Δεν αλλάξαμε πλανήτη, εμείς αλλάξαμε τον πλανήτη
Απαιτείται εθνική ομοψυχία
Γράφει η Τιτίκα-Μαρία Σαράτση
(Αφιερώνεται στα θύματα της πρόσφατης καταστροφής)
Έχουμε πολλές φορές μιλήσει για τις διαχρονικές παθογένειες της χώρας μας. Για την χώρα που επιβαρύνθηκε με δάνεια πριν καν γίνει κράτος, για τις «περίεργες άδειες» της κατά τόπους Πολεοδομίας, την αδειοδότηση για οικοδόμηση σε ρέματα κλπ. κλπ. κλπ. Όπως και αν έχει, το παιχνίδι τελείωσε. Θέλουμε να το καταλάβουμε;
Δεν μιλάμε για «κλιματική κρίση» μιλάμε για κλιματική αλλαγή. Οι ειλικρινείς ειδικοί το λένε: H πρόσφατη καταστροφή οφείλεται 90% στον άνθρωπο και 10%στο κλίμα. Παραλείψεις και καθυστερήσεις υπήρξαν. Η ευθύνη όμως δεν αφορά μια κυβέρνηση. Αφορά διαχρονικά τις κυβερνήσεις. Η αντιπολίτευση πρέπει να σταθεί στο ύψος των περιστάσεων και να προτείνει λύσεις. 5 ποταμοί καταλήγουν στον Πηνειό. Πόσο θα αντέξει ο Πηνειός χωρίς επαρκή διέξοδο των υδάτων στη θάλασσα; Πόσο θα αντέξει ο Θεσσαλικός κάμπος με τις χιλιάδες γεωτρήσεις και την υπερκαλλιέργεια; Ο κάμπος που πριν λίγες δεκαετίες υδρεύονταν από αρτεσιανά;
Χρειάζεται νέος σχεδιασμός!
Και εδώ μπαίνει το θέμα της παιδείας. Όπως εκπαιδεύσαμε τα παιδιά για τους σεισμούς θα πρέπει να εκπαιδεύσουμε τα παιδιά και τους ενήλικες και για τις φυσικές καταστροφές (πλημμύρες-φωτιές).
Το 112 ήταν μια τομή. Όμως πρέπει να δίνει πιο συγκεκριμένες οδηγίες. Η Πολιτική Προστασία θα πρέπει να προμηθευτεί τα προγράμματα τα οποία ήδη υπάρχουν στις ΗΠΑ και μπορούν να προβλέψουν με ακρίβεια τα ποσοστά της βροχής. Τα ΜΜΕ θα πρέπει να προσαρμοστούν στην νέα πραγματικότητα και να μην ξεχάσουν την καταστροφή μόλις επιστρέψουμε στην «κανονικότητα» κατά τη συνήθειά τους. Ξεχνάμε πολύ εύκολα. Όμως ο καιρός μας δείχνει το δρόμο:
Η κλιματική αλλαγή είναι εδώ και δεν επιτρέπει άλλα λάθη!!!
Θα το θεωρούσα παράλειψή μου αν στο σύντομο αυτό άρθρο δεν ανέφερα ένα ναυάγιο του 1959 στη λίμνη Ταυρωπού με 20 αθώα θύματα που όμως υπερεκτιμησαν τις δυνάμεις τους, αγνόησαν την κακοκαιρία και χάθηκαν τραγικά στα νερά της νεοκατασκευασθείσης Λίμνης Ταυρωπού (Πλαστήρα). .Μικρό κοριτσάκι άκουγα τις διηγήσεις στην Καρδίτσα- έχουν χαραχθεί ανεξίτηλα στη μνήμη μου.
«Η πανέμορφη λίμνη Ταυρωπού (επίσημο όνομα) ή Μέγδοβα ή Νικολάου Πλαστήρα, βρίσκεται στο οροπέδιο της Νεβρόπολης στο νομό Καρδίτσας. Σχηματίστηκε το 1959, με την ολοκλήρωση του φράγματος στον ποταμό Ταυρωπό ή Μέγδοβα, παραπόταμο του Αχελώου.
Η κατασκευή της χρηματοδοτήθηκε από πολεμικές αποζημιώσεις της Ιταλίας και έγινε από γαλλική εταιρεία. Πριν την κατασκευή της λίμνης, στην περιοχή υπήρχε το αεροδρόμιο της Νεράιδας , που χρησιμοποιήθηκε για την προσγείωση συμμαχικών αεροπλάνων στην κατεχόμενη Ελλάδα.
Σκοπός της δημιουργίας της λίμνης, ήταν η παραγωγή ενέργειας, η ύδρευση και η άρδευση.
Η έκταση της λίμνης είναι 23,8 τ.χλμ, η ανώτατη στάθμη νερού 732μ. , το μέγιστο βάθος της 60μ. περίπου και ο όγκος των υδάτων της φτάνει τα 400εκ. κυβικά μέτρα. Συνολικά, αρδεύονται περισσότερα από 280.000 στρέμματα στους νομούς Καρδίτσας, Λαρίσης και Τρικάλων. Βρίσκεται 20χλμ νοτιοδυτικά της Καρδίτσας και, αν και επίσημα ονομάζεται “Λίμνη Ταυρωπού”, είναι περισσότερο γνωστή ως Λίμνη (Νικολάου) Πλαστήρα, ο οποίος λέγεται ότι ήταν ο πρώτος που συνέλαβε την ιδέα της κατασκευής της’
(ΓΙΩΡΓΟΣ ΦΑΤΟΥΡΟΣ «ΛΙΜΝΩΝ ΠΕΡΙΗΓΗΣΗ», εκδόσεις ΠΑΤΑΚΗ, 2005 και ΒΙΚΙΠΑΙΔΕΙΑ)
“Ήταν 5 Δεκεμβρίου 1959, παραμονή του Αγίου Νικολάου. Ούτε δύο μήνες δεν είχαν περάσει από την ολοκλήρωση των έργων στη λίμνη Ταυρωπού.
Εκείνο το βράδυ, 20 άνθρωποι, που είχαν όλοι εργαστεί για την κατασκευή της λίμνης, αποφάσισαν να ξεκινήσουν, γεμάτοι πράγματα για τις οικογένειές τους, από την περιοχή “Τσαρδάκι” για να φτάσουν απέναντι, στο Νεοχώρι. Μοναδικός τρόπος για να πραγματοποιήσουν το, σύντομο αυτό, ταξίδι, ήταν με βάρκα, καθώς οι παλιοί δρόμοι είχαν κατακλυστεί από τα νερά της λίμνης και δεν είχε κατασκευαστεί νέο οδικό δίκτυο. Στην περιοχή, επικρατούσε εκείνο το βράδυ σφοδρή κακοκαιρία. Παρά τις προτροπές να μην επιχειρήσουν να περάσουν τη λίμνη και να διανυκτερεύσουν στο Τσαρδάκι, όπου υπήρχε καφενείο – παντοπωλείο, δεν άκουσαν καθώς ήθελαν να περάσουν τη γιορτή του Άγιου Νικολάου στα σπίτια τους. Έτσι επιβιβάστηκαν στη βάρκα του Ηρακλή Μητσογιάννη.
Λίγο πριν φτάσουν στα μισά της διαδρομής, η βάρκα δεν άντεξε στον δυνατό αέρα και τις άσχημες καιρικές συνθήκες και αναποδογύρισε. Και οι 20 επιβαίνοντες, όλοι άντρες, βρέθηκαν στα παγωμένα νερά της λίμνης. Σωσίβια ή άλλα σωστικά μέσα δεν υπήρχαν.
Κανείς τους δεν ήξερε κολύμπι. Μόνο ένας φαίνεται ότι προσπάθησε να σωθεί, αλλά δεν τα κατάφερε.
Η λίμνη, έγινε ο υγρός τάφος όλων… Ανασύρθηκαν από τον βυθό της, μετά από καιρό, από ομάδες δυτών.
Άφησαν πίσω τους οικογένειες, γυναίκες, παιδιά…»
Μιχάλης Στούκας, «Πρώτο Θέμα», 5/12/2017
Είναι πιθανό το δυστύχημα να το προκάλεσε σίφωνας ξηράς, ανεμοστρόβιλος, άλλωστε στην περιοχή επικρατούσε έντονη κακοκαιρία
