της Δήμητρας Γκουντούνα
Η περιέργεια μου, ήταν χαρακτηριστικό και της παιδικής μου ηλικίας. Έτσι βλέποντας, σχεδόν κάθε βράδυ τον πατέρα μου ν΄ αποσύρεται στο γραφείο του και να κατεβάζει ένα μαύρο βιβλίο και δίπλα σ΄ ένα σημειωματάριο να γράφει και να γράφει έβαλα όλες τις δυνάμεις μου τις ντεντεκτιβικές και όταν εκείνος αποσύρθηκε πήγα και το κατέβασα να δω τι είναι.
Δεν κατάλαβα τίποτα αλλά μου έκανε εντύπωση το όνομα, έτσι την άλλη ημέρα στο μεσημεριανό τραπέζι ρώτησα ‘’Μπαμπά ποιος είναι ο Μάρξ; Πέσανε κουτάλια η μάνα μου να τον κοιτάει έκπληκτη και εκείνος με τα πανέμορφα περιπαιχτικά πράσινα μάτια του, μου απάντησε ‘’Εκείνος που αποκαθήλωσε το Θεό και έβαλε στη θέση του τον άνθρωπο…’’Μετά από χρόνια όταν συνάντησα και εγώ τον Μαρξ τότε κατάλαβα τι μου είπε ο πατέρας μου και γιατί η μητέρα μου πηγε την άλλη μέρα τρέχοντας στον παπά της περιοχής να ζητήσει άφεση. Δεξιά ούσα και θρησκευόμενη γυναίκα…Κάπως έτσι σκέφτομαι θα ήταν οι περισσότερες οικογένειες της μεσαίας τάξης που τους βρήκε το ξημέρωμα της 21ης Απριλίου του 1967.
Θεέ μου πόσα χρόνια και είναι σαν να μην έχει περάσει ούτε μια μέρα…Ίδιος και χειρότερος διχασμός, ευτυχώς δεν υπάρχουν οι εξορίες ο ΕΑΤ ΕΣΑ ,το Μπογιάτι η Μπουμπουλίνας, Γυάρος, Μακρόνησος ,Ανάφη, αλλά αλλοίμονο δεν υπάρχουν και οι ποιητές πια στη ζωή για να μας διηγηθούν τις μέρες και τα έργα ,των ανθρώπων που χειραγώγησαν για επτά ολόκληρα χρόνια ,τούτο το Λαό… και για χατίρι μας. Έχουν μείνει στις βιβλιοθήκες μας πια οι παλιές διπλωμένες αφίσες ,μαζί με τον Μάρξ, τον Τσε και τον Μαγιακόσφσκι, αφίσες που ο νέος της εποχής τις έχει σκεπάσει μαζί με την σκόνη, με την Μαντόνα ,τους Χειβι μέταλς και τα αγωνιστικά αυτοκίνητα. Και ως δια μαγείας στις ημέρες μας έρχονται και οι νοσταλγοί με διάφορα προσωπεία ,που σκοτώνουν και είναι ελεύθεροι ,βγάζοντας άναρθρες κραυγές ‘’ ότι όλα τα κάνουν για την Ελλάδα…Και είναι άνθρωποι που τους εμπιστεύονται , και τους ακολουθούν… Γιατί από το πολιτικό μας σύστημα , των 40 και… χρόνων τους έδωσαν το δικαίωμα ότι και αυτοί είναι άρπαγες και ξενόδουλοι… Χαμογελάσαμε και σε κάποια φωτεινά διαστήματα Δημοκρατίας, δε λέω, αλλά υπάρχει βέβαια η ίδια νομενκλατούρα, αφού οι απόγονοι εκείνης της εποχής της άρχουσας τάξης είναι τα ίδια ονόματα που κρατούν τα κλειδιά της Χώρας όπως και τότε… Και την κυβερνάνε και έχουν όλα τα κλειδιά στα χέρια. Και αλλοίμονο συνηγορούν στην αυτοκρατορία τους και η κοντή μνήμη και η βιασύνη η δική μας κι΄ ότι θέλουμε ν΄ αλλάξουν όλα τώρα. Ειδάλλως ας γυρίσουμε πίσω τουλάχιστον να έχουμε το άλλοθι ότι μας κυβερνούν τ΄ αφεντικά…Και εμείς αγωνιζόμαστε. Μας έχουν παιδεύσει φίλοι μου, ακόμη και εγώ που γράφω αυτές τις αράδες έχω βλαστημήσει πολλές φορές την τύχη μας την ελληνική τους πολιτικούς μας και πότε πάω προς την αναρχία και πότε βολεύομαι στον καναπέ μου λέγοντας ότι δεν αλλάζει τίποτα. Και εκεί που κάθομαι ακούω τις ειδήσεις να σκούζουνε και λέω όχι δεν έκανα λάθος, λίγη υπομονή ακόμη και θα δικαιωθώ. Υπομονή για να κάνει η άρχουσα τάξη τόσες επιθέσεις κάτι σωστά σαν Λαός έκανα και επιμένω σ΄ αυτό…
