Της Νίνας Ναχμία
Εδώ και αρκετό καιρό παρακολουθώ μια υπέροχη ιστορία αγάπης. Κι επειδή εμένα με συγκινούν πολύ οι ιστορίες αγάπης δεν μπορώ να μείνω αδιάφορη και σ’ αυτήν. Ο αγιάτρευτα ερωτευμένος και παθιασμένος εραστής, ξεροσταλιάζει κάτω από το μπαλκόνι της αγαπημένης του με ότι καιρό κι αν κάνει, ακόμα και με χιόνια και οποιαδήποτε ώρα της ημέρας και της νύχτας. Κάπου – κάπου της τραγουδάει κάποιους θλιμμένους ήχους που βγαίνουν σπαραχτικά από την καρδούλα του κι εκείνη ανταποκρίνεται με την λεπτή φωνούλα της ακομπανιάροντας την μπαλάντα του.
Το δικό της τραγούδι έχει έναν ιδιαίτερο πόνο, γιατί ξέρει πως δεν θα μπορέσει ποτέ να σπάσει τα δεσμά της και να συναντήσει τον αγαπημένο της που τόσο υποφέρει γι’ αυτήν. Όποτε βγω στο μπαλκόνι, η ίδια μελοδραματική και σπαραξικάρδια σκηνή που μου αναστατώνει την καρδιά.
Μια μέρα πέτυχα και την συγκλονιστική συνάντηση, όταν το αφεντικό της σκυλίτσας (ασφαλώς καταλάβατε πως πρόκειται για σκύλο και σκύλα), αποφάσισε να την βγάλει βόλτα. Το τι έγινε τότε δεν περιγράφεται με λόγια. Εκείνη να προσπαθεί απεγνωσμένα να ξεφύγει από την λαιμαριά της κι εκείνος, ο τόσο γλυκός και ήρεμος τραγουδιστής να μεταβάλλεται σε άγριο θηρίο έτοιμο να κατασπαράξει τον δεσμώτη της αγαπημένης του. Μα πού να καταλάβει ο δεσμώτης από τρυφερότητα! Που να νοιώσει το καρδιοχτύπι να λαχταράς τόσο πολύ να βρεθείς, έστω και για ένα λεπτό, μ’ αυτήν που αγαπάς. Για να το καταλάβει, θα έπρεπε να ήταν ή πολύ ευαίσθητος άνθρωπος, ή σκύλος. Τότε μόνο θα μπορούσε να νοιώσει τι σημαίνει να είσαι φτιαγμένος για λεύτερος και, να ‘σαι φυλακισμένος. Φτιαγμένος για έναν κόσμο αυθόρμητο που, χωρίς υπολογισμούς, ακολουθεί την καρδιά του και όχι σ’ έναν κόσμο βρώμικο που, ακόμα και το ωραιότερο πράγμα στον κόσμο, τον έρωτα, τον χρησιμοποιεί για υλικό όφελος. Βλέπετε στον κόσμο των σκύλων δεν υπάρχει το χρήμα και ασφαλώς η απληστία τους είναι άγνωστη λέξη. Τρώνε όσο πεινάνε, κοιμούνται όπου να ναι και όπως να ναι, δεν φθονούν που άλλοι σκύλοι έχουν περισσότερη ζεστασιά και καλύτερα σπιτάκια, επομένως είναι και έτοιμοι ν’ αγαπήσουν με την… καρδιά τους.
Σας είπα αυτή την ιστορία γιατί την θεώρησα άκρως συγκινητική και ενδιαφέρουσα στον κόσμο που ζούμε και απορούμε πως μπορούμε έτσι να ζούμε έχοντας χάσει κάθε τι όμορφο που στόλιζε την ζωή μας. Κάθε τι που προσδιόριζε την «ανθρωπιά» μας. Χρησιμοποιώντας μόνο το ένστικτο και όχι την καρδιά μας. Δεν μας ενδιαφέρει πια η ποιότητα αλλά η ποσότητα, το μπάζο που όσο κι αν είναι, δεν μπορεί ποτέ να καταλαγιάσει την απληστία μας. Κι ας βλέπουμε πως έτσι μόνο την καταδίκη μας υπογράφουμε, πως ετοιμάζουμε για τα παιδιά μας μια ζωή αφύσικη, σκληρή άγρια.
Μήπως είναι καιρός να παραδειγματιστούμε από τα ζώα, που άδολα και αθώα περιμένουν κι αυτά από μας την καταδίκη τους; Μήπως είναι καιρός να καταλάβουμε, οι ανόητοι, πως όσο διάσημος και πλούσιος κι αν γίνεις τίποτα δεν σε διαχωρίζει από τους υπόλοιπους όσο άσημοι και φτωχοί κι αν είναι όταν έρθει η ώρα της αποχώρησης;
Η ζωή διαρκεί τόσο λίγο!!! Και η Τράπεζα της Καρδιάς είναι η καλύτερη επένδυση.
