Της Νίνας Ναχμία
Τι γινέται ρε παιδιά με τα δις; Δεν κατάλαβα. Ένας ένας τα βουτάει και την κάνει με ελαφρά βηματάκια; Διότι, κανέναν δεν είδα να τα επιστρέφει ή να τιμωρείται που τα βούτηξε. Κατά τ’ άλλα, εμείς συνεχίζουμε το: «πάμε λαϊκή να χαζέψουμε λαχανικά!» γιατί, να τ’ αγοράσουμε, μάλλον ζόρικο το βρίσκω.
«Να σας πω κύριε! Τα θέλετε αυτά τα φύλλα μαρουλιού; ή να τα πάρω για το …λαγουδάκι μου;» Το λαγουδάκι της είναι το συνταξιουχάκι της που, αφού δούλεψε μια ζωή, είπε να πάρει την συνταξούλα του και ν’ απολαύσει κι αυτός μια καλύτερη ζωή στα στερνά του. Δεν του έκατσε όμως σαν περίπτωση, γιατί το λογάριαζε χωρίς το «ευρώ» που του το φορέσανε και του κάνανε το τρακοσιοσαραντάρι, εκατόδραχμο!… « Πού να το εύρω το «ευρώ» για να το σπαταλίσω, αφού δεν έχω ούτε «στενό» σαν άνθρωπος να ζήσω;»
Αυτό που του έμεινε, είναι ν’ ανοίγει την ΤιΒι να βλέπει «ποιος έφαγε τα περισσότερα δις!…» Τώρα πώς τα χώνεψε, αυτός που τα χλαπάκιασε, δεν ξέρω, γιατί τόσα δις δεν χωνεύονται τα άτιμα με τίποτα. Αντε να τσακώσεις ως ηλικία τα ογδόντα, τα εκατό, τα εκατόν είκοσι, έ, δεν μπορεί, κάποτε θα καείς.
Αντε να κάνεις μια γεννιά τεμπέληδων που θα τρώνε τα έτοιμα, που τα άτιμα πάλι δεν θα τελειώνουν, άντε να κάνεις και δεύτερη γεννιά τεμπέληδων, άντε και τρίτη, άντε και τέταρτη αν δεν έχουν προλάβει οι προηγούμενοι τεμπέληδες να τα… φάνε. Ωστόσο, αυξάνονται και πληθύνονται οι επηρμένοι! Μόνο που, κάποια φορά, οι φτυσμένοι θα το πάθουνε το αμόκ τους και θα ζητήσουν την κεφαλή τους «επί πίνακι.» Επί πίνακι, επί δίσκω, ΣιΝτί, δεν ξέρω, κάπου θα την ζητήσουν. Διότι κύριε, («κύριε» τρόπος του γράφειν δηλαδή,) δεν μπορείς εσύ να περνάς «ζωή και κότα» στα Χοτέλ Κσέρατον, με τα «σπά» και εμένα να μου την …σπά που το δάκρυ μου κυλά με τα κιλά, βλέποντας τη ζωή μου σε χαβούζα να κυλά, που στον κόσμο αυτόν περπάτησα και λαδιές δεν έχω κάνει, εκτός από κανά ποτό και κανά φουστάνι.
Αυτό είναι λοιπόν το κυρίως θέμα τελευταία που μας τριβιλίζουν τα κανάλια, τα άλλα, ούτε που προλαβαίνουμε να τα χαρούμε, να γελάσει λιγάκι το χειλάκι μας. Μας κάνανε το μυαλό καβουρδιστήρι με το πόσα έφαγε ο καθείς στην καθησιά του. Δελτίο λόνγκ πλέι με καλεσμένους και σχολιαστές, με φωνασκούντες και χλευαστές, με πλάγιες και μπηχτές. Όου γιές! μας πρήξανε. Και μετά τις ειδήσεις Γκράντ Γκρινιόλ, έχουμε και τα εργάκια Γκραν Γκινιόλ, να μας κατσικώνουνε επί του κλαναπέως ή του κρεβατέως να μας παγώνει το αίμα μας νυχτιάτικα. Άντε μετά να κλείσεις μάτι. Ούτε φρύδι να κατεβάσεις δεν μπορείς. Είσαι συνέχεια μέσα στην αγχούρα.
Γιατί το κάνουνε αυτό, ποτέ δεν κατάλαβα, να τα χώνουνε στα θριλεράκια και τα αιματάκια και να μας παγώνουν το αίμα. Τα χώνεις που τα χώνεις να γυρίσεις μια ταινία, κάνε μια ανθρώπινη, να πούμε, να τη χαρεί το συναίσθημά μας. Τι μας γρατζουνάς τα κακά μας ένστικτα!…
