μπορούσε ποτέ να φανταστεί ότι θα ζήσει, βρήκε την εσωτερική δύναμη, μετέτρεψε την ατυχία του σε θέληση και κέρδισε το στοίχημα με τη Ζωή.
«Γιατί λοιπόν, μια τέτοια αμηχανία μπροστά σε μια αναπηρική καρέκλα… δεν είναι μεταδοτικό και όμως πριν ξανακάνω τα πρώτα μου βήματα, είδα κι εγώ όπως και κάποιοι άλλοι σαν κι εμένα, βλέμματα που δεν ξεχνιούνται»
Ίσως ο οίκτος που ένιωσε να ήταν η αιτία που έκανε τον Fabien Marsaud ύστερα από ένα χρόνο εντατικής θεραπείας σε κέντρο αποκατάστασης, να διαψεύσει τις προβλέψεις των γιατρών του και να κάνει τα πρώτα του βήματα. Έτσι αποφάσισε να γράψει την περιπέτεια του σε βιβλίο.
Αυτό το βιβλίο όμως, είχε πέσει και στα χέρια της Χάρις Αλεξίου. «. Μου το χάρισε ένας αγαπητός φίλος , ο Νίκος Αλιάγας. «Μου λέει Χάρις διάβασε το είναι σε απλή γλώσσα» Το έκανε γιατί ήξερε ότι αγαπάω πολύ αυτόν τον καλλιτέχνη που λέγεται Grand Corps Malade» είπε στη παρουσίαση του βιβλίου που έγινε στο Public Συντάγματος, το βράδυ της Δευτέρας.
Τον Fabien Marsaud, τον είχα συναντήσει σε ένα τηλεοπτικό στούντιο, όταν ήμουνα καλεσμένη να συμμετάσχω σε ένα αφιέρωμα στον Ντέμη Ρούσσο και τραγουδήσαμε και οι δυο στην εκπομπή αυτή. Μου είχε κάνει εντύπωση αυτός ο νέος, ψηλός άνδρας που εμφανιζόταν με την πατερίτσα. Τότε είχα γνωρίσει και τη μουσική slam. Που θα έλεγα ότι είναι η ποιητική ραπ, η ποιητική χιπ χοπ. Ο Marsaud γράφει τραγούδια και στίχους που τους απαγγέλει πάνω με μια minimal μουσική. Έτσι έγινε διάσημος και τον λάτρεψε όλη η νεολαία της Γαλλίας.
Πως γεννήθηκε η ιδέα της μετάφρασης:
Σε μια περίοδο που δεν εμφανιζόμουν πουθενά και ξεκουραζόμουνα. Ήθελα να πάρω μια απόσταση γενικά από τη δουλειά μου και από την καθημερινότητα μου. Βρέθηκε αυτό το βιβλίο στα χέρια μου. Άρχισα λοιπόν να το διαβάζω και τι συνειδητοποίησα; Ότι Ξαναζούσα την ιστορία του αδελφού μου. Από την εντατική στο νοσοκομείο και ύστερα στο κέντρο αποκατάστασης.
Είπα, θα δοκιμάσω να μεταφράσω αυτό το βιβλίο. Είπα, πες είναι ένα φιλί προς το Γιώργο. Αν και δεν είναι ίδια ακριβώς η ιστορία. Ο Γιώργος πέρασε όλα αυτά τα στάδια, μέχρι να ξανασηκωθεί όρθιος. Μου μπήκε τότε αυτό το μικρόβιο. Δεν ήταν η πρώτη φορά που δοκίμασα να μεταφράσω κάτι, αλλά το έκανα περισσότερο σε τραγούδια. Είπα θα το κάνω και θα δούμε. Η δυσκολία που είχε το βιβλίο είναι ότι ήταν γραμμένη στη σύγχρονη γλώσσα των νέων. Η αργκό των νέων (ιδιαίτερος κώδικας επικοινωνίας των νέων). Άμα μια γλώσσα δεν είναι στην καθημερινότητα σου, δεν μπορείς να την γνωρίζεις καλά. Αλλά με αυτή τη μετάφραση μπήκα και πιο πολύ μέσα στη γλώσσα.. άλλωστε με βοήθησαν και φίλοι σε αυτό, κυρίως σε νέες εκφράσεις. Όταν είχα φτάσει στο τέλος αυτού του βιβλίου, το απηύθηνα στην αγαπητή φίλη Ελένη Μπούρα. Της το έδωσα αυτό βιβλίο μήπως και την ενδιαφέρει. Αργότερα πήρα τηλέφωνο και τον αγαπητό μου φίλο Καθηγητή ορθοπεδικής Παναγιώτη Σοκάκο, ο οποίος δουλεύει καθημερινά με αυτούς τους ανθρώπους. . Είχα ερωτηματικά ως προς το πώς μεταφράζονται επιστημονικά κάποιες ορολογίες. Από την μια οι επιστημονικές έννοιες και από την άλλη η αργκό, υπήρχαν κάποιες ασάφειες οι οποίες λύθηκαν. Ο Γιώργος που γλύτωσε από αυτό το άσχημο ατύχημα, είναι εδώ ανάμεσα μας.
Τονίζει η Χάρις Αλεξίου:
Θα το ξαναπώ πάλι, αυτό το βιβλίο είναι ένα κλείσιμο ματιού προς όλους αυτούς τους ανθρώπους που έχουν ζήσει αυτή την περιπέτεια και δεν μπορούμε να φανταστούμε πόσο δύσκολο είναι για ένα άτομο που έχει κινητικές δυσκολίες.
Για το βιβλίο μίλησε ο στιχουργός Μάνος Ελευθερίου:
Θα πούμε πέντε πράγματα για το βιβλίο ΠΆΝΤΑ ΗΡΩΕΣ. Η πίστη έλεγαν οι παλιοί μπορεί να κινήσει και βουνά. Βέβαια με αυτή τη φράση εννοούσε πάντοτε την πίστη προς τον Χριστό, αλλά εμένα μου αρκεί μόνο η λέξη πίστη. Μαζί με την πίστη χρειάζεται και η τύχη και κυρίως η επιστήμη. Ο Συγγραφέας είχε και τα δυο.
Το βιβλίο Πάντα Ήρωες που μετέφρασε άριστα η κυρία Χάρις Αλεξίου, είναι γραμμένο σε μικρά – μικρά κεφάλαια. Ο συγγραφέας το έγραψε με σπάνιο ύφος και με μεγάλο πόνο γι αυτούς που πρόκριτε να περπατήσουν στο μέλλον. Λίγο – λίγο έγραφε ότι θυμόταν. Ότι του έκανε εντύπωση στο κέντρο αποκατάστασης παραπληγικών και τετραπληγικών ασθενών. Πολλές φορές είχα την εντύπωση ότι διάβαζα καταστάσεις που συνέβαιναν σε ελληνικά νοσοκομεία, όσο αφορά τις μυρωδιές και την ατμόσφαιρα. Το βιβλίο έχει επιτυχία γιατί γράφτηκε με χιούμορ, γράφτηκε για την αγάπη για τη ζωή. Έχει την φιλοσοφία της πίστης. Μπορεί κάποιος να ανακαλύψει τις κρυφές του δυνάμεις.
Ο Μάνος Ελευθερίου, αργότερα διάβασε απόσπασμα από το βιβλίο και έκλεισε με μια τελευταία φράση του Εμμανουήλ Ροίδη από το μυθιστόρημα του η Πάπισσα Ιωάννα. «Αυτές τις ιστορίες τις πιστεύουμε γιατί είναι απίστευτες».
Για το βιβλίο μίλησαν επίσης ο Καθηγητής ορθοπεδικής Παναγιώτης Σοκάκος και η Ντίνα Πετροπούλου.
Εν κατακλείδι η ζωή είναι γεμάτη με δυσάρεστες εκπλήξεις, που στον καθένα επιδρούν διαφορετικά. Η Τέχνη δεν είναι να είσαι ευτυχισμένος όταν τα έχεις όλα. Ευτυχία είναι να κολυμπάς στα βαθιά, χωρίς να ξέρεις κολύμπι, όσες σανίδες σωτηρίας και αν συναντήσεις, θα πρέπει να θυμάσαι την εσωτερική σου δύναμη και τη θέληση για ζωή. Η ζωή δεν θέλει μακιγιάζ για να είναι όμορφη, θέλει να κοιτάς την αλήθεια κατάματα και αντί να σε πονάει να σου χαμογελάει. Και το σημαντικότερο πριν μιλήσεις, πριν κάνεις οποιαδήποτε κίνηση, να μπαίνεις πάντα στη θέση του άλλου.
«Σε τεντωμένα νήματα βαδίζουμε όλοι προφανώς,κουτσαίνει η μοίρα καθενός και η ύπαρξη είναι εύθραυστη σαν σπόνδυλος αυχενικός. Είναι αλήθεια ότι συχνά πως θα ματώσεις σου ’χαν πειμα θα κερδίσεις πιο πολλά σε τούτη την κωλοζωή.Θέλω να ακούω, να μιλώ, να δείχνω και να βλέπω, τι! Μου αρέσει να μοιράζομαι και να γυρνώ σελίδα,όσο υπάρχει ανταλλαγή υπάρχει και ελπίδα. Αγαπώ τους ανθρώπους, τον αέρα κι εσέναέτσι απλά δίχως ρόλο, δίχως δόλο κανένα. Επιθυμώ, ζεσταίνομαι, έχω ορμές, διψάω. Ελπίζω να με έπιασε, δεν έχω προκατάληψη την ώρα που μιλάω»
