Του Νίκου Στέφου
Μετά από επαναστατικούς αγώνες, μετά από παλινωδίες κι έπειτα από εθνικά υπερήφανες δηλώσεις, ήρθε η ώρα για τη στροφή και του κυρίου Τσίπρα προς τη “Real Politik” που τόσο ξόρκιζε μέχρι πρότινος ο ίδιος και τα κυβερνητικά στελέχη. Όλες οι σκληρές θέσεις για σκίσιμο του Μνημονίου, κατάργησή του με ένα μόνο άρθρο, διαγραφή του «επονείδιστου χρέους», λογιστικό έλεγχο του χρέους, αταλάντευτη εφαρμογή του προγράμματος της Θεσσαλονίκης κλπ μπήκαν στο ράφι της ιστορίας…
Παρατηρώντας την εμφάνιση του πρωθυπουργού στη Βουλή και λίγες μέρες αργότερα στη συνέντευξη τύπου στις Βρυξέλλες, έχει κανείς την αίσθηση ότι έχει να κάνει με δυο διαφορετικούς ανθρώπους. Κι όμως ο άνθρωπος που δήλωνε αργά χθες τη νύχτα την πίστη του στην «ευρωπαϊκή συνοχή», στην ανάγκη να γίνουν γρήγορα οι μεταρρυθμίσεις (δηλαδή ιδιωτικοποιήσεις), να εφαρμοστεί το καταργημένο μνημόνιο κατά 70% (δεν το είπε ακριβώς έτσι αλλά αυτό εννοούσε…) ήταν ο Αλέξης Τσίπρας!
Πέρα όμως από τις όποιες επισημάνσεις μας για την εντυπωσιακή στροφή του πρωθυπουργού και της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ στη Real Politik και στη σκληρή πραγματικότητα, είναι ενθαρρυντικό το γεγονός ότι η στροφή αυτή (όπως βλέπετε δεν χρησιμοποιώ την απαξιωτική λέξη «κωλοτούμπα») αποτρέπει τον θανάσιμο κίνδυνο του Grexit, ενσωματώνει ξανά την Ελλάδα στην ευρωπαϊκή οικογένεια, βάζει τέλος στις εθνικές μας «φαντασιώσεις» και επιχειρεί ένα άλμα προς τα εμπρός και την ανάπτυξη…
Βέβαια ο δρόμος προς τη Real Politik είναι ακόμα μακρύς, τραχύς και δύσκολος. Οι εταίροι μας του Νότου (Πορτογαλία, Ισπανία) που έχουν γίνει ακόμα πιο σκληροί από τους συνήθεις υπόπτους (Γερμανία, Φινλανδία, Ολλανδία), απειλούν ότι αν δοθούν εξαιρέσεις στην Ελλάδα θα τις απαιτήσουν και εκείνοι, ο Ντάϊσενμπλούμ προειδοποιεί ότι λεφτά δεν υπάρχουν ενώ οι Γερμανοί παραμένουν στην αρχική τους θέση ότι «πρόγραμμα υπάρχει και άμα σας αρέσει»!
Επομένως για να υπάρξει τελική συμφωνία θα πρέπει να γίνουν και άλλα βήματα υποχωρήσεων από όλους. Και από τους δανειστές και από την ελληνική κυβέρνηση. Αλλά η όποια ελληνική υποχώρηση θα σημαίνει δίχως άλλο και περισσότερη εγκατάλειψη του προγράμματος της Θεσσαλονίκης… Και άντε να το δικαιολογήσουν στο κόσμο που μαζεύτηκε προχτές στις πλατείες! Κι αν δεν κάνουν άλλη υποχώρηση; Ε, «υπάρχει πρόγραμμα και άμα σας αρέσει»… Μας αρέσει; Όχι!!!
