της Δήμητρας Γκουντούνα
Δεν είναι δυνατόν να προβάλει κανείς παλιούς μύθους και να τους ευθυγραμμίζει με τη νέα εποχή… Και έτσι αποφάσισα και πρότεινα στους φίλους μου να συνταχθούμε όλοι στο όνειρο μιας καλύτερης ζωής.
Και αν δεν είναι έτσι ξέρουμε εμείς. Το σκληρό ψωμί να γίνεται πέτρα και οργή. Παρατηρώ, οτι διαγράφεται ένα αχνό χαμόγελο, παρατηρώ, οτι παραμερίζουμε τις λέξεις και εκτελούμε στον τοίχο της Αντίστασης την ηττοπάθεια ,την θλίψη και την ανισότητα.. εκτελούμε την φάρσα στην καταπάτηση όλων των δικαιωμάτων των εργαζομένων .
Βλέπω κάτι μια ιδέα, σαν να έχει αποσυρθεί, το μήνυμα της μελλοντικής τραγωδίας που μας είχαν τάξει.. Και δεν θα μείνω στα μικρά δεν θα τρέξω στα μικρά λάθη που αναπόφευκτα θα γίνουν. Σε μεγεθυντικό φακό θα βάλω κάθε παραπάτημα ηθελημένο και οποιαδήποτε ‘’παράβλεψη’’ στα δικαιώματα μου. Και ναι και εγώ και εσείς θα βάλουμε ένα λιθαράκι πολεμώντας παλιές νοοτροπίες. Καταγγέλλοντας κάθε ‘’αυτοκράτορα’’ δημόσιο υπάλληλο που θα μας βάζει στην ουρά ,τρώγοντας το σάντουιτς και κακαρίζοντας στο τηλέφωνο με το βραδινό της ραντεβού. Δικαιούμαι και θα έχω περίθαλψη ,δεν θα με πετάνε σε πάγκους και δεν θα μου μιλάνε άσχημα και δεν θα με μεταχειρίζονται σαν σκουπίδι γιατί δεν έχω την δυνατότητα να δίνω φακελάκι.. Ελπίζω λέω, αφήστε μας να ελπίζουμε , αφήστε μας το δικαίωμα στο όνειρο και όχι στην υποταγή, μιας Ευρώπης που μας βλέπει σαν αποικία μέχρι σήμερα. Που σκάβει και παίρνει από την χώρα μας ότι έχουμε και δεν έχουμε. Και αφού είμαστε ασήμαντη γωνίτσα του Νότου γιατι τρέχουνε να μας πάρουνε λιμάνια και αεροδρόμια;; Γιατί γίναμε ένα σκέτο πωλητήριο των σπιτιών και του ιδρώτα μας.. Αφελείς οι ερωτήσεις μου. Ίσως.. σαν εκείνη την ερώτηση που είχα κάνει στον Χαρίλαο το 1989 σε μια από τις εκπομπές μου, του είχα πει τότε ‘’τσάμπα τρώγαμε ξύλο μέχρι τώρα; φεύγουν οι βάσεις (αμερικάνικες) και φεύγουνε μόνες τους, για ποια νίκη του Λαού μιλάμε; Και ναι ο σοφός Φλωράκης μου είχε πει τότε γελώντας. ‘’Περιορίζονται δε φεύγουν. Αλλά εσένα σε πειράζει μόνο αυτό και δεν σε πειράζει ότι ήδη γίναμε οι σερβιτόροι της Ευρώπης; για ποια ισοτιμία μιλάμε ;;’’Και μου είχε πει και άλλα πολλά, αλλά με την ταχύτητα τότε της νιότης τα μισά είχα ακούσει.. Τα υπόλοιπα τα έζησα και τα ζω…
