Οι θεατές υποκλίθηκαν μπροστά στη ερμηνεία της Δέσποινας Μπεμπεδέλη, στην παράσταση «Φιλιώ Χαϊδεμένου»

24 Νοεμβρίου 2016
11:09 πμ

γράφει η Λαμπριάνα Κυριακού

Είδα το μεράκι και την καλλιτεχνία μιας ομάδας νέων ανθρώπων της Τέχνης, να σπέρνει μέσα μου το σπόρο της Ελπίδας, ότι από αυτό το σανίδι που πέρασαν μεγάλοι ηθοποιοί και σκηνοθέτες, θα περάσουν και άλλοι και θα αφήσουν το φως αυτό του Θεάτρου που επισκιάζει ακόμα και το θάνατο.

Όταν η Χαρά Κεφαλά, πρότεινε στην Άνδρη Θεοδότου και στον Ζαχαρία Καρούνη, το ρόλο της «Φιλιώς Χαϊδεμένου» να τον υποδυθεί η Δέσποινα Μπεμπεδέλη, άνοιγε σίγουρα μια δύσκολη παρτίδα με την Τέχνη.

Σείστηκε το θέατρο Βεάκη, από τα χειροκροτήματα του κοινού, χθες στην πρεμιέρα της παράστασης “Φιλιώ Χαϊδεμένου”. Είχε χρόνια χωρίς υπερβολές, να δω θεατές να υποκλίνονται στους ηθοποιούς και όχι το αντίθετο όπως είθισται.

Η Ερμηνεία της Δέσποινα Μπεμπεδέλη μας ζεμάτησε. Η Μεγάλη ηθοποιός έχοντας το θείο άγγιγμα, γοητεύει και τον πιο απαθή θεατή, μεταφέροντας του επι σκηνής τη Μεγάλη και δύσκολη ζωή της Φιλιώς Χαϊδεμένου. Την μετατρέπει από μια βασανισμένη προσωπικότητα σε ένα ιστορικό γεγονός. Και τι δεν αφήνει πάνω στη σκηνή η Δέσποινα Μπεμπεδέλη. Είναι τόσο παραστατική, που σου «πετάει» εικόνες μέσα από την κίνηση των χεριών της, του σώματος της, δημιουργώντας αστραπές πάνω στη σκηνή, φωτίζοντας στιγμιαία την μικρασιατική καταστροφή. Περνάει η ιστορία σαν λυγμός με τον τρόπο που διεισδύει η ηθοποιός μέσα στα βιώματα της Φιλιώς Χαϊδεμένου, αυτής της γυναίκας που ορκίστηκε όσο ζει θα παλεύει για να θυμίζει τα όσα περάσαμε.

{youtube}EoCBZMH9YrI{/youtube}

Δεν είναι απλά ένα έργο, είναι ότι κουβαλάει στις πλάτες και στις μνήμες του ένα κομμάτι του ελληνισμού, που ξεριζώθηκε άγρια από τον τόπο του. Δεν είναι μια αναδρομή στην ιστορία. Ποτέ δεν ήταν όσο σήμερα, επίκαιρη η ιστορία της Φιλιώς. Είναι τόσο αναγκαίο μέσα από μια παράσταση, να περάσει το πείσμα αυτής της ηρωίδας, που πάλευε μέχρι τα 108 της χρόνια, να κρατήσει ζωντανό το δεντράκι, αυτό που ήταν η μόνη της πατρίδα. Αυτή τη στιγμή που σαν έθνος, ζούμε τους ίδιους κινδύνους και τους ίδιους φόβους και τις ίδιες απειλές. Τώρα που ο Τούρκος παραληρεί όπως παραληρούσε και τότε. Σήμερα που σύνορα μας τρέμουν… που η Κύπρος παζαρεύει τη γη της.

Ένα δεντράκι φύτρωσε την ώρα που γεννιόμουν

Και όταν το χώμα κάηκε το πήρα στην καρδιά μου

Μέσα στα χρόνια άνθιζε και άφηνε τους καρπούς του

Απ τα κλαδιά που άπλωνε

Η σκόρπια ετούτη ρίζα.

Ο Ζαχαρίας Καρούνης, σε γοητεύει κάθε φορά περισσότερο, και υπενθυμίζει ότι εκτός από ένας ιδιαίτερος τραγουδιστής είναι και ένας πολύ καλός ηθοποιός. Τον βλέπουμε στη σκηνή, πλάι στην Δέσποινα Μπεμπεδέλη. Είναι ο εσωτερικός κόσμος της Φιλιώς, είναι οι αναμνήσεις της, που με αυτές συνομιλεί και θυμάται τα παλιά. Αξίζει να σημειωθεί ότι η μεταφορά του βιβλίου «Τρεις αιώνες μια ζωή», που περιγράφει την μακρόχρονη πορεία της ζωής της Φιλιώς Σιδέρη Χαιδεμένου, στη θεατρική σκηνή, ήταν ιδέα του Ζαχαρία, την οποία υλοποίησε με την Άνδρη Θεοδότου και τον Βασίλη Ευταξόπουλο που ανέλαβε τη σκηνοθεσία της Παράστασης.

Ο Ζαχαρίας Καρούνης, είναι αυτός που έγραψε μαζί με τον Χρίστο Γ Παπαδόπουλο, το τραγούδι της παράστασης «Φιλιώ με λένε».

{youtube}pQNuKvYDJMU{/youtube}

Η Χαρά Κεφαλά, αρχοντική με φωνή αηδονιού, ηθοποιός που σε εκπλήσσει κάθε φορά που την βλέπεις στη σκηνή. Η σκηνοθετική προσέγγιση του Βασίλη Ευταξόπουλου, ήταν ιδιαίτερη, ούτε υπερβολές ούτε απομιμήσεις. Έπαιξε με την απλότητα, και φώτισε τους ηθοποιούς, όπως φώτισε και την ιστορία. Στη σκηνή επίσης είδαμε τον αγαπημένο ηθοποιό Αλέξανδρο Καλπακίδη, αλλά και δυο νέους ηθοποιούς, τους Εμμανουέλα Χαραλάμπους – Ένγκελ και Αλκιβιάδη Μαγγόνα.

Για τα σκηνικά του Αγγελου Αγγελή έχω να θυμίσω μόνο τα λόγια που είπε ο ίδιος στη συνέντευξη τύπου τις προάλλες: «Ένα νεκρό τοπίο, αφημένο στη λήθη. Είναι μια ακτή, μια προκυμαία χωρίς θάλασσα. Είναι αυτή η ακτή, απ όπου φύγαμε. Είναι αυτή η ακτή στην οποία φτάσαμε. Όσοι καταφέραμε να ζήσουμε, ένας άψυχος τόπος αλλά άσβεστος μέσα στη μνήμη. Μόνο η μνήμη μπορεί να τον κρατήσει ζωντανό και το γινάτι να μην ξεχάσω τη ζωή. Αυτό παίρνω από τη ψυχή της Φιλιώς και το κάνω σκηνικό”

Ενα δεντράκι μνήμη μου, η μόνη μου πατρίδα

Οι ζωντανοί να τρέφονται να ζουν οι πεθαμένοι

Όταν κοιτάω πίσω μου, καπνοί και φλόγες

Που βγήκαν ως την θάλασσα.

Και μου κάψαν το αίμα

Με τόσο που δε θάνατο η μαύρη η ψυχή μου

Από σκοτάδι χόρτασε και άδεια από φως τα μάτια

Το δέντρο κούνια κρέμασα να πάω πέρα δώθε

Φως και σκοτάδι φίλιωσαν

Φιλιώ – Φιλιώ με λένε

Με ιδιαίτερη συγκίνηση την παράσταση παρακολούθησε ο κ.κ Αρχιεπίσκοπος Ιερώνυμος , Μητροπολίτες και Ιεράρχες που με την παρουσία τους, στήριξαν μαζί με τον Ίδρυμα Νέα Ιωνία την ιστορική αυτή παράσταση.