Αγαπητέ Πιτσιρίκο και …Έφη,
Διάβασα με μεγάλη προσοχή το κείμενο «Ατομική Ευθύνη» και μου άναψε την σπίθα να απαντήσω, έτσι παιχνίδι να γίνεται γιατί μάλλον ξεχάσαμε και να παίζουμε. Από το 2010 κουράστηκα να επαναλαμβάνω ότι «μιλάμε συνέχεια για τους διεφθαρμένους, κάποτε πρέπει να μιλήσουμε για τους διαφθορείς»!
Η ατομική ευθύνη, έτσι όπως με βίαιο και καταιγιστικό τρόπο τέθηκε από την Έφη, κατά την γνώμη μου πάντα, για μια ακόμα φορά ξεπλένει τους διαφθορείς.
Για να ξεκαθαρίσω και να μην παρεξηγηθώ, δε θα προσπαθήσω να υπερασπιστώ κανέναν, αλλά ούτε να τσουβαλιάσω τα πάντα έτσι γιατί πρέπει να δώσω μια απάντηση στην αγωνία των ημερών.
Άραγε που είναι όλοι αυτοί οι παράμετροι που επηρέασαν συμπεριφορικά αυτή την άμορφη μάζα «ατομικών ευθυνών»;
Και θα εξηγήσω τι εννοώ παρουσιάζοντας την πιο αμφιλεγόμενη κοινωνική ομάδα: Τους κατοίκους της περιφέρειας.
Μεγάλωσα σε μια προικισμένη επαρχία που δεσπόζουν τεράστιοι ορεινοί όγκοι πάνω σε μια παραδεισένια πεδιάδα. Εκεί, κάπου, που γλαφυρά περιγράφεται στην ταινία «Τι έχουν να δουν τα μάτια μου» του Θόδωρου Μαραγκού(1984).
Εκεί που πέτρες να έσπερνες χρυσάφι θα φύτρωνε.
Στην παιδική μου ηλικία έζησα με ανθρώπους φτωχούς αλλά αξιοπρεπείς που βάφτιζαν τα δέντρα τους με ονόματα, τα αγκάλιαζαν και αυτά τους έδιναν τους καρπούς τους.
Αυλές όπου μοιράζονταν τα πάντα, τις ζωές τους, χωρίς πολλές σκέψεις. Αλληλέγγυοι και χωρίς να το κάνουν και θέμα. Χωρίς τερτίπια και δηθενιές.
Αλλά ήταν «χωριάτες» για τους αστούς, ούτε καν αγρότες, χωρίς υπόσταση. Και αυτό το καταλάβαιναν, το ήξεραν και τους πονούσε. Αυτή η υποτίμηση τους τρέλαινε.
Γι αυτό διώξανε τα παιδιά τους μακριά από αυτό που αγαπούσαν πιο πολύ. Από τη γη.
«Σήκω να φύγεις να γίνεις άνθρωπος» γιατί ήξεραν ότι κανένας δεν τους θεωρούσε ανθρώπους.
Να γίνουν αστοί, να πετάξουν από πάνω τους το στίγμα, να μην τους υποτιμάνε, και αυτά τα παιδιά -τα περισσότερα- πέρασαν στο αντίπαλο στρατόπεδο και έγιναν ταξικοί γενίτσαροι!
Όσα έμειναν πίσω, μη μπορώντας να αντεπεξέλθουν σε ένα φασιστικό και σοβινιστικό σχολείο και αφού κανένας δεν ασχολήθηκε πραγματικά μαζί τους, γέμισαν σταδιακά συμπλέγματα από ένα κόσμο που άλλαζε αλλά δεν μπορούσαν να κατανοήσουν και δεν τους βοηθούσε κανείς να τον κατανοήσουν.
Οι αστοί θέλανε μόνο την ψήφο τους ή τη σοδειά τους και γι αυτό τους εξαγόρασαν.
Εξαγόρασαν τη συνείδησή τους με αντάλλαγμα την ψήφο. Τους ίδιους όμως τους απεχθάνονταν.
Έτσι άρχισαν να έρχονται λεφτά τη δεκαετία του ’80!
Σιγά, όμως, μην συνέχιζαν την ζωή των πατεράδων και παππούδων τους οι νέοι.
Τώρα μπορούσαν να πάρουν την εκδίκησή τους.
Και τα χρήματα που, οι εξυπνούληδες, θα τους εξαγόραζαν ήταν το μέσο.
Τα μάτια κάτι βλαμμένων αστών -ίσως και πρώην συντοπίτες τους- τους κοίταγαν υπεροπτικά και τους λέγανε «χωριάτες»!
Ήταν αδειανά πουκάμισα αλλά είχαν φτιαχτεί με «κουρσάρες» και γκομενάρες! Παντού life style χωρίς αντίκρισμα, βάθος και ουσία.
Και τότε, μόλις ήρθαν τα φράγκα από την απόσυρση και μετά τις επιδοτήσεις, σχεδόν κανένας δεν επένδυσε στη δουλειά του, τη γη, μιας και η γεωργία είχε εξευτελιστεί από το ίδιο το σύστημα. Έτσι επένδυσαν στα συμπλέγματά τους.
Ήταν η περίοδος της «εκδίκησης της γυφτιάς» που συνεπικουρούμενη από εμετικά μότο όπως αυτό του «κλικ»: η ζωή είναι πολύ μικρή για είναι θλιβερή, τα έκανε λαμπόγιαλο.
Σκυλάδικα και υποκουλτούρα έφταναν από το κέντρο στην περιφέρεια, σκυλάδικα και υποκουλτούρα κοινώνησαν.
Αυτό ήθελε η αγορά και οι εκφραστές της. Τζόνι, γκομεν… και λαμέ πέδιλα.
Έτσι, αφού δεν εδέησαν και δεν τους έκαναν τη χάρη οι «θεόπνευστοι» άνθρωποι του κρατικοδίαιτου «πολιτισμού» να ρίξουν το βλέμμα τους σε αυτές τις μάζες και να τους δώσουν μορφή.
Τους διέφθειραν με την απουσία τους και η υποκουλτούρα επικράτησε.
Αυτοί και η αυταρέσκειά τους έκαναν την κουλτούρα βρισιά στα μυαλά της μάζας.
Δεν έγιναν κλαρινογαμπροί μόνοι τους. Αυτά είδαν αυτά μιμήθηκαν.
Και ποιος κρατούσε τα κλειδιά;
Οι κάθε είδους υπεύθυνοι marketing τα πούλησαν όλα αυτά, σε ένα πλήθος άμορφο χωρίς αντισώματα στον καπιταλισμό, χωρίς εργαλεία για να μπορεί να έχει ατομική ευθύνη.
Ξερίζωσαν τις ρίζες της αρχαίας ελιάς βίαια και τώρα της ζητάνε και τα ρέστα.
Ναι, τώρα είναι πλέον διεφθαρμένοι, αλλά αν θέλουμε, εμείς που λέμε ότι σκεφτόμαστε, να θεραπευτεί αυτός ο λαός πρέπει να απομονώσουμε και να εξαφανίσουμε πρώτα την αιτία: Τους διαφθορείς.
Δεκαετίες τώρα, ταξικοί γενίτσαροι, τζιτζιφιόγκοι, απομυζούν αυτόν τον λαό απ΄ τα δεξιά και τα αριστερά!
Ας προσπαθήσει να «πουλήσει» σκέψη και ιδέες το marketing και μετά θα μιλήσουμε για ατομική ευθύνη και σίγουρα κανένας δεν θα έχει καμιά δικαιολογία.
Αλλά, μέχρι τότε, αυτός ο λαός θα παραδέρνει άμορφος και εγωκεντρικός. Μίμος και όχι δημιουργός. Δούλος και όχι αξιοπρεπής.
Και τελικά, ας σταματήσουμε να επισκεπτόμαστε αυτό το λαό με τουριστικό ενδιαφέρον.
Ας γίνουμε ταξιδιώτες μαζί του, διαφορετικά ας τον αφήσουμε ήσυχο να διαβεί την ιστορική του καμπή.
Είναι δικαίωμά του να καεί, σε μια ζεμπεκιά παραγγελιά, μεταμοντέρνος τραγικός ήρωας μιας αρχαίας τραγωδίας.
