Η παράσταση «Το πράσινο το Φουστανάκι» συνεχίζει για να ολοκληρώσει τον 3ο κύκλο του, αυτή τη φορά από την σκηνή του Beton 7.
Δέκα μέρες πριν την προγραμματισμένη πρεμιέρα (16 Οκτωβρίου), συνάντησα την ηθοποιό Τζούλη Σούμα. Την πρωταγωνίστρια μας. Την ηρωίδα της Λένας Κιτσοπούλου. Ο Σεπτέμβριος είναι πάντα ο μήνας που έχεις να λες για το πώς πέρασες το καλοκαίρι. Και με αυτό αρχίσαμε την συνέντευξη μας. «Το καλοκαίρι ξεκουράστηκα, ταξίδεψα και βρήκα χρόνο να σ ασχοληθώ με πράγματα που το χειμώνα είναι πολύ δύσκολο να τα καταφέρω….» μου είπε. Και κάπως έτσι αρχίσαμε να αναλύουμε με το δικό μας τρόπο, μια αφυπνιστική παράσταση που είχα το προνόμιο να παρακολουθήσω πέρυσι.
μιλάει στην Λαμπριάνα Κυριακού
Πώς νιώθετε που συναντάτε και πάλι την ηρωίδα σας;
Νιώθω υπέροχα! Να σας πω την αλήθεια, μέσα μου υπήρχε ακόμα η διάθεση να συναντήσω πάλι την ηρωίδα, αλλά δεν ήξερα αν θα το ευνοήσουν οι συνθήκες. Τέλη Αυγούστου μετά από πολλές ανατροπές σε άλλα επαγγελματικά μου σχέδια, η ηρωίδα σα να με σκούντηξε φιλικά στην πλάτη και να μου είπε :”εδώ είμαι, δίπλα σου, πάμε πάλι”. Και έτσι το αποφάσισα!! Αυτή τη φορά στο θέατρο beton 7, εξίσου φιλόξενο, με διαφορετική αύρα όμως, που την έχουμε όλοι ανάγκη για τον καινούργιο κύκλο της παράστασης
Ας μιλήσουμε για το έργο αλλά και για την ηρωίδα που υποδύεστε;
Το έργο είναι σα να πίνεις ποτό με ένα φίλο που όσο περνάει η ώρα χαλαρώνετε και εξομολογείστε πράγματα ο ένας στον άλλο. Από τα απλά καθημερινά μέχρι τα πιο βαθιά. Η ηρωίδα παίρνει το θεατή από το χέρι για μια διαδρομή αναπάντεχη και ανατρεπτική. Είναι -όπως λέει και η σκηνοθέτης η Μαρία Αιγινιτου σα να διηγείται ένα ανέκδοτο – φωτεινό και σκοτεινό αλλά πάντα ανέκδοτο.
Δεν σας αγχώνει αυτός ο χαρακτήρας ανθρώπου;
Να με αγχώνει; Καθόλου! Μοιάζει με μένα, με εσας ενδεχομένως, με όλους μας . Απλώς σε μια οποιαδήποτε παράσταση βλέπουμε συμπυκνωμένα τα αισθήματα και τις σκέψεις των ηρώων. Εμείς τα ζούμε σε διάρκεια ημερών, εβδομάδων, χρόνων. Στη σκηνή σε συγκεκριμένο χρόνο πρέπει να φανεί ολοκάθαρα ο χαρακτήρας και η ”διαδρομή του”. Το μόνο μου άγχος είναι να μπορέσω και φέτος να αποδώσω το ρόλο και να σταθώ και πάλι στο ύψος των περιστάσεων και στις τεράστιες απαιτήσεις του να ερμηνεύεις μόνος στη σκηνή.
Θίγονται πολλές αλήθειες στο έργο. Ας πούμε μερικές.
Είναι αλήθεια.. Αλήθειες όπως ότι κρυβόμαστε συνεχώς από τους άλλους, κρύβουμε τα συναισθήματα μας και τις επιθυμίες μας. Πιεζόμαστε από το ”φαίνεσθαι” και δεν ζούμε όπως θα θέλαμε. Καταπιεζόμαστε και όλο αυτό πάντα οδηγεί μοιραία σε εκρήξεις αρκετά επώδυνες.
Βγαίνετε στη σκηνή φορώντας μια πράσινη μπούρκα. Αλήθεια τι νόημα έχει η ζωή αμα είσαι κρυμμένος πίσω από ένα μανδύα;;
Όπως λέει και η ηρωίδα ”τελικά δεν είναι και τίποτα τρομερό με αυτές τις γυναίκες. Δεν αλλάζει και τίποτα στην ψυχολογία. Φορώντας μπουρκα εννοεί :το πρόβλημα δεν είναι οι απ εγω αλλά ”αυτοί που σου έχουν κάτσει στο στομάχι. Αυτά που έχεις φάει, αυτά που έχεις καταπιεί, τι να σκεπάσεις… αρα τα προβλήματα της ψυχής και της ύπαρξης μας ταλανίζουν και ψευδώς πιστεύουμε ότι αν σκεπάσουμε κάτι θα βρούμε και τη λύση στα ουσιώδη μας θέματα…
Η ηρωίδα λέει στην παράσταση “Να γεμίσω μια ώρα με το τίποτα. Αλλά γιατί όχι; Έχω γεμίσει ώρες με το τίποτα…” γιατί αναλωνόμαστε τόσο εύκολα οι άνθρωποι μες το τίποτα;
Αναλωνόμαστε στο τίποτα. Μερικές φορές να σας πω την αλήθεια εγώ βλέπω και μια θετική πλευρά σε αυτό με την έννοια ότι όλοι μα όλοι έχουμε την ανάγκη να μηδενίσουμε λίγο. ‘Οταν τρέχουμε σε φρενήρεις ρυθμούς θέλουμε και το ”τίποτα’.
Το πρόβλημα αρχίζει όταν βλέπουμε τα πράγματα μηδενιστικά και αναλώνουμε άπειρες ώρες σε πράξεις και σκέψεις που δεν οδηγούν πουθενά.
Εσείς πιστεύεται στα θαύματα;
μμμμμμ… Ενδιαφέρουσα η ερώτηση σας. Πιστεύω… αλλά όταν δεν συμβαίνουν απογοητεύομαι στεναχωριέμαι και προσπαθώ να πιστέψω ξανά. Στην ουσία τα ονειρεύομαι , τα καλωσορίζω όταν έρχονται και χαίρομαι όταν συμβαίνουν στον κόσμο αλλά και σε καθένα μας μικρά προσωπικά θαύματα.
Η ηρωίδα μας έχει το πράσινο της το φουστανάκι να την απαλλάσσει από το φόβο και την ανασφάλεια της, εσείς τι έχετε;
Έχω την οικογένεια μου, τους φίλους μου, στους οποίους προσφέρω και αντιστοίχως δέχομαι πολλά και τη δουλειά μου. ‘Οσο ανασφαλές κι αν είναι σαν επάγγελμα το να είσαι ηθοποιός, σε κάνει να τολμάς, να ρισκάρεις, να παλεύεις και να μην κρύβεσαι. Για όσο αντέξεις φυσικά.
Πώς είσαι να συνεργάζεσαι με τη Λένα Κιτσοπούλου;
Με τη Λένα Κιτσοπούλου δεν συνεργαστήκαμε στις πρόβες. Δε μας το ζήτησε. Μας εμπιστεύτηκε αμέσως το κείμενο της και το είδε στη σκηνή έτοιμο!! ‘Ήταν μια υπέροχη στιγμή. Δε θα ξεχάσω το τρόπο με τον οποίο παρακολουθούσε την παράσταση. Γελώντας αλλά με συγκίνηση και τα λόγια της όταν ήρθε να μας δει στα καμαρίνια . ”μου κάνατε ένα υπέροχο δωρο ”είπε. Τη θαυμάζω απεριόριστα σαν καλλιτέχνη, έχω δει σχεδόν όλες τις παραστάσεις στις οποίες έχει παίξει η σκηνοθετήσει και φυσικό θα ήθελα πάρα πολύ να συνεργαστούμε υπό οποιαδήποτε μορφή
Ο δεκαπεντασύλλαβος συνειρμός που σκαρώνει η ηρωίδα, εμένα με συνεπήρε. Είναι ένα από τα ατού της παράστασης. Πείτε μου την στροφή που σας αρέσει περισσότερο;
Όντως ο δεκαπεντασύλλαβος συμπυκνώνει την ουσία του μονολόγου. Μου αρέσει πολύ ενδεικτικά ”χάπι σε σχήμα στρογγυλό για όλες τις παθήσεις και πίεση από παντού να πρέπει να ευτυχίσεις γέλα πολύ και δυνατά και δείχνε τη χαρά σου. Ζήσε πολλά να “χεις να λες αύριο στα παιδιά σου. ζήσε εμπειρίες γρηγορά, βρες και τον άνθρωπο σου, βιάσου τι θες και κλείνεσαι μές το δωμάτιο σου…
Τι θετικό και τι αρνητικό κρατάτε από αυτό το ρόλο;
Μόνο θετικά. Ξεπέρασα τα όρια μου σε ερμηνευτικό και γενικά επαγγελματικό επίπεδο. Ήρθα αντιμέτωπη με κάθε είδους δυσκολίες τις οποίες προσπαθώ να ξεπερνώ και έζησα μια υπέροχη επαφή με το κοινό που ερχόταν να μου μιλήσει ,να μ αγκαλιάσει γελώντας κ κλαίγοντας μαζί.
Ετοιμάζεται κάτι καινούργιο;
Προς το παρόν όχι. Υπάρχει κάποια συζήτηση για μια πολύ ενδιαφέρουσα κωμωδία αλλά είμαστε σε πολύ αρχικό σημείο
