Καλή σου μέρα…!
Του Μιχάλη Παναγιώτου
Ξυπνώ, ανοίγω τα μάτια στον καιρό, στον νέο ήλιο που ανατέλει, λέω καλημέρα και σκάω ένα χαμόγελο στον ουρανό, που ντύνεται για μένα
πάλι χρωματισμούς μαγικούς, γαλάζιους , μα και πιο μελαγχολικούς…Πιο μελαγχολικούς, σε αποχρώσεις του γκρι, για χάρη μου… Για να μου κάνει το χατήρι, που ξέρει πόσο αγαπώ την φθινοπωρινή φορεσιά του, πόσο με συγκινούν τα σύννεφά του, σαν αγκαλιάζονται σφικτά, σχεδόν ερωτικά, στου φθινοπώρου την ανάσα… Σφικταγκαλιάζονται, να ζεσταθούν, να νοιώσουν τ’ουρανού τα καρδιοχτύπια…κι έτσι όπως αφουγκράζονται τους χτύπους τους γοργούς, μες στ’ουρανού τα σπλάχνα, απο συγκίνηση ξεσπούν σε κλάμματα, και πλημμυρίζουν την πλάση ολάκερη με μια βροχή λυτρωτική, βροχή απο δάκρυα πλασμένη..
Το ξέρει ο ουρανός, το ξέρει, πόσο αγαπώ τούτα τα δάκρυα, τούτη τη συγκίνηση του φθινοπώρου, και σήμερα μου το’κανε και πάλι το χατήρι, γι’αυτό και εγώ βγαίνω στον κόσμο, στρέφω το βλέμμα στον ουρανό και του σκάω το πιο γλυκό χαμόγελο.. Καλή σου μέρα ουρανέ μου συννεφιασμένε, καλή σου μέρα αγέρι μου παγερό, καλή σου μέρα βουνό μου αγέρωχο, καλή σου μέρα, καλή σου μέρα…!
Όμορφη μέρα, όμορφη ζωή, πόσες νέες εκπλήξεις κρύβει, πόση αγωνία, παιδική ανυπομονησία- ο,τι κ να κάνω αυτό το παιδί μέσα μου πάντα με ακολουθεί- να δω, να δω τί κρύβεις ουρανέ μου σήμερα για μένα, τί να κρύβεις…!
Και αφου ουρανέ μου σου στέλνω το χαμόγελό μου, αφου μου’το κανες και σήμερα το χατήρι, άσε με τώρα να ταξιδέψω στα ματάκια μου τα αγαπημένα, να τα φιλήσω νοερά, να τους πω καλημέρα, καλημέρα, καλημέρα!!!! Μου λείπετε, σας αγαπώ, να προσέχετε, καλημέρα! Δεν με βλέπετε, ίσως να μην μπορείτε να ακούσετε την καλημέρα μου, το χαμόγελό μου που σκάει χιλιάδες πυροτεχνήματα πάνω σας…Μα, εγώ, είμαι πλήρης, χαρούμενη, γεμάτη ευγνωμοσύνη για αυτή τη νοερή καλημέρα… Για μένα είναι πιο αληθινή και απο τ’αληθινά, τα απτά, τα ορατά… Γι’αυτό και δεν σταματώ να λέω καλημέρα στα ματάκια μου τα αγαπημένα..
Ουρανέ μου, εσύ που είσαι η γλυκιά αγκαλιά, που αγκαλιάζει την πλάση ολάκερη, εσύ είσαι η παρηγοριά μου..Εσύ μας κλείνεις και τους δυο στην ίδια αγκαλιά, στην δική σου αγκαλιά, μας σκεπάζεις κάτω απο την ίδια ζεστή κουβέρτα, έτσι που δεν νοιώθω πια την απόσταση, η απόσταση σβήνει, γίνεται αόρατη, ψεύτικη, ανύπαρκτη..Κι αρχίζω το κήρυγμα, σαν κάποιες γλυκιές μανούλες, ενοχλητικές, που λένε, λένε, λένε, στα παιδάκια τους, γιατί δεν μπορούν να χωρέσουν την πολλή, την απέραντη αγάπη τους μέσα στο στέρνο τους και την μετουσιώνουν σε φροντίδα και συμβουλές και παραινέσεις..Και σου λέω, ματάκια μου γλυκά, να προσέχεις, να χαμογελάς, να αγαπάς, να ελπίζεις, να πιστεύεις στα θαύματα, είσαι ένα θαύμα, να πιστεύεις στα θαύματα, να πιστεύεις σε σένα..!
Πόσο θέλω να δω το χαμόγελό σου να σκάει στον κοινό μας ουρανό, να γίνεται πυροτέχνημα, να φωτίζει την πλάση, έτσι που να μπορώ και εγώ να το δώ που είμαι μακρυά… Πόσο θέλω να λάμπεις σαν ήλιος και να σκορπούν οι ηλιαχτίδες σου μέσα απο τα σύννεφα,να τις νοιώσω και εγώ να με ζεσταίνουν, που είμαι μακρυά…Πόσο θέλω να σε δω να πετάς ψηλά, ελεύθερος, να βγάλεις φτερά, μεγάλα φτερά, πάλλευκα, να σε βλέπω κι εγώ, που είμαι μακρυά…
Πόσο με ζεσταίνουν αυτές οι όμορφες σκέψεις για σένα…! Να είσαι ένα μεγάλο χαμόγελο, να είσαι ήλιος, να έχεις φτερά..!! Καλημέρα, χίλιες φορές καλημέρα, είσαι η πιο όμορφη σκέψη μου, καλημέρα ματάκια μου αγαπημένα, ματάκια μου γλυκά…
ΚΑΛΗ ΣΟΥ ΜΕΡΑ…!!
