Της Νίνας Ναχμία
Άντε πέρασαν κι αυτές οι γιορτές! Mια χαρά το γιορτάσαμε, μια χαρά το παίξαμε, δάνειο ήταν και πάει, έχει ο Θεός. Mόνο που ο Θεός αφού μας έδωσε μυαλό έμεινε ήσυχος πως θα το χρησιμοποιούμε όταν πρέπει και δεν επεμβαίνει όταν δρούμε ερήμην του.
Φάγαμε και τον άμπακο, ήπιαμε τον άμπακο, τσουγκρίσαμε τ’ αυτοκινητάκια μας παίξαμε και τις ζωές μας κορώνα γράμματα, σε παίζω, με παίζεις, σε παίζω, εμπαιζόμαστε, αφήσαμε και τους Αϊ Βασίληδες να ίπτανται επί των φωτεινών ικριωμάτων κρεμάμενοι και παγωμένοι με ξεφούσκωτα κωλαράκια λες και τους κάνανε λιποαναρρόφηση και ξεχάσανε να τους τα τεντώσουνε.
Το τι έχει τραβήξει αυτός ο Άγιος, δεν περιγράφεται, ούτε και γράφεται. Και αρνούμαστε να μπούμε στην καθημερινότητα μας, γιατί έτσι και μπούμε, θα θέλουμε να ξαναβγούμε αμέσως. Αυτή δεν είναι καθημερινότητα, είναι το άγριο θρίλερ του Σαββάτου με μερικές σκηνές από την «ψυχώ» της Κυριακής. Είναι να λες: το αφεντικό τρελάθηκε, τα πουλάει όλα, όσο- όσο και, όπου φύγει – φύγει και πίσω δεν γυρίζει. Αλλά και που να πάει κι αυτό το δόλιο τ’ αφεντικό! Όπου και να πάει, σ’ αυτή την γη θα ζει, την αιματοβαμμένη, την τρομοκρατημένη, την σχιζοφρενή, την άπληστη, την εκ του βόρβορου αναδυομένη.
Εγώ πάντως το διασκέδασα φίνα, στην Αθήνα. Είπα: δεν θέλω γλέντια και φασαρία αύριο μπαίνω στην εφορία και το είδα ρομαντικά με παλιά ανεκτίμητα τραγούδια, των Σουγιούλ, Αττίκ, Γιαννίδη, Χαιρόπουλου, Γούναρη και άλλων δικών μας που μου δώσανε και δεν μου πήρανε. Καταπληκτικός στίχος, υπέροχη μουσική. Με ελάχιστα χρήματα μεγάλη απόλαυση. Ψυχική ηρεμία, ομορφιά. Ανάταση και πολιτισμός μέσα από την διασκέδαση για όποιον πίστευε ότι υπάρχει, χωρίς αντεκδικήσεις, χαλαρά. Όχι ο ένας πάνω στον άλλον να τα χώνεις και να παγώνεις μη μπει κανένα καλόπαιδο του απέναντι μαγαζιού και σου δωρίσει κανένα «μπούλετ», γιατί αυτά γίνονται μόνο εκεί που ρέει το χρήμα από τα κορόιδα που το… ρέουν, για να εισπράττουν το… «τίποτα».
Άντε να διούμε τι θα διούμε και φέτος, που δεν το νομίζω. Μία από τα… γίδια θα δούμε… «Μπήκαν τα γίδια στο μαντρί και είχαν ίδια μούρη, άλλο καθάριζε αβγά κι άλλο σαλάτα αγγούρι». Αυτά θέλουμε, λένε, αυτά μας δίνουν «Τι θέτε, πορτοκαλάδα θέτε; Με ανθρακικό τη θέτε; Πως τη θέτε;» Πιάσε μια μάστορα να ρευτούμε γιατί κάπως βαρύ μας πέφτει το συνολάκι και δεν μπορούμε να το χωνέψουμε. Άσε πια από πρωτοτυπία! Σχίζουν οι «μασταπιάνηδες», κυρίως αυτοί των πρωινάδικων και των μεσημεριανάδικων. Την ίδια τούτη στιγμή που μαγειρεύει ο ένας κοτοπουλέ «μπουρμπουλέ», μαγειρεύει η άλλη κοτοπουλέ «παραμπουλέ». Την ιδίαν ταύτην στιγμήν που λέει «τ’ άστρα» στο ένα η αστρολόγα Κοψοχόλα η Άνυδρη, τα λέει και η άλλη, η Οσονούπω Θασταπάρω. Οποία πρωτοτυπίς! Δεν ξέρει πια η καλή νοικοκυρά τι να διαλέξει. Πιο φαϊ να κλέψει, σε ποιον κάναλον να μάθει την… κακιά της μοίρα, η κακομοίρα, που άλλα της λέει ο ένας και άλλα ο άλλος. Τελικά της βγαίνει μια συνταγή ξερατέ αναγουλέ και ούτε σωστή άποψη αναπτύσσει για το τι θα της συμβεί αυτόν τον μήνα για να ξέρει από τι να φυλαχτεί.
