της Νίνας Ναχμία
Ο ένας έζησε ακρωτηριασμένος το υπόλοιπο της ζωής του και δύο άλλοι παρασημοφορήθηκαν για εξαίρετον ανδρεία, ο ένας μετά θάνατον. Παρ’ όλ’ αυτά δεν μπορώ να εκφράσω ελεύθερα την γνώμη μου χωρίς να ληφθεί υπ’ όψιν το θρήσκευμα μου με αποτέλεσμα να αισθάνομαι ξένη στην πατρίδα μου. Αποτέλεσμα ενός άνευ ερείσματος αντισιωνιστικού κλίματος που έχει δημιουργηθεί τα τελευταία χρόνια στην πατρίδα μας. Κι’ αυτό συμβαίνει γιατί υπάρχουν κάποιοι πολλές φορές μάλιστα μιας ιδιαίτερης παιδείας, που δηλώνουν απερίφραστα, χωρίς να έχουν μπει κάν στον κόπο να μελετήσουν την αλήθεια, πως το Ισραήλ, οι απόγονοι του ολοκαυτώματος και κατ’ επέκταση οι Εβραίοι είναι εγκληματίες που το μόνο που έχουν στο μυαλό τους είναι πώς να αφαιρέσουν την ζωή του συνανθρώπου τους.
Ωστόσο καμιά αλήθεια δεν αναφέρεται ούτε έστω από καθήκον ανθρώπινο για την άλλη πλευρά. Κανείς δεν ξέρει ούτε θέλει να μάθει την αλήθεια αυτού του λαού, που μέσα από ανεκδιήγητα βάσανα κατάφερε να αποκτήσει μια πατρίδα, όχι μεγαλύτερη από την δική μας Πελοπόννησο.
Αν επισκεφθεί κάποιος το Ισραήλ, το μόνο δημοκρατικό, πολιτισμένο κράτος ανάμεσα σε στυγνές ισλαμικές δικτατορίες, θα δει ένα μεγάλο μέρος κυρίως νέων ανθρώπων να περπατούν με δυσκολία με την βοήθεια του τεχνητού τους μέλους (το Ισραήλ θεωρείται αυθεντία στην κατασκευή και διαμόρφωση τεχνιτών μελών). Θα δει παλικάρια και νέες κοπέλες στα καροτσάκια. Αυτούς θα δει που είναι ακόμα ζωντανοί γιατί τους άλλους που είναι θαμμένοι δεν μπορεί να τους δει κανείς πια. Οι περισσότεροι ήταν νέοι γιατί οι ανθρώπινες βόμβες, εκρήγνυνται συνήθως σε νεανικά στέκια Είχαν όνειρα, και ο θάνατος τους πρόλαβε πάνω στα καλύτερα χρόνια τους. Βέβαια δεν είναι μόνον νέοι.
Το προηγούμενο Πάσχα η βόμβα έσκασε σ’ ένα γηροκομείο όταν οι απόμαχοι της ζωής ευχόντουσαν ο ένας στον άλλον Σαλόμ (ειρήνη), πίνοντας το κρασάκι τους. Αυτές τις αλήθειες νομίζω πως θα ήταν εύκολο να τις μάθει κανείς. Αρκεί να έχει την θέληση να το κάνει. Κανείς δεν δικάζει αν δεν ακούσει και τις δυο πλευρές. Είπαμε όμως πώς να κατηγορεί κανείς τους Εβραίους, αφ’ ενός είναι εύκολο, αφ’ ετέρου έγινε μια θλιβερή μόδα. Όχι μόνο από τους φανατικούς που καταφεύγουν στην σταύρωση για να το δικαιολογήσουν αλλά και από ανθρώπους που ακολουθούν τυφλά την ψευτοδιανοουμενίστικη πολιτική της στρουθοκαμήλου.
