Της Ρίτσας Μασούρα Κρίμα. Ξενύχτησα αδίκως και τώρα πώς να κοιμηθώ. ‘Ανθρακες ο θησαυρός.
Πολλές φωτογραφίες, χειραψίες, εντυπωσιακό σκηνικό — λίγη ουσία. Ο Τραμπ επιχείρησε να δείξει διπλωματική πρωτοβουλία, αλλά δεν πέτυχε κάποια πρόοδο. Ο Πούτιν, από την άλλη, κέρδισε διπλωματική αναγνώριση και νομιμοποίηση, χωρίς απαραίτητα να δώσει τίποτα πίσω.
Μέσα από τη συνάντηση της Αλάσκας των συμβολισμών καταλάβαμε ότι ο Πούτιν δεν είναι πια ο απομονωμένος άρχοντας — και κυρίως, ότι σε ένα όποια μελλοντική διαπραγματευτική συζήτηση, η Ουκρανία δεν θα βρίσκεται δίπλα στα μέρη που θα αποφασίσουν για την τύχη της. Πάντως ο Πούτιν δεν παρέλειψε να προσκαλέσει τον Τραμπ στη Μόσχα!
Ο Γουίλιαμ Τέιλορ πρώην πρέσβης των ΗΠΑ στο Κίεβο, είπε ότι τα «καλά νέα» ήταν πως «δεν υπήρξε ούτε Γιάλτα, ούτε Μόναχο», αναφερόμενος στη συνάντηση του 1945 μεταξύ των ηγετών των ΗΠΑ, του Ηνωμένου Βασιλείου και της Σοβιετικής Ένωσης που διαίρεσε την Ευρώπη και στη συνάντηση του 1938 μεταξύ της ναζιστικής Γερμανίας και των συμμαχικών εθνών.
Ως προς τη μαραθώνια τηλεοπτική κάλυψη, η αλήθεια είναι ότι απόλαυσα τον αρχικό ενθουσιασμό των τηλεοπτικών παρουσιαστών και των καλεσμένων τους, παρ’ ότι εξ αρχής γνώριζα ότι κάτι δεν στέκει στην όλη ιστορία. Συμμετείχα όμως με τον ίδιο ενθουσιασμό. Γιατί; Μα γιατί ο άνθρωπος πάντα ελπίζει, ακόμη κι όταν διαισθητικά καταλαβαίνει ότι τα πράγματα δεν είναι όπως φαίνονται.
Παρά τις αναλύσεις των καλών μου συναδέλφων, εξαίρετοι κατά τα λοιπά, δεν είδα να φωτίζεται κάποια πτυχή της θλιβερής ιστορίας του ουκρανικού, ούτε να διαφαίνεται στροφή των ηγετών, τουλάχιστον στο σκέλος της εκεχειρίας.
Μεταξύ άλλων, όμως, είχα την ευκαιρία ( ή μήπως την ατυχία;) να ακούσω γνωστή αναλύτρια σε θέματα ασφαλείας και διδάσκουσα σε πανεπιστήμιο η οποία ήταν τόσο καταγγελτική εναντίον της Ε.Ε. (λες και αγνοεί τις εγγενείς αγκυλώσεις της ‘Ενωσης) τόσο επιθετική κατά του Ζελένσκι, ώστε αναζήτησα το λόγο που η πανεπιστημιακός συχνά πυκνά καλείται να τοποθετηθεί χωρίς να κρατάει ΄λογικές του λόγου αποστάσεις – έστω για τους τύπους – σε θέματα τόσο σοβαρά όσο είναι ο αιματηρός πόλεμος Ρωσίας – Ουκρανίας. Ε, δεν βρήκα την απάντηση. Αυτά περί πλουραλισμού ιδεών και απόψεων είναι όμορφα, αλλά όταν γίνονται τόσο απροκάλυπτα καταγγελτικά με προβληματίζουν.
