Ο Γιώργος Μεσσάλας μιλάει στην «avecnews» και στη Σμαράγδα Μιχαλιτσιάνου, για τον ίδιο, τη νέα του θεατρική δουλειά «Αριστοφανικός οίστρος» και για την οικονομική κατάσταση στη χώρα μας!!
Ο Γιώργος Μεσσάλας προτείνει λύσεις στους αγανακτισμένους μέσα από την παράστασή του δια στόματος Αριστοφάνη. Ο ιδρυτής και εμψυχωτής του “Μοντέρνου Θεάτρου”, που φέτος συμπληρώνει τα 35 χρόνια μιας αξιοσημείωτης παρουσίας στα θεατρικά δρώμενα του τόπου, θέλει να μιλήσει για όλα αυτά που πονάνε τους νεοέλληνες σήμερα . Ο στόχος του όμως, είναι να ανθίσει και πάλι το γέλιο στα χείλη των συμπολιτών του. Επέλεξε λοιπόν, το κατάλληλο για την περίσταση φάρμακο: Αριστοφάνης! Και συγκεκριμένα, τις πιο σημαντικές σκηνές από σπουδαιότερα έργα του μεγάλου ποιητή, έργα- σταθμούς στη διαδρομή του “Μ.Θ”, που συνεχίζει άκαμπτο παρά τις αντιξοότητες που αντιμετωπίζει στην πλατεία Βικτωρίας όπου στεγάζεται. Κάτω από τον γενικό τίτλο “Αριστοφανικός οίστρος” έχει συμπεριλάβει αποσπάσματα από τις αττικές κωμωδίες “Όρνιθες”, “Θεσμοφοριάζουσες”, “Σφήκες” και Λυσιστράτη” ξεκινώντας από τις 22 Ιουλίου από το ανοιχτό θέατρο στο Άλσος Γαλατσίου και συνεχίζοντας στο θέατρο Παπάγου, στο Φάληρο, στην Κηφισιά, στους Δελφούς κ.α
Μιά παράσταση σε κείμενα του Κώστα Γεωργουσόπουλου, διασκευή και σκηνοθεσία Γιώργου Μεσσάλα, σκηνογραφία Αλέκου Φασιανού , μουσικές Θάνου Μικρούτσικου, Θόδωρου Αντωνίου και Μίμη Πλέσσα με τους Γιώργο Μεσσάλα, Ντένη Θεμελή , Όλγα Πολίτου και Ντίνο Καρύδη.
“Έχουμε τόση ανάγκη να γελάσουμε όλοι μας με την βαριά κατάθλιψη που μας έχουν επιβάλλει και από την άλλη να σκεφθούμε πως μπορούμε να βγούμε από το αδιέξοδο.”
Τι λύσεις προτείνει ο Αριστοφάνης;
-Αυτά ακριβώς που προτείνει και η πλατεία Συντάγματος. Υπάρχει μια φράση στην παράσταση από τους “Όρνιθες” που τη λέει ο Πεισθέτερος…
“Δεν αντέχω άλλο ανάμεσα σε τόσους προύχοντες της εξουσίας. Κλέφτες, φοροαπατεώνες, νταβατζήδες, αδίστακτους, παπάδες τοκογλύφους, που πουλάνε ναούς και πατρίδα.” “Ελάτε γρήγορα πουλιά μου”, φωνάζει ” δώστε μου φτερά να σωθούμε όλοι μαζί κι εσείς κι εμείς”.
Εσείς έχετε κατεβεί στην πλατεία;
-Έχω πάει κι εγώ, γιατί είμαι το ίδιο κι εγώ σαν κι αυτούς τους ανθρώπους και όλους αυτούς που δεν μπορούν να βγουν για τον άλφα ή βήτα λόγο. Όλοι μας οι άνθρωποι του πολιτισμού θέλουμε να μην καταποντιστεί αυτή η χώρα , αλλά από την άλλη είμαστε ήδη καταποντισμένοι.
Δηλώνετε, ότι σκηνοθετήσατε μια ανατρεπτική παράσταση με σύγχρονη σκέψη , ποιος είναι το concept;
-Είχα στη σκέψη μου, ότι ανεβάζουμε μια παράσταση μπροστά στους θεατές.
Μιλάτε για θέατρο εν θεάτρω;
-Ακριβώς, που ο σκηνοθέτης είναι παρόν και παροτρύνει τους θεατές να πάρουν μέρος , σαν να είναι μέλη του Χορού . Κι έτσι οι θεατές δεν είναι απλώς θεατές. Είναι συνδημιουργοί, αφού θα παίρνουν μέρος ενεργά στην παράσταση.
Κάνετε θέατρο στην πλατεία Βικτωρίας σε μια περιοχή που εύστοχα έχετε χαρακτηρίσει “παραμεθόριο”. Αντιμετωπίζετε προβλήματα εσείς εκεί από τους μετανάστες;
-Η πλατεία Βικτωρίας ενώ είναι στο κέντρο είναι στην παραμεθόριο. Μέχρι τώρα δεν λειτουργούσε ούτε το τρένο – το φτιάχνουν δύο χρόνια- και από την άλλη, όταν πέφτει το φως μαυρίζει ο τόπος. Κι εμείς εδώ στην “Αλκυονίδα” αγωνιζόμαστε να σταθούμε όρθιοι. Κι εμένα προσωπικά με κρατάνε όρθιο κάποιοι άνθρωποι που περνάνε από εκεί και μου μιλάνε ή που τους συναντώ στο δρόμο και μου λένε: “Κράτα γερά”. Κι από αντίδραση , ενώ το θέατρο είναι κλειστό πολλές φορές τα βράδια ανάβω τα εξωτερικά φώτα. Και τα ανάβω αλληγορικά , γιατί τα φώτα της ψυχής μας δεν είναι ή ΔΕΗ που είναι απαραίτητη, για αυτό και οι λογαριασμοί στο θέατρο έρχονται απερίγραπτα υψηλοί και κάθε λίγο και λιγάκι κάνω διακανονισμούς. Όχι, δεν μας έχει ενοχλήσει ποτέ κανείς, αλλά όταν έρχονται μηνύματα, ότι στην παρακάτω γωνία πέταξαν μια γυναίκα κάτω να της πάρουν την τσάντα και πρέπει να βγαίνουν αυτές οι ειδήσεις στην τηλεόραση κάποια κυρία ή κάποιος άλλος θεατής φοβούνται να έρθουν στο θέατρο.
Αυτό σημαίνει, ότι έχει μειωθεί η προσέλευση των θεατών στις παραστάσεις σας; Κι αν ναι, σας έχει περάσει από το νου να αναζητήσετε στέγη εκτός κέντρου;
-Έχουμε μείωση της τάξεως του 40% . Όχι θα μείνω εκεί να παλέψω όσο μπορώ κι όσο αντέξω, γιατί έχω κουραστεί πολύ σε αυτό τον τομέα και όχι στο δημιουργικό. Γιατί το θέατρό μας έχει να επιχορηγηθεί πολλά-πολλά χρόνια κι οι επιχορηγήσεις που παίρναμε τότε, δεν έφθαναν ούτε για τη ΔΕΗ. Ζητώ συγγνώμη από τους εργάτες της ΔΕΗ . Δεν θέλω να θίξω κανέναν, γιατί όλοι είναι εργαζόμενοι και κουράζονται χωρίς αποτέλεσμα.
Εδώ, στην περιοχή μας κλείνει το ένα μαγαζί μετά το άλλο. Κατέβασε ρολά και το θέατρο “Μέλι” κι εμείς προσπαθούμε με τη βοήθεια των ιδιοκτητών του θεάτρου, επειδή κι αυτοί έχουν πάθος με τον πολιτισμό , να κρατάμε αναμμένο το φως. Γιατί σε μια ομιλία του στο θέατρό μας ο Κώστας Γεωργουσσόπουλος είχε πει: “‘όταν σβήνουν τα φώτα σε ένα θέατρο ανάβουν σε μια φυλακή!”
Συνεχίζεται λοιπόν ρισκάροντας και …
-Χρωστώντας σε πάρα πολλούς . Δεν μπορώ να πω το νούμερο , γιατί θα πουν, ότι δεν παίζω μόνο τον τρελό στο “Ημερολόγιο”, αλλά ότι είμαι πραγματικός τρελός, αφού θέλω να συνεχίσω.
Βρισκόμαστε σε βαθιά ύφεση και το αρμόδιο υπουργείο δεν γίνεται να ανταποκριθεί πια στις ανάγκες των επιχορηγούμενων το πάλαι ποτέ θιάσων…
-Νομίζω, ότι αυτή τη στιγμή που κόβονται οι συντάξεις από γέροντες που έχουν αναλώσει τη ζωή τους, δεν μπορούμε εμείς να παίρνουμε οικονομική βοήθεια. Προτιμώ να δοθούν τα χρήματα σε συντάξεις κι ο καθένας να αγωνιστεί μόνος του , γιατί οι μόνιμα επιχορηγούμενοι έχουν πάρει πάρα πολλά χρήματα.
Σε αυτές τις δύσκολες στιγμές ευτυχώς υπάρχει η οικογένεια.
-Η οικογένεια είναι πολύ μεγάλη υπόθεση. Με βοηθάει ώστε να κρατιέμαι, γιατί πολλές φορές φθάνω σε απόγνωση. Η Ντένη (Σ.Σ. η σύζυγός του ηθοποιός και μεταφράστρια Ντένη Θεμελή) και αι ο Αλέξης (Σ.Σ. ο γιος του) είναι πάντα δίπλα μου και με κρατάνε όρθιο. Ο Αλέξης είναι ένας καλός αθλητής στο βόλεϊ, σπουδάζει ψυχολογία και μαθηματικά , αλλά θα κάνει, ότι αποφασίσει εκείνος κι εγώ κι η μάνα του θα είμαστε δίπλα του.
Μέσα στη μαυρίλα και την καταχνιά μπορείτε να ονειρευτείτε;
-Ονειρεύομαι, να είμαστε όρθιοι όλοι οι Έλληνες γιατί μας αξίζει. Ονειρεύομαι να είναι καλά η οικογένειά μου και όλοι οι άνθρωποι που αγαπάμε.
Τι απεχθάνεστε;
-Μισώ την αχαριστία, την προδοσία. Εκτός από χρήματα χρωστάω πολλά σε μεγάλους του Ελληνικού Θεάτρου, όπως είναι οι Μινωτής, Σολομός, Μανωλίδου, Χατζηαργύρη, ο Χατζιδάκις που ξεκίνησα μαζί του στην “Οδό ονείρων” κι ήμουν ένα από τα παιδιά του, και τόσες άλλες προσωπικότητες που γνώρισα και μου είχαν δώσει το δικαίωμα να τους απευθύνομαι στον ενικό και αυτό μου ήταν αδύνατον. Σήμερα, δεν υπάρχει αυτός ο σεβασμός , εκτός από ορισμένες εξαιρέσεις νέων ταλαντούχων ηθοποιών, που προσπαθούν να κρατηθούν στα πόδια τους, ανεβάζοντας μεγάλα έργα.
Έχετε πει ποτέ: “Θα ήθελα ο Θεός να με αξιώσει”;
-Θα ήθελα να με αξιώσει ο Θεός να κάνω τον “Βασιλιά Ληρ” και μετά ίσως πω αντίο στο θέατρο. Είναι ένα έργο που μιλάει για όλους και για όλα. Για την εξουσία, που όταν την μοιράζεις , και δεν ξέρεις που την μοιράζεις, σε πετάνε . Σαν αυτό που συμβαίνει σήμερα στον τόπο μας. Τα δίνουμε όλοι όλα και μας πετάνε στα σκουπίδια. Καμιά κυβέρνηση δεν θέλει το κακό του τόπου , αλλά από την άλλη όταν βλέπεις κάτι και δεν προχωράει αποσύρεσαι. Είναι σαν τον έρωτα. Πρέπει να τον αφήνεις να έρχεται.. Υπάρχει μια άλλη φράση στην παράστασή μας που λέει: “Η δικαιοσύνη θα μοιράζεται και ο καθένας θα δικαιούται ανάλογα με την προσφορά του”. Κι ο λαός τότε θα είναι ευτυχισμένος!
Το “Μοντέρνο Θέατρο” έκλεισε αισίως τα 35χρονά του. Ξεφυλλίζοντας τις πρώτες σελίδες της ιστορίας του θυμάστε την συνάντησή σας με τον Αλέξη Μινωτή;
-Ο Μινωτής με πήρε κοντά μου, αφού με είδε στην παράσταση του “Μοντέρνου Θεάτρου” “Η νύχτα των δολοφόνων” του Χοσέ Τριάνα στο θέατρο “Κάβα”. Κι όταν έφυγε μου έστειλε μια επιστολή που μου έγραφε πολύ καλά λόγια για τη δουλειά μου. Όταν του τηλεφώνησα να τον ευχαριστήσω μου πρότεινε να γίνω βοηθός σκηνοθέτη στην παράσταση του έργου του Βιτσέντζου Κορνάρου “Η θυσία του Αβραάμ”. Και φυσικά πήγα τρέχοντας και δεν σκέφθηκα κανένα κόστος ή την πορεία του “Μοντέρνου Θεάτρου”.
Εκείνος το καλοκαίρι συνέπεσε με τη μεταπολίτευση και ο Μινωτής διορίστηκε διευθυντής στο Εθνικό Θέατρο και πήγα κοντά του. Τότε, που η πρώτη κρατική σκηνή έκανε μεγάλες παραστάσεις.
