Της Νίνας Ναχμία
Ξαναεμφανιστήκανε στα Πάνελς οι… σοφές, αλλά με τελείως άλλη… πρόσοψη. Τάμα κάνεις να συνδυάσεις φωνή με φάτσα και να καταλάβεις στο περίπου ποιο μανούλι βλέπεις. Το νυστέρι τους άλλαξε τα βάρδουλα. Ξαναγίνανε οι παλιές καλές μπεμπέκες της προηγούμενης δεκαετίας, με τις χαριτωμενιές, τους ακκισμούς τους, με τα όλα τους. Το ξεκαλοκαιριάσανε, βέβαια, μέσα στη γάζα και στο βάσανο, αλλά άξιζε ο κόπος, γιατί τώρα γίνανε μπουκιά και συχώριο. Εξωτερικά βέβαια, γιατί, όσο κι αν έχει προοδεύσει η επιστήμη, στην μεταμόσχευση μυαλού δεν έχει κάνει κανένα βήμα εμπρός. Ζιμπαμπουίνα το ξεκίνησες Ζιμπαμπουίνα θα το πας. Σου πετάει ο άλλος την μπάλα, κι εσύ αντί να βάλεις γκολ, την στέλνεις κατ’ ευθείαν άουτ. Τελείως χάνεις την μπάλα, χάνιμπαλ κατάσταση.
Τώρα γιατί τις βγάζουνε στα πάνελ, ή τις συνεντευξιάζουνε, ότι και να σας πω θα σας εμπαίξω. Σου λέει, τι να βγάλω, την Αρβελέρ που είναι τίγκα στην ρυτίδα; Βγάζω την σιδερωμένη που έχει κάνει και ανόρθωση στήθους, έχει κάνει και «μες» από έξω κι από μεσ’ και δεν πά’ να λέει ότι θέλει, ποιος ακούει αυτά που λέει! Αυτά που βλέπει ακούει.
Δυο λοιπόν από αυτές, τις είχαν βγάλει στο πάνελ, αλλά δεν παρακολουθούσαν τι έλεγε ακριβώς ο… ποιητής. Κοιτάγανε συνέχεια την κάμερα και χαμογελούσαν στον καμεραμάνη, για να τους κάνει κοντινά. Όταν, ρωτήθηκαν να πουν την γνώμη τους, την είπαν, αλλά ήταν η άλλη, για την άλλη εκπομπή, γιατί τους είχε ξεφύγει τελείως το θέμα ως θέμα. Εξ άλλου, τι σημασία είχε η συζήτηση! Αυτή ήταν από την μάνα της σαχλαμάρα. Σιγά τώρα που θα σκάσει η ξανθιά για το αν τα όνειρα είναι βιώματα του «υποσυνείδητου» ή του ασυνείδητου, και αν ο εφιάλτης μπορεί να γίνει σφάχτης ή να εμφανιστεί ως Δρακουμέλ – Γκίμπσον να κυνηγάει τα στρουμφάκια. Βρε, ας βγούμε εμείς όμορφες μπας και μας προκύψει και κανα ρεγάλο και άσε το άλλο για τον σοφό τον παπαγάλο.
Άρχισε πάλι και ο πόλεμος των πρωινάδικων κι έχει πλακίτσες να τους βλέπεις μέσα στο «αγχο», το άτιμο δεν κρύβεται, να προσπαθούν να νικήσουν τους απέναντι που πριν ήταν μαζί, αλλά τώρα τα χαλάσανε και χωρίσανε τα κανάλια τους (Αχ, να χα λάχανα! Τα χα και τα χάλασα!) Την μεγαλύτερη πλακίτσα την έχει αυτός ο άντρας από τον Άρη (το μαν-άρι), που μου ξεφεύγει το ακριβές του επώνυμο, Βουτσινάς; Μουτσινάς; Μπουτσινάς; (ποτέ δεν το τσάκωσα σωστά,) που, πριν ήταν με τον Γρηγόρη και τώρα ο Γρηγόρης είναι α-παρηγόρης, που τον έχασε.
Είσαι για καμιά κοντρίτσα μανάρι; Εγώ πάλι όχι, γιατί οι κοντρίτσες δεν βγαίνουν ποτέ σε καλό. Και αδελφός του Καραϊ-σκάκη, ο Καραϊ-τάβλης ας πούμε να είσαι, πάλι θα πέσεις. Γι’ αυτό θα έλεγα στον Γκρεγκουάρ να πνίξει τον πόνο του που ο Μουτσινάκος τον άφησε φιάλη, για άλλο κανάλι. Στο κάτω – κάτω, δεν έχασε και τον… Αλιάγα. Ένα σκουλαρίκι, ένα μούσι κι ένα χαμόγελο αορίστου ποιότητας, έχασε. Το ξέρω πως η αχαριστία φέρνει επώδυνο συναίσθημα, αλλά τι να κάνουμε τώρα, θα κλαίμε μια ζωή για τους αχάριστους; Έχει κι αλλού περτικαλιές… και μάλιστα χωρίς μούσι και σκουλαρίκι.
