Κουβέντα με τον Βαγγέλη Γερμανό λίγο πριν τα Live στη Σφίγγα

Facebook
Twitter
LinkedIn

Θαρρώ πως δεν έχει αλλάξει καθόλου ο τρόπος που τραγουδάει τον κόσμο ο Βαγγέλης Γερμανός. Αυτή η γνησιότητα του με συνεπαίρνει. Συναντηθήκαμε λίγο πριν το αποψινό Live στη μουσική σκηνή Σφίγγα, που τραγουδάει με την Ελένη Δήμου.

Παραμένεις Ασυμβίβαστος τον ρωτάω; Με κοιτάει και με χαμόγελο μου αποκρίνεται: «ασυμβίβαστος δεν είναι ο άνθρωπος που δεν ξεφεύγει απ’ το πρόγραμμά του, ο άνθρωπος με “άποψη” και “αρχές”, αλλά αυτός που γνωρίζει πως να αυτοσχεδιάζει χωρίς να γεμίζει με “φάλτσα” και “σκουπίδια” το περιβάλλον. Στον αυτοσχεδιασμό, μια “λάθος” νότα επιτρέπεται, δεύτερη όχι.  Απ’ αυτή την άποψη, είμαι ασυμβίβαστος.

Έτσι άρχισε η κουβέντα μας.  Μιλήσαμε  λίγο, αλλά είπαμε πολλά.

μιλάει στη Λαμπριάνα Κυριακού

Είστε του «νερού» παιδί,  σε λίγες μέρες έχετε γενέθλια. Τι είναι αυτό που θέλετε να ευχηθείτε στον εαυτό σας;

Να αντέχω τις καθημερινές δυσκολίες και ν’ αντιμετωπίζω τη ζωή με χιούμορ και τους συνανθρώπους μου με καλοσύνη.

Χρόνια πολλά λοιπόν και καλές αντοχές…. Ας πάμε στις  τρεις Παρασκευές  που θα βρίσκεστε στη μουσική  σκηνή Σφίγγα με την Ελένη Δήμου. Τι καλά έχουμε να ακούσουμε;

Ναι θα βρισκόμαστε με την Ελένη Δήμου, στη μουσική σκηνή  Σφίγγα, για ακόμα τρεις Παρασκευές  11- 18  και  25 Νοεμβρίου.  Θα ακούσετε τραγούδια παλιές  επιτυχίες της   Ελένης όπως το Προσωπικά, Ετοιμάζω Ταξίδι, Δεν Πιστεύω, Πάρε Με…., τραγούδια  δικά μου (Κρουαζιέρα, Σκλάβος Σου Για Πάντα, Ο Κηπουρός, Η Μπανιέρα, Οι Μάσκες……). Θα ακούσετε Χατζιδάκι (Σαν παλιό σινεμά), Θεοδωράκη (Αν θυμηθείς τ’ όνειρό μου). Έχουμε  μια θαυμάσια συλλογή τραγουδιών για τα μάτια, διότι, ως γνωστόν “ο έρωτας από τα μάτια πιάνεται” και πολλά ακόμη. Η παράσταση μας είναι τρίωρη… παρά κάτι, με διαλόγους ανάμεσα στα τραγούδια, τετραμελές μουσικό γκρουπ και video wall.

Λέτε όμως και το  «Να ξέρες πόσο σ αγαπώ».  Ένα  νέο τραγούδι που ηχογραφήσατε πρόσφατα  με την Ελένη Δήμου Να περιμένουμε κι άλλα;

Ήδη ετοιμάζουμε ένα ακόμη τραγούδι μαζί με την Ελένη. Οπωσδήποτε, έπεται συνέχεια.  Η έμπνευση έρχεται γράφοντας!

Πώς είδατε τη νίκη Τραμπ;

Σαν δυσάρεστη έκπληξη, αν και αναμενόμενη, μετά το Brexit και την “λίγη” και “μανταμίτσα” Χίλαρυ.

Είναι γεγονός ότι πήραμε τη ζωή μας λάθος. Έχουμε μπλέξει με πολλούς σωτήρες. Τι πάει λάθος και δεν μπορούμε να προκόψουμε;

Ο πνιγμένος απ’ τα μαλλιά του πιάνεται. Όλα είναι σχετικά. Αναλογικά με τους ανθρώπους που πνίγονται στη Μεσόγειο προσπαθώντας να γλυτώσουν απ’ τους πολέμους, είμαστε μάλλον προνομιούχοι. Η μαύρη αλήθεια είναι πως δεν πρόκειται να μας σώσει κανείς. Το θυμάστε εκείνο το μότο “Σκέψου παγκόσμια, δράσε τοπικά” ?. Εμείς, στην καλύτερη περίπτωση, μένουμε στην σκέψη και στα λόγια (στην κριτική των άλλων-σπανίως στην αυτοκριτική) και δεν κάνουμε τίποτα. Καιρός για δράση.

Ο Μάνος Ελευθερίου, μόλις προχθές κατήγγειλε τους ανθρώπους των δισκογραφικών αλλά και της ΑΕΠΙ, ότι αυτοί ευθύνονται για την καταστροφή του ελληνικού τραγουδιού. Τι λέτε γι αυτό;

Για μένα, το τραγούδι δεν καταστρέφεται. Ούτε καν αυτοί που το κατασκευάζουν, μπορούν να το καταστρέψουν. Το τραγούδι δεν εξαρτάται ούτε από τις δισκογραφικές, μήτε από την ΑΕΠΙ. Είναι οντότητα άλλης τάξης, πάνω από την ανθρώπινη. Ούτε υπάρχουν καλά και κακά τραγούδια. Απλά, οι παραγωγοί τραγουδιών, πολλές φορές τα βγάζουμε στην κυκλοφορία μισοτελειωμένα, όχι αρκετά δουλεμένα. Με τον καιρό, το κάθε τραγούδι βρίσκει το δρόμο του. Μένει στ’ αυτιά μας ή εξαφανίζεται. Ο πολύ συμπαθής, αξιολογότατος και γνωστός μου από το 70 Μάνος, δικαίως αγανακτεί με τις εξωτραγουδιστικές δραστηριότητες ορισμένων ανθρώπων που νομίζουν πως μπορούν να χειραγωγήσουν και να καναλιζάρουν το τραγούδι που φτάνει στον κόσμο. Όμως, από πάντα, οι δισκογραφικές ενδιαφερόντουσαν βασικά για το κέρδος και μετά για την ποιότητα. Μαγαζιά γαρ. Είχαν και άλλοθι. Θυμάμαι παραγωγούς να λένε το απολύτως ψεύτικο: “αυτά θέλει ο κόσμος”. Τις σαχλαμάρες, τα δηλητήρια δηλαδή, ή, κατ’ εμέ, τα μισοτελειωμένα. Το σωστό είναι το αντίθετο. Πρώτα η ποιότης. Όσο για την ΑΕΠΙ, στις μέρες μου είδα δύο προσπάθειες αξιολογότατων συναδέλφων μου (Λοΐζου, Χατζιδάκι) να την υποκαταστήσουν (ΕΜΣΕ, ΕΔΕΤ) που, όμως, έπεσαν στο κενό. Το θέμα μοιάζει μ’ αυτούς που καταγγέλλουν το όποιο σύστημα, χωρίς να προτείνουν κάποιο άλλο, ρεαλιστικό, που θα το αντικαταστήσει.

Η διαμαρτυρία ξέρετε, είναι ένα είδος προσαρμογής.  Δεν φτάνουν οι καταγγελίες. Μ’ αυτές ξεθυμαίνουμε και τίποτα δεν γίνεται. Τέλος πάντων, χρειάζεται να ξεθυμαίνει κανείς, που και που.

Το ελληνικό τραγούδι πιστεύετε  έχει φθαρεί ή απλά έχει εμποτιστεί με άλλα είδη – ξενόφερτα;

Ο σοβαρός τραγουδοποιός οφείλει να μελετάει συνεχώς ξένους ρυθμούς, από άλλες γλώσσες και να εμπλουτίζει μ’ αυτούς την “παραγωγή” του. Έτσι πάει παραπέρα το πράγμα. Τι πάει να πει ξενόφερτα? Μου μοιάζει ρατσιστικό. Το τραγούδι, είπαμε, δεν φθείρεται. Δεν είναι ύφασμα. Είναι μοντέλο της ανθρώπινης ύπαρξης και της ουσίας της.


Αντιδρούν πολλοί στη λέξη έντεχνο, που στις μέρες μας  πιστεύω, είναι ένα από τα πιο υπαρκτά είδη; .

Όταν ακούς τη λέξη έντεχνο, αυτόματα σκέφτεσαι την αντίθετη, άτεχνο. Αυτός είναι κι ο λόγος που πολλοί, συμπεριλαμβανομένου και εμού, πιστεύουν ότι δεν είναι και τόσο δόκιμος ο όρος “έντεχνο”. Τα δημοτικά τι είναι δηλαδή, άτεχνα? Εν πάση περιπτώσει, δεν είναι κάτι σοβαρό, για να αντιπαρατεθούμε.

«Σημαδεμένη και προδομένη έμεινε πάντα η δική μας η γενιά» γράφει η Γκάτσος. Σαν πατέρας, σαν καλλιτέχνης,  τι θα συμβουλεύατε  ένα έφηβο παιδί αλλά και ένα τριαντάρη  που προσπαθεί να κρατηθεί μέσα στα όνειρα του;

Από τον νέο άνθρωπο λείπει συνήθως η υπομονή. “Θέλουμε τον κόσμο και τον θέλουμε τώρα”, δηλώναμε πάντα ως νέοι. Βέβαια, αργότερα καταλάβαμε πως: “Ο κόσμος είναι ξένος-δεν είναι κανενός” (Διονύσιος Σολωμός). Θα του έλεγα να μπει, με επιμονή κι υπομονή, μέσα στο όνειρό του σε βάθος και να μην βγει ποτέ, όση προσπάθεια κι αν κάνει το περιβάλλον να τον “ξυπνήσει”. Το χειρότερο που μπορεί να κάνει κανείς είναι να αφεθεί να “διακοσμήσει” το όνειρο κάποιου άλλου.

Πολλές φορές ασκόπως μεμψιμοιρούμε.  Οι πιο σπουδαίοι άνθρωποι βγήκαν από εποχές  που δεν υπήρχε ούτε ένα ποτήρι  γάλα στο ψυγείο.

Πράγματι, η ανάγκη κάνει τον άνθρωπο να αυτενεργήσει. Η μονομερής ευμάρεια όμως, ο μεγάλος πλούτος κάποιων που προϋποθέτει την άθλια φτώχεια κάποιων άλλων, είναι ότι χυδαιότερο. Δεν πιστεύω, πάντως, στον μύθο των προσωπικοτήτων.” Όλοι, μα όλοι, είμαστε φτωχοί θεατρίνοι, καθένας με τα βάσανα και τις δυσκολίες του” (Σοπενάουερ).


Σας ευχαριστώ για το χρόνο σας.

Σας ευχαριστώ κι εγώ με την σειρά μου, για την φιλοξενία.

 


Σχετικά Άρθρα

Αυτός ο ιστότοπος χρησιμοποιεί cookies για να σας προσφέρει μία καλύτερη εμπειρία.