Ο “Άρρωστος Βάκχος” Μικελάντζελο Καραβάτζιο
Ο “Διεφθαρμένος και Ρυπαρός”
28 Σεπτεμβρίου 1571 – 18 Ιουλίου 1610
Της Δέσποινας Μακρινού
Μικελάντζελο Καραβάτζιο, ένα ευμετάβλητο βιωματικό ανθρώπινο δημιούργημα, που κατέκτησε την εικαστική τέχνη, πολλά χρόνια μετά θάνατον.
Ένας “Βάκχος” άξεστος, ρυπαρός, διεφθαρμένος, παραβατικός, που ενέπνευσε γενιές και γενιές καλλιτεχνών και συγκίνησε τους βιογράφους.
Γεννήθηκε στο Μιλάνο, κατά πάσα πιθανότητα στις 28 Σεπτεμβρίου του 1571. Έζησε αναγκαστικά μία αρκετά βασανισμένη παιδική ηλικία, λόγω της πρόωρης απώλειας του πατέρα του, της πολυπληθούς οικογένειας του και της μεγάλης οικονομικής ανέχειας.
Η ταραχώδης ηλικιακή του ανάπτυξη, επηρέασε τον χαρακτήρα του και επισφράγησε έντονα τις ιδιαιτερότητες του, ως προς την εκδήλωση των συναισθημάτων του.
Ο Καραβάτζιο έζησε μία ζωή αναζητώντας τη σκιά του εαυτού του.
Επιρρεπής στην ξέφρενη σεξουαλικότητα, οξύθυμος και ερειστικός δεν κατάφερε να αποφύγει το έγκλημα της ανθρωποκτονίας. Δεν κατάφερε να ελέγξει την κακοποιητική του συμπεριφορά, με αποτέλεσμα να τιμωρηθεί και να φυλακιστεί.
Ήλθε συχνά αντιμέτωπος με το Βατικανό και τον παπικό κλήρο, ζωγραφίζοντας και αποδίδοντας στις ιερές λατρευτικές μορφές, ανθρώπινα συναισθήματα.
Το ταξίδι του στη Μάλτα προκειμένου να ενταχθεί στο τάγμα των Ιπποτών και να γλυτώσει απο το Βατικανό, υπήρξε μοιραίο. Πολύ σύντομα ήλθε σε διαπληκτισμό με έναν Ιππότη και φυλακίστηκε σε ένα βαθύ υπόγειο πηγάδι, απο το οποίο και κατάφερε να δραπετεύσει και να ταξιδέψει μεταμφιεσμένος για τη Σικελία.
Ο Καραβάτζιο μέσα απο τον αντιφατικό του χαρακτήρα και μέσα απο τον παραβατικό τρόπο ζωής που είχε επιλέξει, με την τεχνική του κιαροσκούρου- τεχνική δικής του εμπνεύσεως – κατάφερε να δημιουργήσει μία νέα σχολή θέτοντας τις βάσεις της Μπαρόκ τέχνης στη ζωγραφική.
Οι φωτοσκιάσεις, προσδίδουν στα έργα του μοναδικό βάθος, προκαλώντας αναστοχασμό, μυστήριο και ευσυγκίνηση.
Θεωρείται ένας απο τους σπουδαιότερους ζωγράφους θρησκευτικών μορφών με ανθρώπινη εκφραστικότητα και συναισθήματα.
Ο Καραβάτζιο, ένας γεροδεμένος νεαρός, με μαύρο μούσι, πυκνά φρύδια, μαύρα βρώμικα μαλλιά και τρύπιες κάλτσες, ζωγράφιζε με ταχύτητα και ταπεραμέντο, προκλητικό στην εποχή του μανιερισμού, χαρακτηριστικό ωστόσο του ρεαλισμού και της επαναστατικής απεικόνισης.
Πέθανε απο άγνωστη έως σήμερα αιτία, σε ηλικία 39 ετών, στις 18 Ιουλίου του 1610. Πολλά χρόνια μετά τον θάνατό του αναγνωρίστηκε το σπουδαίο έργο του.
