Συναντήσαμε στις πρόβες του έργου «η Μύγα» τον σκηνοθέτη της παράστασης Διονύση Λυκιαρδόπουλο. Μας μίλησε για το έργο, την πρώτη σκηνοθετική απόπειρα στο θέατρο, τον κινηματογράφο και την εξέλιξη του στο χώρο.
μιλάει στην Λαμπριάνα Κυριακού
Από πότε ασχολείσαι με τη σκηνοθεσία;
Το μικρόβιο του κινηματογράφου ειχε μπει μέσα μου τουλάχιστον απο την εφηβεία ,όπου με φίλους και με μια μικρή οικογενειακή μηχανή φτιάχναμε πολύ μικρές ταινιούλες .Μετά από αρκετό πειραματισμό με το σούπερ 8 και τελειώνοντας το λύκειο πήγα στη σχολή Σταυράκου όπου και αποφοίτησα από το τμήμα σκηνοθεσίας .
Στη συνέχεια πως εξελίχθηκε η καριέρα σας :
Στην αρχή δούλεψα σχεδόν σε όλα τα πόστα της κινηματογραφικής παραγωγής μετά σαν βοηθός σκηνοθέτη σε εκπομπές ,σήριαλ, ντοκιμαντέρ και διαφημιστικά . Τα τελευταία χρόνια δουλεύω ως freelancer. Στο τεχνικό κομμάτι έχω ασχοληθεί ιδιαίτερα με την κάμερα και το μοντάζ
Πεiτε μας ενδεικτικά κάποιες ταινίες σας :
O ΚΟΥΚΛΟΣ (1995) ΚΡΑΤΙΚΟ ΒΡΑΒΕΊΟ Υ.Π.Π.Ο
ΦΑΝΤΑΣΤΙΚΟΣ ΚΟΣΜΟΣ (1996)
Ο ΚΟΣΜΟΣ ΤΟΥ ΘΕΑΤΡΟΥ (2000 ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΗ ΤΗΛΕΟΡΑΣΗ)
Ο ΤΟΙΧΟΣ 2003 ΠΑΡΑΓΩΓΗ Ε.Κ.Κ ΚΑΙ Ε.Ρ.Τ.
Ποιες είναι σημαντικές επιρροές στην πορεία σου στον κινηματογράφο; Και ποιους σημαντικούς δημιουργούς κατά τη γνώμη σου θα ξεχώριζες;
Σίγουρα θα ξεχώριζα κινηματογραφικά ρεύματα όπως ο Σουρελισμός , ο Ιταλικός Νεορεαλισμος (που η αισθητική του πιστεύω ότι έχει επηρεάσει πολλούς Έλληνες σκηνοθέτες Νουβέλ Βάνγκ , το Φίλμ νουάρ, η Επιστημονική φαντασία που παρεμπιπτόντως, είναι ένα είδος που προϋπήρχε από τις απαρχές του κινηματογράφου .
Από τούς κλασικούς σκηνοθέτες θα ξεχώριζα τον Φρίτς Λανγκ , τον Μπέργκμαν , τον Μπουνουέλ, τον Τρυφφώ, τον Ταρκόφσκι , τον Οττο Πρέμιγκερ , τον Τζων Χιούστον, τον Στάνλει Κιούμπρικ αλλά και πολλούς που μπορεί να μην αφορά η επιλογή μου το σύνολο του έργου τους αλλά συγκεκριμένες ταινίες . Σίγουρα από τον ανεξάρτητο κινηματογράφο θα ξεχωρίσω τον Τζίμ Τζάρμους αλλά και τον Νέο ιρανικό κινηματογράφο που αποτελεί ένα μικρό θαύμα κατά την γνώμη μου αντίστοιχο του ιταλικού νεορεαλισμού
Τι ρόλο μπορεί να παίξει η τέχνη στην εποχή της κρίσης;
Η τέχνη ανέκαθεν σε εποχές κρίσεις έπαιζε πάντα σημαντικό και καταλυτικό ρόλο. Πιστεύω ότι η τέχνη μπορεί να εκφράσει την κραυγή που καταπιέζει μέσα του ο άνθρωπος σε περιόδους κρίσεις. Μπορεί να κρίνει , να καταγγέλλει και να σε βάζει σε διαδικασία αυτοκριτικής μέσα από τις ιστορίες της . Και πιστεύω ότι αυτός θα πρέπει να είναι και ο πραγματικός της ρόλος .
Επιλέγεις να σκηνοθετήσεις την ΜΥΓΑ του Ζώρζ Λάγκελαν,τι ήταν αυτό που σε γοήτευσε σ’ αυτό το έργο;
Ένα όνειρο πολλών χρόνων ήταν να κάνω την μεταφορά του συγκεκριμένου έργου στο θέατρο . Ένοιωθα ότι υπήρχε ανάγκη να βγει έξω από τα στενά όρια της οθόνης. Όταν είχα πρωτοδεί την ταινία του 57 στην τηλεόραση είχα μαγευτεί από την ατμόσφαιρά της ,από το θέμα της (καθότι και λάτρης της επιστημονικής φαντασίας ), και πως, το 1957 μέσα από ένα τόσο προχωρημένο επιστημονικά θέμα όπως η τηλεμεταφορά, έθετε με φαντασία, πολλά σημαντικά θέματα, όπως η δυσκολία επαφής ενός ζευγαριού , που αν και ζουν μαζί η επικοινωνία σταδιακά χάνεται λόγο της υπέρμετρης φιλοδοξίας του ενός . Θέματα που θεωρώ διαχρονικά και που ξεκινώντας από το επιστημονικό γεγονός ότι αποτελούμαστε από άτομα που μπορούν να διασπαστούν ,θα μπορούσαν να αποτελέσουν αντικείμενο ακόμα και φιλοσοφικής συζήτησης.
Η ΜΥΓΑ είναι η πρώτη σκηνοθετική απόπειρα που κάνεις στο Θέατρο σε άγχωσε καθόλου για το αποτέλεσμα;
Η αλήθεια είναι ότι το 2005 είχα κάνει μια απόπειρα παντρέματος θεάτρου και κινηματογράφου με την βουβή ταινία Μητρόπολις ( του 1926) του Φρίτς Λάνγκ με ζωντανή αφήγηση από ηθοποιό και ζωντανή μουσική .Πάντως οι συνθήκες είναι τελείως διαφορετικές και η τριβή που έχεις με τους ηθοποιούς είναι πολύ μεγαλύτερη ποιο δημιουργική και σίγουρα ποιο έντονη.
Κατά πόσο είναι δύσκολο η μεταφορά ενός έργου στο θέατρο;
Στο θέατρο έχεις ένα περιορισμένο χώρο και πρέπει να προσαρμόσεις όλο το έργο σε αυτόν , δεν έχεις την ευκολία του κατ, και αλλάζεις αυτομάτως χώρο και χρόνο. Είναι άλλα τα εκφραστικά μέσα του θεάτρου που σε αναγκάζουν να γίνεις ποιο λιτός αλλά και αφαιρετικός κάποιες φορές.
Ένα σκηνοθέτης είναι απαραίτητα να είναι και καλός ηθοποιός ή όχι ;
Εγώ ως κυρίως κινηματογραφικός σκηνοθέτης θα έλεγα ότι μάλλον δεν είναι απαραίτητο .Βέβαια αυτό δεν μπορεί να είναι απόλυτο .Σίγουρα όμως πρέπει ο σκηνοθέτης να έχει περάσει από την εμπειρία του ηθοποιού για να μπορεί να μπαίνει στην θέση του και να τον κατανοεί πολύ περισσότερο
Η εποχή μας αναδεικνύει αρκετούς ανθρώπους στον καλλιτεχνικό χώρο σήμερα, πιστεύεις ότι μπορεί και να μην το αξίζουν;
Αν μιλήσουμε για την Ελλάδα σίγουρα δεν είναι μια αξιοκρατική χώρα σε κανένα τομέα .Ωστόσο αυτό δεν σημαίνει ότι ο καθένας που έχει ένα όνομα δεν το αξίζει. Η κάθε περίπτωση είναι διαφορετική . Ίσως τελικά το πείσμα και η υπομονή να είναι που κάνει τη διαφορά .
Θέατρο ή κινηματογράφος;
Ρωτάτε έναν κινηματογραφιστή για θέατρο η σινεμά .Φυσικά σινεμά , αλλά πάλι ποτέ δεν ξέρεις .Πάντα θαύμαζα ταινίες που εκτός από την δύναμη της εικόνας συνδύαζαν και το καλό παίξιμο των ηθοποιών .
Πως φαντάζεσαι το μέλλον του θεάτρου και των άλλων τεχνών γενικότερα;
Δύσκολο αλλά εντυπωσιακό.
