Πες μου πως οδηγείς, να σου πω ποιος είσαι. Γιατί, Ελληνάρας, οπωσδήποτε δεν είσαι. Κάφρος, ίσως. Μπήκες από δεξιά, το έστριψες αριστερά, το έκοψες πάλι δεξιά, μας αναστάτωσες, μας έκανες άνω κάτω και στο φανάρι, είμαστε πάλι παρεούλα, να μας κοιτάς σαν κρεβατάχρηστα που το πάμε συν ετά και με τους κανόνες της οδικής κυκλοφορίας, ενώ εσύ, καμάρι της μανούλας που σε γέννησε κι αλί και τρισαλί στο γυναικάκι που θα σε φορέσει. Είσαι μαγκάκι καραμπουζουκλίδικο που το τρέχεις όσο θέλει κι ότι βρεθεί μπροστά του. Ούτε «αχ» δεν θα προλάβει το δόλιο να πει.
Πριν καλά – καλά το κόκκινο να κάνει «τσα» στο πράσινο, είχες φύγει σφαίρα κι απ’ ότι συμπεραίνω, όχι βέβαια γιατί βιαζόσουνα, να πας να βγάλεις τον επιούσιο (ιδέ τριφασικό, σημαιοστολισμένο, καμπριολάτο ), αλλά για να συναντήσεις το γκομενάκι , το καημενάκι που το «άδειο» του, ούτε ξέρει πού έμπλεξε. Γιατί, έτσι και σε λουστεί, ζήτω που κάηκε!
Άλλο μικρό και τριανταφυλλένιο είναι ότι έχουμε τρελαθεί να βλέπουμε οπίσθια στις ειδήσεις του «ΣΤΑΡ». Όλων των μεγεθών, και ειδών, αποκαλυμμένα, με στρινγκ, με κορδόνι που σκοτώνει στην κομψή γραμμή, με βούλες, με βουναλάκια, χωρίς βουναλάκια, να λικνίζονται περιπαθώς, με βίζους, με κουμπιά
στα «μπούπα» τους, χωρίς, σαν να λένε: ‘ Έχω πράγμα που σαλεύει και τον μουστερή γυρεύει.» Και άμα τους εξηγηθεί κανείς… φιστίκι αλμυρό, τον πάνε για… βιασμό. Μα, αν δεν ήθελες τον βιασμό, τότε γιατί γδύθηκες; Εγώ ξέρω πως, όποια γδύνετε, γδύνεται για… τσουλουμουντουκουμ τσΙτσιρί. ΑΜΑΝ, πια αυτό το νησί των ανέμων! Το τι έχει δει και το τι έχει τραβήξει ούτε στα πιο κακά του όνειρα να του το λέγανε, δεν θα το πίστευε. Το πήρε ο άνεμος και το σήκωσε. Τι να δεις όμως κι από ειδήσεις και να μην τα… φτύσεις. Και να μην σου κάνουν την καρδιά φιόγκο. Πόσο πήγανε τα σπρεντ και πόσο έχει φτάσει το εθνικό μας χρέος; Αυτό με κάθε μπουκιά που τρώμε ανεβαίνει και μια μονάδα, έτσι και το υπολογίσουμε θα πάθουμε ένα κικιρίκι προς το μη αναστρέψιμο. Βρε βάλε ΣΤΑΡ που… ρίχνει και την χοληστερίνη, βάλε ΣΤΑΡ, να πάει στον… άνεμο
Τον χώρισε, λέει, η γυναίκα του στα ογδόντα του, επειδή αγάπησε και έφερε στο σπίτι μια προβατίνα. Βρε καλέ μου, βρε χρυσέ μου, βρε άντρα της ζωής μου. Τίποτα αυτός. Ανένδοτος! Βρε, πάρε έναν σκύλο, μια γάτα, ένα κουνέλι, μια χελώνα έστω, μπα αυτός. Η Λόλα μου και η Λόλα μου. Τριφασικό κώλυμα με την προβατίνα. Και άντε να μένανε σε μονοκατοικία, να περιδιαβάζει η Λόλα στο γρασίδι να του κόβει και μερικές μπουκανιές, και ν’ αποπατεί όπου της την πει. Αλλά έλα που μένανε και σε διαμέρισμα και μάλιστα μικρό κι όταν την Λόλα την πιάνανε οι σφίξεις δεν ήξερε από τύπους και μπέρδευε την χρήση κάθε χώρου. Άσε που, από την προβατίλα, δεν τους πλησίαζε πια ούτε συγγενής ούτε φίλος. Φυσικά και το διαζύγιο βγήκε εις βάρος του. Τώρα δεν ξέρω, αν σκοπεύει ν’ αποκαταστήσει την προβατίνα, η θα συνεχίσουν τα παράνομα κοκουνίσματά τους.
Βρε λύσσα! Καλοκαιριάτικα να μας παγώνουν το αίμα με μεταμεσονύχτια θρίλερ και σκοτωμούς!… Τα δύο στα δύο καναλοκάναλα έχουνε ή σαχλαμπούχλα με κάτι σκετσάκια που δεν ξέρω ποιος τα σκαρφίστηκε και τα προβάλουνε εκεί στον «ΑΛΦΑ» και είναι να ξερνάει και η θεία μου η χοντρή, ή ντοματόζουμα που, την ώρα όμως που τα βλέπεις να χύνονται, (ντομάτεθ χιμένεθ, ντε Ραούλ Σαντινίστα Πούχο) από κομμένους λαιμούς, τα περνάς για αληθινά, παθαίνεις ταύτιση (η θεία ταύτισε και δεν μπορεί να κλείσει βλέφαρο), νούφαρο το μάτι. Αφού δίνετε που δίνετε τα λεφτά ρε μάγκες γιατί δεν κάνετε ένα εργάκι να μας καλμάρει τα νευράκια μας που είναι τσιτωμένα, αλλά μας τα κάνετε εισέτι σπαγκάκια; Μια απορία έχω!…
