γράφει η Μαίρη Βασάλου
« Εθελόντριες ώρες » ΝΑΓΙΑ ΚΩΣΤΟΠΟΥΛΟΥ Άνεμος Εκδοτική (σελ.107)
Στο μακρύ ταξίδι της ψυχής
Η δύναμη του ποιητικού λόγου της Νάγιας Κωστοπούλου διαφαίνεται από την αρχή, από τη στιγμή που έχεις το βιβλίο στα χέρια σου. Οι στίχοι στο οπισθόφυλλο ρίχνουν φως στο μακρύ ταξίδι της ποιήτριας· στο αχανές τοπίο της ψυχής. Συνεπιβάτης κι εσύ…
Στο γείσο του ημερολογίου
ιερή μου ασάφεια
προετοίμασέ με για το θαύμα
το δυσανάγνωστο.
Απόψε καλόπιασα τον φόβο ξυπόλυτη.
Μόνο ένα λυχνάρι χρειαζόταν.
Λάθος υπολόγιζα στα γυάλινα γοβάκια.
Τι αντίληψη κι αυτή
να συνταξιδεύω με ματωμένα χνάρια κάθε φορά.
Τη συλλογή ποιημάτων της Νάγιας Κωστοπούλου, τη διάβασα απαλλαγμένη απ’ τη ματιά της κριτικής· άλλωστε ό, τι κι αν είχα να πω, δεν είχε αυτήν την πρόθεση. Έτσι, η μία ανάγνωση έφερε την άλλη, οι αναγνώσεις έγιναν πολλές και οι σημειώσεις περισσότερες. Κι αυτό γιατί, η ποίησή της με γοήτευσε. Με κάθε στίχο, ένας σωρός οι εικόνες , η σκέψη περιπλανόμενη , η στιγμή ανείπωτη , και μια φωνή που θέλει ν’ ακουστεί.
ΕΛΑ πιάσε με απ’ το χέρι. /Ας πάμε στη θάλασσα. /Η ψυχή μου είναι διάστικτη από λέξεις. /Θέλω να τις μοιραστώ μαζί σου. / Αντιμετωπίζοντας ένα μεγάλο κύμα. /Που θα αγκαλιάσει γλυκά τα βράχια…
Πόθος (σελ. 11 )
Οι κυματισμοί που διατρέχουν την ανήσυχη σκέψη της ποιήτριας, πότε την κάνουν να ακροβατεί σε τρικυμισμένη βάρκα και πότε φέρνουν στην επιφάνεια – μέσα από μια θάλασσα από συναισθήματα – την έκταση και τα βάθη μιας ευαίσθητης ψυχοσύνθεσης. Κι όπου, κυρίως, μπορεί να γίνεται λόγος ότι την παρασύρει το συναίσθημα, η γραφή της παραμένει εκεί: άτρωτη, λιτή, ανεπιτήδευτη, καίρια, κι ορθή.
Δεν είναι ώρα για ευγένειες. /Δοκιμάζω την θλίψη μου εντός και εκτός. / Όλη την μέρα αναζητώ τις ρίζες της. /Έψαξα παντού. / Ψάχνω παντού… /Άλλα αποθέματα δεν έχω. /Δεν περιμένω τίποτα. /Δόλια λύπη. /Δοκιμάζεις συνεχώς τα βήματα /που με φέρνουν προς το μέρος μου / προσπερνώντας αναμνήσεις και ρυτίδες.
Ουλή (σελ.61)
Η Νάγια Κωστοπούλου με το ιδιαίτερου και προσωπικού ύφους στίχο, σφραγίζει με την ποιητική της γραφή μιαν άλλη πλευρά· την ποιητική βίωση πραγμάτων και καταστάσεων. Κι αυτό βέβαια δεν είναι εύκολη υπόθεση – επώδυνη η κατάθεση ψυχής. Κι όσο μαρτυρά με το ποιητικό της υποκείμενο, που, δεν είναι άλλο από το δικό της ΕΓΩ, την ερημία του ανθρώπου και τη μοναχική πορεία του, αφήνει συνάμα στον αναγνώστη περιθώρια ταύτισης με τα τυχόν ίδια, δικά του βιώματα και συναισθήματα.
ΕΓΩ δεν μπορώ από ευγένεια / κι από αγάπη δεν επιθυμώ /να γίνουν οι λέξεις μου καρφιά / να στέκουν καρφωμένες. /Από ευγένεια και αγάπη παραμένω συνεχώς / σ’ έναν σταθμό αιωνίως έρημο / περιμένοντας μια λέξη «καλωσόρισμα» ή «αποχωρισμό». / Η τόση σιωπή στρίμωξε τις λέξεις μου/ σε μια χαράδρα χείλη…
Αυτή η σιωπή… που μόνο στην ποίηση τη βρίσκεις και την οραματίζεσαι. Την ώρα που η ποιήτρια, σε έναν άλλο, δικό της κόσμο και σε άλλη οπτική γωνία, στοχάζεται και αναστοχάζεται τις πικρές σελίδες της ζωής: την πλασματική παρουσία· ουσιαστικά την απουσία του άλλου, την τραυματική απώλεια, τον φόβο του αποχωρισμού, την αρχή του τέλους.
Και από την άλλη, αυτή η υπέροχη καταγραφή της στιγμής που η ποιήτρια συνομιλεί με τον εαυτό της και με τους ποιητές που τόσο έχει αγαπήσει…
Και, συνεχίζει στο ίδιο ποίημα παρακάτω,
…Τις είδα πως γκρεμοτσακίζονταν / καθώς μισάνοιγα τα μάτια στο νεκρό χαμόγελο. / Πως να καρφώσω τις λέξεις «ποιητή » μου; / Πως να τις ανασύρω απ’ το θάνατο; / Έχω τόση ευγένεια κι αγάπη / που παραχώρησα και τη ζωή μου ακόμη / σε βίους παρ’ΑΛΛΟΥΣ.
Βίοι παρ’ ΑΛΛΟΥς (σελ. 21)
Και πώς να παραγνωρίσω τη μουσικότητα των ποιημάτων, με τους ελάχιστους στίχους, και των λεπτών αποχρώσεων, που μοιάζουν με μια ημιτελή σονάτα. Αυτοί οι σύντομοι στίχοι, που με διάφορες εκδοχές, μακριά από ψευδαισθήσεις, μιλούν για τον έρωτα, την θλίψη, τις εναντιότητες της ζωής και τις μικρές καθημερινές απελπισίες.
Δεν είμαι ποιητής…/ Οι λέξεις με πηγαίνουν μακριά…/ Σαν ευγενής άνεμος προσυπογράφουν τις σκέψεις μου. / Στέκομαι παράμερα σχεδιάζοντας το «πρότυπο» / ακολουθώ το αμετακίνητο «αντίο» / στριμώχνοντας την άβυσσο στις εθελόντριες ώρες.
ΑΝΤΙΟ (σελ.106 )
Σίγουρα, η συλλογή ποιημάτων της αγαπητής Νάγιας Κωστοπούλου, με έμπνευση που δεν είναι παιχνίδι του μυαλού, και με μια δυναμική, που, μέσα από δρόμους δικής της έκφρασης, αφήνει το δικό της στίγμα· η ποιήτρια κατορθώνει να απευθύνεται, όχι μόνο σε αυτούς που αγαπούν την ποίηση, αλλά και σε αυτούς που ξέρουν να την απολαμβάνουν.
ΑΠΟΨΕ
θα κλείσω τα μάτια στις λέξεις.
Θα δραπετεύσω απ’ τις επιθυμίες.
Τώρα τελευταία μιλούν πολύ.
Δανείζονται φτερά απ’ τις ελπίδες
ριζώνοντας διαρκώς αμφιβολίες.
Απόψε θα τους γυρίσω την πλάτη.
Θ’ ανακαλύψουν πόσο μεγάλωσα
πως δεν μπορώ πια να πετάξω.
Θα διαπιστώσουν πως ουδέποτε
υπήρξε μεταξύ μας αφοσίωση
αφού κι απόψε θα προδοθούν από τις σκέψεις.
Αυτές δεν φυλακίζονται ποτέ με υποσχέσεις.
Υπόσχεση ( σελ.47)
Η Νάγια Κωστοπούλου γεννήθηκε στην Καλαμάτα Μεσσηνίας, με καταγωγή από τα Παραδείσια Μεγαλοπόλεως Αρκαδίας όπου έζησε τα δύο πρώτα χρόνια της ζωής της. Σπούδασε οικονομικά. Αρθρογραφεί χρόνια σε εφημερίδα.
Έχει συμμετάσχει αρκετές φορές σε ποιητικές ανθολογίες και έχει βραβευτεί. Από το 1995 ασχολείται ενεργά ως υπεύθυνη Λεσχών Ανάγνωσης παιδιών και ενηλίκων στην Δυτική Αττική.
Οι απόψεις της πάνω σε έργα δημιουργών φιλοξενούνται σε διάφορα λογοτεχνικά περιοδικά και ηλεκτρονικές εφημερίδες. Επίσης ήταν η εμπνευστής της Λογοτεχνικής Συντροφιάς και δημιουργός του θεσμού των Λογοτεχνικών και Ποιητικών Διαγωνισμών, στο Δήμο Πετρούπολης.
Με αμείωτη αγάπη και ενδιαφέρον εξακολουθεί να κοινωνεί για την διάδοση του καλού Ελληνικού βιβλίου, έχοντας φιλοξενήσει σχεδόν όλους τους σύγχρονους λογοτέχνες. Για το έργο της αυτό έχει βραβευτεί από τους Δήμους Ιλίου και Ελευσίνας.
Aπό την Άνεμος εκδοτική κυκλοφορεί το βιβλίο της:
«Εθελόντριες ώρες» (ποιητική συλλογή, 2017)
Βρείτε τη Νάγια Κωστοπούλου στο Facebook
