Της Νίνας Ναχμία
Ως ντάμα του καβαλιέρου, ουδόλως γουστάρω να είμαι καρπαζοεισπρακτόρισσα, Γι’ αυτό, αυτό που είδα, μ’ έκανε κι απόρησα, παρ’ όλο που το είχα ακουστά. Εκεί, που λέτε που καθόμουν στην ουρά να πάρω το λεωφορείο που, ας γιούζουαλ, είχε ξεχάσει να έρθει, τρώω μια αγκωνιά που, μάλλον δεν προοριζόταν για μένα, αλλά μου ήρθε ξώφαλτσα. Γυρίζω και τι βλέπω και μου φεύγει η …ούγια.
Ένας τριχωτός, της φυλής των «Τσίου» με κάτι χέρια φτυάρια, (εκτελούνται μαιταφορέ, εμπιστευθείτε τον Θανάση,) να έχει αρπάξει από το οξυζεναρισμένο μια ξανθόψειρα και να την σαπατακιάζει. Όοοπα, λέω: «Χιούστον, γουι χαβ ε πρόμπλεμ» Και σ’ αυτήν την περίπτωση το Χιούστον ήμουν εγώ που είχε το πρόμπλεμ, διότι ως γυνή που σέβεται το είδος της κάτι τέτοια δεν τα σηκώνει το «σακουλεντζένιμ» της και αφ δευτέρου, ως άνθρωπος, που άνω θρόσκω, δεν θέλω να θρόσκω αυτές τις σκηνές απείρου κάλους, από αντράκια που έχουν …κάλους στο εγκεφαλοάδειο τους και μού ‘ρχεται να κάνω μεγάλη ζημιά. Οίνος αφρίζων, σαμπανιζέ είχα γίνει όσο το πέτσινο ουραγκοταγκοειδές, που από οικογενειακή παράδοση είχε παραμείνει στο Χόμο Λούπινους, νταντάιζε την ξανθόψειρα.
Δεν κρατιόμουνα, να του χώσω ένα «κροσέ» στη μύτη να του την πλατύνω αλλά λόγω σάϊζ που δεν είναι και Κινγ σάϊζ παρέμεινα στα λόγια. «Γιατί χτυπάς, καλέ το κορίτσι;» Απάντηση εις άπταιστον «ντοκτοραϊκήν» : «Τι μπερδεύεσαι, εσύ μωρή, σα σκατούλα, άντε πάγαινε μη σε κάνω να ψάχνεσαι!…»
Να πάγω βέβαια δεν μπορούσα, γιατί το λεωφορείο, είχε για άλλη μια φορά πρωτοτυπήσει και είχε αργήσει κατά μισή ώρα, αλλά για να μην ψάχνομαι είπα να το βουλώσω και ν’ αφήσω τον ντανταϊστή να συνεχίσει να ντανταϊζει την ξανθόψειρα, αλλιώς πως θα της έδειχνε πως είναι άντρας νταής και καραμπουζουκλένιος! Όσο για την ξανθόψειρα που έχει το άϊκιού του ραδικιού, θα συνεχίζει το νταραβέρι με τον «Γιαταμπάζα», γιατί με τόσες «βλιταμίνες» που την τάιζε η μανούλα της όταν ήταν μπέμπα και τόσα «μπουκέτα» που της προσφέρει αφειδώς ο «Γιαταμπάζας» πού να δουλέψει το «αχειροποιητό» της και να το βάλει να της σκεφτεί!…
