Η Αργυρώ Καπαρού με τις “Χειρολαβές” πλάθει το μέλλον

της Λαμπριάνας Κυριακού

Κάποιες φωνές είναι σαν το βάλσαμο.  Απαλύνουν τη ψυχή και την κάνουν  να αιωρείται μέσα σε ουρανούς ζωγραφισμένους από   άυλες νερομπογιές.   Φωνές,  ειδικές για να   δημιουργούν αισθήματα , όπως είναι και αυτή της Αργυρώς Καπαρού.

Την ακούω πολλά χρόνια.    Χαμηλών  τόνων καλλιτέχνης αλλά και άνθρωπος.   Μεγαλωμένη  μέσα σε μουσική οικογένεια –  η  ψυχή της τραγουδούσε από μικρή – άλλωστε δεν είναι τυχαίο που συνεργάστηκε με Μαίρη Λίντα – Ελένη Βιτάλη – Γιάννη Σπανό – Μανώλη Μητσιά – Σταμάτη Κραουνάκη κάνοντας πολλές σημαντικές παραστάσεις. Απόδειξη και τα 18 ολοκαίνουργια τραγούδια που της  εμπιστεύτηκε η  Λίνα Νικολακοπούλου σε μουσικές  Δάφνης Αλεξάνδρή.

Την Αργυρώ την συνάντησα, μια Τετάρτη λίγο πριν βγει στη μουσική σκηνή  ΧΕΛΏΝΑ.  Μιλήσαμε  για την καινούργια της δουλειά – για την κρίση στη μουσική  όπως επίσης και για τις Τετάρτες της στη Χελώνα, όπως επίσης και για  το νέο μουσικό χώρο που έχει φτιάξει ο  Σταμάτης Κραουνάκης μαζί με τη  Λίνα Νικολακοπούλου.

«Χειρολαβές» Τέταρτος προσωπικός σου δίσκος με μουσικές Δάφνης Αλεξανδρή και στίχους Λίνας Νικολακοπούλου. Πώς προέκυψε η συνεργασία με τη Λίνα;

ΑΚ: Με τη  Λίνα  Νικολακοπούλου  γνωριζόμαστε πολλά  χρόνια και πάντα  θυμάμαι  να  την  συμβουλεύομαι . Τη  συναντούσα  για να  μου  δώσει  τα  φώτα  της , σε  ότι σκεφτόμουν  να  κάνω   καλλιτεχνικά  κι  ήταν  πάντα  εκεί  για  μένα.  Αυτά  τα  τελευταία   τα  7 χρόνια   που τραγούδησα  με  τη  Σπείρα  και  τον   Σταμάτη Κραουνάκη, είχα  τη  χαρά ,  να τραγουδώ  κυρίως  τους  στίχους  της .

Η Δάφνη  Αλεξανδρή  από  την  άλλη  είναι  σπάνια  μελωδός και  έχω μεγάλη χαρά ..που  αμέσως  και  με  γενναιοδωρία μου  φανέρωσε   αυτές  τις  ιδιαίτερες  και  όμορφες  μελωδίες  της.

Στην  αρχή  λοιπόν  με  κάλεσε  η  Δάφνη , ν ακούσω  τραγούδια  της ,  πάνω  σε ποίηση. ‘Επειτα  μου   παρουσίαζε  ένα   –  ένα  τα  τραγούδια,   που  είχε  κάνει πάνω  σε  στίχους  της  Λίνας.   Τα  οποία  τελικά  μου  εμπιστεύτηκαν  και  οι  δυο  τους και φυσικά τους είμαι ευγνώμων. ‘Ηταν  πραγματικά  σαν  μικρά  κι  ακριβά δώρα , αυτές  οι  συναντήσεις  μας  για  να  γίνουν  τα   demos.. ήταν  συγκινητικές  στιγμές και  τις  ευχαριστώ  πολύ γι  αυτή  τη  μνήμη.  Έτσι  φτάσαμε  στις «ΧΕΙΡΟΛΑΒΕΣ»  που  ελπίζω  ο  κόσμος  να  τις  αγαπήσει όσο  τις  αγάπησα  κι  εγώ.

{youtube}cA7x_IEiXco{/youtube}

Κρατημένοι από τις «Χειρολαβές» του άλμπουμ σου που θα μας μεταφέρουν; Τι πραγματεύεται ο δίσκος;

Ο δίσκος για  μένα  είναι  αυτό  που  λέει  κι  ο  τίτλος  του .. 18  τραγούδια,  τα  οποία   θα  μπορούσαν  να  γίνουν  ‘’ χειρολαβή ‘’ , της  καθημερινότητας μας , για  τον  κάθε  ακροατή , το  κάθε  ένα  ξεχωριστά. Αφυπνίζουν  τη  καρδιά , τη  μνήμη , την ελπίδα , την αγάπη , αλλά  και  την  συνείδηση..

Ο  λόγος  της  Νικολακοπούλου   το  κάνει  αυτό … και  οι μουσικές  της  Αλεξανδρή  έρχονται  με  μοναδικό  τρόπο  και  δυναμώνουν  αυτό  το  αίσθημα  του  στίχου.

Επίσης  υπάρχει  ένα  τραγούδι  σε  ποίηση  Κωστή  Παλαμά  πολύ  ιδιαίτερο και  ξεχωριστό.  Νομίζω  ο  καθένας  θα  βρεί  αυτό  που  του  ταιριάζει , σε  σχέση  με  το  παρόν  του. Είναι  σίγουρα  αισιόδοξο  το σήμα  του  δίσκου μας.  Από τα 18τραγούδια του δίσκου ποιο σε εκφράζει περισσότερο;

Βάζεις  δύσκολα  τώρα ..ΟΛΑ  τα  αγαπώ  το  ίδιο ,  ωστόσο  έχω μια   αδυναμία  στις ‘’ χειρολαβές ‘’..το  ομώνυμο    και  αυτή  την  εποχή  με  εκφράζουν  ‘’ το  ταξί  μου  ‘’  και  το  ‘’ που  σε  πήγε ‘’.

Άλλων καλλιτεχνών τραγούδια, ποια πιστεύεις ότι έχουν περάσει και τα όρια της δημιουργίας;

Είναι  σίγουρα πολλά  και  δεν  ξέρω  αν  έχει  νόημα  να  παραθέσουμε   τίτλους  και  καλλιτέχνες   εδώ  ,  δεν  θα χωράει  η  σελίδα . θα πω  μόνο πως  σε  ότι  έχουν  γράψει   όλοι  οι  μεγάλοι δημιουργοί  , εμείς  οι τραγουδιστές  ,πρέπει  να  προσκυνάμε , να  μελετούμε  και  να ευγνωμονούμε  και  εκείνους  και  τους  μεγάλους  ερμηνευτές   που  μας τα  σύστησαν  και  τα  αγαπήσαμε  τόσο , μέσα  απ  τον  δικό  τους τρόπο.

Η μουσική ήταν πάντοτε στα όνειρα σου; Ή προέκυψε τυχαία;

Η μουσική  ήταν  μέρος  της  καθημερινότητας  μου… ήταν  ζωή ¨Ολη  η οικογένεια  μου  τραγουδούσε  ,  παντού  κι  όλες  τις  ώρες Στα  τραπέζια μας ,  στο  αυτοκίνητο ,  στις  παρέες.. η  μητέρα  μου  ήταν  και  στην Χορωδία  του  Δημοτικού  Θεάτρου  Πειραιά  με  μαέστρο  τον Χατζηαποστόλου… και  ο  πατέρας  μου  δεινός  τραγουδιστής  στις παρέες και  πάντα  ντουέτο  με  τη  μάνα  μου.. οπότε  καταλαβαίνετε  πολύ τραγούδι  στο  σπίτι.. αυτοί  είναι  οι  πρώτοι  δάσκαλοι  κάθε  παιδιού ..οι γονείς…  μετά  ήρθαν  τα  σχολικά  συγκροτήματα , ήρθαν τα  ωδεία , και οι  συνεργασίες ..  το  ένα  μετά  το  άλλο..σαν  φυσική συνέχεια.

Στη   μουσική  καθεαυτή  δεν  νομίζω   ίσα –  ίσα ,  γεννιόνται  και  πιο δυνατά  στοιχεία  μέσα  απ  την  κρίση. Η  μουσική  δυναμώνει  μέσα  απ  την ,  αυτό  δείχνει  η  ιστορία  της  και  τα  τραγούδια , έχουν  πιο  ώριμα  στοιχεία  και ζεσταίνουν  και  εμψυχώνουν  τους  λαούς .

Η κρίση έφερε την κάτω βόλτα στη μουσική   ή ευκολία στο να μπει κάποιος στα λημέρια της;

Αν  εννοείτε  τη  δισκογραφία  βέβαια  και  την   οικονομική  δυσπραγία  στις  παραγωγές.. αυτό   ισχύει  γιατί  οι  παράγοντες  είναι  πολλοί.

Η  δισκογραφία  από  μόνη  της  είναι  βιομηχανία  ..δεν  δημιουργεί  μουσική..  την  αποτυπώνει και  την  αναπαράγει ..όταν δεν  μυρίζεται  χρήμα  λακίζει  και προτιμά  να  κάνει  τον  διανομέα..λογική  αντίδραση.

Το  διαδίκτυο  έχει  παίξει  σίγουρα  ρόλο  σε  αυτό..στην  αλλαγή  του  τοπίου.

Δεν  ξέρω  λοιπόν  αν  υπάρχει  λόγος  να  μιλά  κανείς  για  τη  βιομηχανία , αφού  ακόμα  και  δοκιμασμένοι  καλλιτέχνες  με  μεγάλες  πωλήσεις  στην ελληνική  αγορά κάνουν  τις  παραγωγές  μόνοι  τους.

Το  χειροποίητο  πιστεύω  είναι  το  μέλλον  και  μόνον  έτσι  θα  μπουν  νέοι  άνθρωποι  στη  μουσική  ελληνική   αγορά .  Σίγουρα  όταν  2-3  δημιουργοί και τραγουδιστές  ενώσουν  τις  δυνάμεις  τους  και  σκαρώσουν  κάτι  δυνατό  ..όλοι  θα  τρέξουμε  να  το  βρούμε..αρκεί  να  το  ακούσουμε  βέβαια  κάπου..

Μακάρι  από  την  άλλη , να  έβλεπα  έναν  νέο  άνθρωπο  μερακλή  όπως  ήταν  ο  Πατσιφάς  κάποτε, να  βάζει  το  χέρι  στην  τσέπη  με  όραμα ,  προσωπικό  ρίσκο και  αγάπη  για  το  ελληνικό  τραγούδι.. δυστυχώς  τα  μεράκια  πέθαναν  και  πρέπει  να  αναστηθούν –  πρέπει  ο  ένας  με  τον  άλλο  να  ανοίγουμε  την  όρεξη  στους  συναδέλφους  μας  να  κάνουν  κατι  καλύτερο  από  ότι  κάναμε  εμείς , να το  θαυμάσουμε  με  τη  σειρά  μας  και  να  πάμε  για  το  παραπάνω  – μερακλήδες  θέλουμε και  όχι  μιζέρια Οι  «ΧΕΙΡΟΛΑΒΕΣ»    μας  πάντως  είναι  χειροποίητες  με παραγωγό  τη  Λίνα  Νικολακοπούλου , που  τα  κάνει όλα  με  μεράκι .

Στην εποχή μας υπάρχει το σύνδρομο της «δημοσιότητας». Όλοι έχουν ανάγκη προβολής και επιλέγουν το δρόμο του τραγουδιού και της ηθοποιίας για να βγάλουν κάτι που στους περισσότερους δεν έχει συνέχεια – το λέω αυτό γιατί κανείς δε λέει θέλει να γίνει διάσημος γιατρός – διάσημος χειρούργος κλπ… Τι πάει λάθος;

Μην  ξεχνάτε  ότι  μεγαλώσαμε  στην  εποχή  της  εικόνας ,  υπάρχουν  στις  μέρες  μας  άνθρωποι  νέοι , που  αν  τους κλείσεις  την  τηλεόραση  η  το  κομπιούτερ  τους  , μπορεί  να  έχουν  ανεξέλεγκτη  συμπεριφορά..η  εικόνα  είναι  εξάρτηση.

Από  την  άλλη  ζούμε  την  εποχή  της  πλήρης  δράσης  του  ψεύδους  που είναι  το  χρήμα.  Είναι  αυτό  που  πεθαίνει  τους  ανθρώπους , αλλά  αυτό  δεν  πεθαίνει  ποτέ. Η  εικόνα είναι  η  ψευδαίσθηση μας ..

Οι  άνθρωποι  λοιπόν αναζητούν  αναγνωρισιμότητα  για  να  την εξαργυρώσουν  σε χρήμα ..ειδικά  σήμερα  στη  κρίση   .

Στο  χώρο  του  θεάματος  αυτό  συμβαίνει  πιο  γρήγορα  από  ότι  σε  άλλα  επαγγέλματα , στα οποία  θα  έπρεπε   να  αποδείξεις  την  αξία  σου  με  σπουδές  και  πράξεις.

Ωστόσο  μην  έχουμε  αυταπάτες , ότι  αυτούς  τους  ανθρώπους  τους  απασχολεί  καθόλου  το  πεδίο  θέατρο  η  μουσική .. Μάλλον  καθόλου.

{youtube}MFFLfnaDF0E{/youtube}