της Νίνας Ναχμία
Τους βλέπω απ’ το μπαλκόνι μου να πηγαινοέρχονται από το Μίνι μάρκετ της γωνίας. Κάθε φορά με λιγότερα, με ελαφρύτερες σακουλίτσες. Ένα πήγαιν’ έλα αμφίβολων βημάτων, με μισοσκυμμένο γυρτό κεφάλι. Κάποιοι, μακράν της ηλικίας συνταξιοδότησης. Απολυμένοι μάλλον. Ίσως με επίδομα ανεργίας, ίσως ακόμα και να έχει εκπνεύσει. Μετρημένα… Μετρημένες και οι μπουκιές. Να περισσέψει για τη ΔΕΗ, το «χαράτσι,» τα κοινο-άχρηστα, το ενοίκιο… Δεν περισσεύει όμως. Όπου νά’ναι ο εξευτελισμός, η ταπείνωση, η πείνα. Ούτε τα λίγα από το Μίνι- μάρκετ.
Γιατί; Τι έκανε; Σε τι έφταιξε; Στρωμένη την είχε την ζωούλα του. Μετρημένη, αλλά στρωμένη. Του λέγανε, «όπως έστρωσες θα κοιμηθείς». Μα αυτός καλά έστρωσε, άλλοι του την ξεστρώσανε. Απλά δεν έκανε κομπίνες. Δεν ήθελε ή δεν ήξερε. Δεν ήταν αυτής της «φτιαξιάς», αυτής της «πάστας». Δε βαριέσαι, τα λεφτά δεν κάνουν την ευτυχία, έλεγε. Μετρημένα, και το κεφάλι μου ήσυχο. Κι αυτοί που τα μαζεύουνε δηλαδή τι θα τα κάνουν; Δυο ζωές θα ζήσουν; Κι αυτοί θα πεθάνουν όπως κι αυτός. Κι αφου αυτός είναι εργατικός και τίμιος, κανείς δεν θα τον διώξει απ’ τη δουλειά. Όμως να που τον έδιωξαν. ΄Εκλεισε η εταιρεία. Φαλίρισε. Ποιός το περίμενε, κοτζάμ εταιρεία με 200 υπαλλήλους. Και τώρα; Πού να βρει δουλειά στα 50 όταν μαζί μ’ αυτόν ψάχνουν κι άλλοι 50 000!… Βραχυκύκλωμα! Αδιέξοδος!… Τώρα, με διχασμένη ζωή που κάποιοι εν αγνοία του του την κόψανε, την περιφέρει αδέξια. Ίσως να έχει οικογένεια. Ίσως παλι να είναι τυχερός να μην έχει. Μπορεί η μοναξιά να πονάει, αλλά με άλλους πονάει πιο πολύ. Η αγωνία πολλαπλασιάζεται. Απλώνεται γκρίζο πέπλο και σου κόβει την ανάσα. «Σήμερα είμαστε, αύριο δεν είμαστε!» Πόσο θα πάει; Κανείς δεν ξέρει. Άντε την βγάλαμε και σήμερα. Αύριο έχει ο Θεός. Αν και, ούτε κι αυτός έχει. Ότι είχε μας τα μοίρασε κι εμείς σαν άφρονες τα κατασπαταλίσαμε. Ως και τον αέρα που μας έδωσε τον μολύναμε, ως και το νεράκι, τα δεντράκια, τα πουλάκια που κελαηδούσαν και μας…. ταξιδεύανε.
Η ευτυχία είναι αρκετή για να γευτούν όλοι, Αλλά όχι αρκετή για να τη σπαταλήσουν όλοι. Έτσι, αν κάποιοι επιχειρήσουν να την σπαταλήσουν, κάποιοι άλλοι θα την στερηθούν. Οι άνθρωποι, το μόνο που μπορούν ν’ αποκτήσουν, είναι εκείνο που τους χρειάζεται. Το παραπάνω, θα πρέπει να το κλέψουν. Και, για να μην τιμωρηθούν, έφτιαξαν νόμους που νομιμοποιούν την κλοπή.
Τέλος πάντων. Πως να τα βάλεις με την αιμοβόρα, την ατελεύτητη απληστία των ανθρώπων. Δεν βρίσκεις άκρη. Ούτε τα φτερά της νιότης μας ξανακολιούντε. Σπάσανε και δεν ξανακολιούντε. Δεν μπορούμε πια να πετάξουμε. Ούτε να ονειρευτούμε πια μπορούμε, γιατί μας κλέψανε ως και το όνειρο. Θα μου πεις, τι να το κάνουν αυτοί το όνειρο; Ε, έτσι από συνήθεια, κλέβουν ότι βρουν. Από υλικά ως και …όνειρα. Και τα χαμόγελα κλειδώθηκαν στο συρτάρι. Αμπαρώθηκαν μαζί με τις προσδοκίες και τις ελπίδες. Δεν το ανοίγουμε το συρτάρι. Μυρίζει μούχλα. Δεν μυρίζει πια λεβάντα και βασιλικό και ο καθρέφτης μας στέλνει πίσω την εικόνα μας στεγνή, αγνώριστη, χαραγμένη. Όχι φυσιολογικά, από γηρατειά. Χαραγμένη από τον πόνο που μας προξένησε η κακία, η απληστία Η ευτυχία, είναι αρκετή για να τη γευτούν όλοι, αλλά όχι αρκετή για να τη σπαταλήσουν όλοι. Έτσι, αν κάποιοι επιχειρήσουν να την σπαταλήσουν, κάποιοι άλλοι θα την στερηθούν. Οι άνθρωποι, το μόνο που μπορούν ν’ αποχτήσουν είναι κείνο που τους χρειάζεται. Το παραπάνω θα πρέπει να το κλέψουν. Και για να μην τιμωρηθούν, έφτιαξαν νόμους που νομιμοποιούν την κλοπή.
Οι άνθρωποι που τους πιστέψαμε και θριαμβολογήσαμε για την άνοδό τους, οι άφρονες! Και να πως μας πλήρωσαν. Και να πως μας φέρθηκαν. Ούτε την πείνα μας δεν σέβονται. Αδιαφορούν για τον διασυρμό και την κατάντια μας, για την περιφερόμενη θλίψη μας.
«Εμπρος για μια Ελλάδα νέα»… Και η παλιά τι έγινε; Την παλιά θέλω εγώ. Αυτή που ήξερα και αγαπούσα. Αυτή που μ’ έκανε περήφανο. Αυτή που της δούλευα και μου έδινε να φάω, χωρίς υποκλίσεις και παρακλήσεις και ταπεινώσεις. Αυτή που όποτε με καλούσε, ήμουν παρών για να έχω μέλλον. Οποιοδήποτε μέλλον. Όχι καθόλου μέλλον.
