«..Δεν πιστεύω ότι το γράψιμο μας κάνει καλύτερους ανθρώπους. Το να είναι κανείς ποιητής δεν προϋποθέτει ούτε εξασφαλίζει την ηθική του ακεραιότητα. Αυτό ίσως όμως που μπορεί να καλλιεργήσει η ποιητική γραφή είναι η ευαισθησία με την έννοια ότι οι ποιητές είναι συνήθως ανοιχτοί στους ψίθυρους του άυλου κόσμου, στο αφανέρωτο και στο Μυστικό, στις κρυφές σιωπές του άλλου Σύμπαντος, εκεί που κατοικούν οι σκιές.
Ο ποιητής συλλαμβάνει τις λεπτές αποχρώσεις που δεν μπορεί να δει το συνηθισμένο μάτι, τις συχνότητες των ήχων που δεν μπορεί να αιχμαλωτίσει το μέσο αυτί, γίνεται δίαυλος, είναι το μουσικό όργανο που δονείται από το άπειρο. Δεν ξέρω αν η ποίηση μπορεί να θεραπεύσει τον πόνο ή τελικά τον επιτείνει. Από τη μια ξύνει κανείς την πληγή, η πληγή αιμορραγεί και γράφεις με το αίμα της. Από την άλλη σπάει το απόστημα των καταπιεσμένων συναισθημάτων, αυτά ξεχύνονται ποταμός και αυτό είναι μια διαδικασία απελευθέρωσης. Σε μένα λειτουργεί διπλά, βραχυπρόθεσμα μου εντείνει τον πόνο αλλά μακροπρόθεσμα με λυτρώνει από αυτόν,
Γράφω μόνο για τον εαυτό μου; Θα μου αρκούσε να διάβαζα μόνο εγώ τα γραπτά μου; Νομίζω πως όχι. Νομίζω πως γράφω για να μ’ αγαπούν.»
Απόσπασμα από ένα κείμενό της στο τεύχος 47 του Περιοδικού ΠΑΡΟΔΟΣ που είναι αφιερωμένο στην ίδια.
Η Φωτογραφία
Ενώ είμαστε μαζί αγκαλιασμένοι
(απόδειξη το χέρι σου στην πλάτη μου)
φυσάει αγέρας, φορώ ένα γκρι παλτό,
φύλλα στροβιλίζονται και πέφτουν
«για πάντα δικός σου», ψιθυρίζεις
ενώ στο φόντο πίσω φαίνονται τα κάρβουνα
τα λευκά άλογα
ο λάκκος με τους νεκρούς
το δέντρο με τα κεφάλια στα κλαδιά
η σιωπηλή διαδήλωση στους τάφους
οι άνθρωποι με τα κεριά
που πενθούνε βουβά
ενώ βρέχει σκοτάδι,
κι ενώ όλα αυτά συμβαίνουν,
από τη φωτογραφία
χάνεται το πρόσωπό σου
κι αυτή η απώλεια,
τόσο μικρή μέσα στο νεκρικό Σύμπαν
που μας τυλίγει,
αυτή ακριβώς η ασήμαντη απώλεια
είναι που προσδίδει στην φωτογραφία
την αναντικατάστατη αξία
του οριστικά χαμένου.
Χλόη Κουτσουμπέλη
ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ ΣΗΜΕΙΩΜΑ
Γεννήθηκε στην Θεσσαλονίκη το 1962 και αποφοίτησε από την Νομική Σχολή του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης. Έχει εκδώσει πέντε ποιητικές συλλογές: Σχέσεις Σιωπής, εκδόσεις Εγνατία, 1984, Η νύχτα είναι μια φάλαινα, εκδόσεις Βιβλιοπωλείου Λοξίας 1990, Η αναχώρηση της Λαίδης Κάπα, εκδόσεις Νέα Πορεία 2004, Η Λίμνη, ο Κήπος και η Απώλεια, εκδόσεις Νέα Πορεία 2006. η Αλεπού και ο Κόκκινος Χορός, εκδόσεις Γαβριηλίδης 2009
Έχει εκδώσει ένα μυθιστόρημα: Ψιθυριστά, εκδόσεις Παρατηρητής 2002 και ένα θεατρικό έργο: Ορφέας στο μπαρ, εκδόσεις Πάροδος, 2005. Ποιήματα και διηγήματα της έχουν δημοσιευτεί στα περιοδικά Ιώδιο, Ρεύματα, Παρατηρητής, Νέα Πορεία, Πάροδος, Πανδώρα, Παρέμβαση, Εντευκτήριο, Ένεκεν, Μανδραγόρας, Εμβόλιμο, στα ηλετρονικα περιοδικά poetica, poiein και e poema.
Toν Νοέμβριο του 2003 n Εταιρεία Νόσου Αlzheimer και συναφών διαταραχών εξέδωσε το παιδικό της αφήγημα «η αρρώστια που κάνει τους ανθρώπους να ξεχνούν» που απεικονίζει τον τρόπο που ένα οκτάχρονο κοριτσάκι αντιλαμβάνεται την αρρώστια της θείας του.
Επίσης το γραφείο Τύπου και Πληροφοριών της Κυπριακής Δημοκρατίας το 2008 εξέδωσε ένα παραμύθι της με τίτλο:«Η χώρα του Με» που διακρίθηκε σε διαγωνισμό στον οποίο συμμετείχαν Έλληνες και Κύπριοι συγγραφείς παιδικών βιβλίων.
Ποιήματα της έχουν μεταφραστεί στα Γαλλικά, Ιταλικά και Αγγλικά και δραματοποιηθεί από ηθοποιούς του Κρατικού Θεάτρου Β. Ελλάδος στο πλαίσιο των Κυριακάτικων Λογοτεχνικών Πρωινών με επιμέλεια της κυρίας Ρούλας Αλαβέρα σε σκηνοθεσία Νίκου Ναουμίδη.
Εδώ και έξι χρόνια σε σχολεία και βιβλιοθήκες οργανώνει ένα εργαστήρι ανάπτυξης του δημιουργικού λόγου για παιδιά δημοτικού και Γυμνασίου, μέσα από το οποίο τα παιδιά ενθαρρύνονται να γράφουν τα δικά τους παραμύθια και τις δικές τους ιστορίες. Είναι μέλος της Εταιρείας Λογοτεχνών Θεσσαλονίκης.
